Vikan - 01.06.1972, Blaðsíða 12

SKIPSTJÓRINN Á
SMÁSAGA EFTIR KNUT HAMSUN '
er slitin og bætt, Reiersen skip-
stjóri má muna sinn fífil fegri;
en á innsiglingunni er hann að-
míráll á dreka sínum og skipar
fyrir með þrumuraust.
—• Akkerið út! skipar aðmír-
állinn.
Og akkerið fellur.
Skarkalinn af akkerisfestinni
glymur i kapp við raust sævík-
ingsins. En tímarnir hafa
breytzt. Póstskipin eru farin að
reka við í kauptúninu, og fólk-
ið metur nú ekki lengur gaml-
ar og æruverðar fiskduggur að
neinu. Þegar krakkarnar, sem
voru að leika sér inni við nauts-
in, heyrði að akkerið féll, litu
þau sem snöggvast út á voginn,
og héldu svo áfram leik sínum,
alveg eins og þau hefðu sagt
hvort, við annað, að það væri
bara hann Reiersen með dugg-
una sína.
Þegar önnum dagsins var
lokið, dugginni lagt og háset-
arnir gengnir til náða, sat skip-
stjórinn einn á þiljum og horfði
út á voginn. Nóttin var björt og
hlý, sólin brá gullnum glampa
á vatnið. Hann þekkti hvert
sker og átti sér endurminning-
ar um þau öll; þegar til kast-
anna kom hafði hann átt sína
glöðustu æskudaga hérna, þessa
þrjá sumarmánuði á hverju ári,
er hann lá hér og þurrkaði fisk.
Hér var hann mestur virðinga-
maður, það sem hann vildi varð
fram að ganga, ekkert var hon-
um ófært. Hann fór til kirkju á
sunnudögum til þess að sýna
sig og sjá aðra, og ævinlega^var
heill hópur af stúlkum í fylgd
með honum á heimleiðinni.
Þegar sjóara-æskan efndi til

I.
Það skríður inn voginn göm-
ul, tjörumáluð saltfisksdugga
með ofurlitla gaflkænu í togi.
Duggan heitir „Suðurstjarnan",
og skipstjórinn heitir Reiersen.
Þau eru gamalkunn í Voginum
bæði duggan og skipstjórinn,
þau hafa verið hér áður árum
saman og þurrkað fisk, saltfisk
handa Spánverjanum, bacalaos.
Það var enga mannaferð að
sjá um holtin þarna í kring,
bara innst inni í voginum, þar
sem naustin stóðu, voru nokkur
smábörn að leik. Öðru vísi var
það hér áður, fyrir hér um bil
tuttugu árum, þegar „Suður-
stjarnan" varpaði akkerum i
fyrsta skipti hérna fram undan
stakkstæðunum; þá stóð gláp-
andi kvenfólk og börn á hverju
leiti, og einn sjóarinn af öðrúm
reri út að „Suðurstjörnunni“ til
þess að bjóða hana velkomna
og spyrja tíðinda.
Þeir eru fjórir á þiljum, en
Reiersen stendur sjálfur við
stýrið, það gerir hann ævinlega
þegar eitthvað er um að vera.
Eins og í gamla daga stýrir
hann litlu fiskduggunni sinni
með hátíðlegri alvöru, rétt eins
og hún væri stóreflis eimskip.
Hann er grár á hár og skegg,
en sú var tiðin, að bæði
og skeggið var svart, og það eru
um tuttugu ár síðan, á fyrstu
ferðum hans í Salten, meðan
hann var ungur. Treyjan hans