Vikan - 01.06.1972, Blaðsíða 33

— Já, það hef ég, svaraði
hann, alveg grandalaus. — Sem
stendur vinnum við að stóru
fjársvikamáli, sem snýst um
milljónir.
— En eru ekki morðmálin
áhugaverðust? spurði ég. Ro-
bert lyfti brúnum, rétt svo að
ég sá það.
— Við höfum nú ekkert slíkt
haft lengi. Hans tók að ókyrr-
ast.
— Vitanlega, sagði ég með
minni blíðustu rödd. — Síðasta
stóra morðmálið ykkar var fyr-
ir um það bil sjö árum.
Hans sletti ofurlitlu úr glas-
inu og Robert rétti úr sér.
— Ég ... ég man það ekki
almennilega, stamaði Hans.
Konurnar sátu eins og stein-
gerðar. Ég vorkenndi Evu, af
því að ég kunni svo vel við
hana. Eric sat þarna með gal-
opinn munninn, og kertaljósið
glitraði á gullinu í tönnunum í
honum. Mér var vel skemmt
við þetta.
— Nú jæja, ertu þá svona
minnissljór? Ég skal hjálpa þér
ofurlítið. Þú varst nú rétt að
byrja þá, og nafnið þitt kom
hvergi fram, en rannsóknin þín
hlýtur að hafa verið afskaplega
gagnleg fyrir skjólstæðinginn
þinn. Þú varst iðinn ungur
maður, Hans. Sannast að segja
var þarna þitt gullna tækifæri.
Það var leiðinlegt, að þú skyld-
ir ekki vinna málið, finnst þér
ekki? Mikið hefði mér þótt
gaman að eiga frægan mág! Það
var skömm, hvernig þetta fór!
í þögninni, sem nú varð, lyfti
ég glasinu mínu.
— Jæja, svona gæti það enn
farið. En hvað sem öðru líður
gaztu gefið Robert nákvæmar
upplýsingar, var það ekki? Og
hvað er fegurra en sönn bróð-
urást? Við skulum skála fyrir
velgengni þinni í framtíðinni!
Ég tæmdi glasið mitt. Robert
stóð upp, gekk kringum borðið
og lagði höndina á öxlina á mér
í aðvörunarskyni.
— Þetta er nóg, Vera.
Ég hló.
— Já, engillinn minn. Kvarn-
ir guðs mala hægt, en þær mala
sérlega smátt.
Gamla konan reis úr sæti
sinu. Rósirnar í kinnum henn-
ar höfðu dökknað. Köldu aug-
un skinu eins og klakamolar og
drógu ofurlítið úr sigri mínum,
en þó ekki nema lítið. Helga
hvíslaði, að hún yrði að koma
krökkunum í rúmið, og safnaði
síðan saman hræddu afkvæmi
sínu. Eva afsakaði sig, og sagð-
ist ekki vera vel hress. Svo
hurfu þau öll. Við gátum heyrt
einhvern krakkann væla, uppi
í stiganum: — Hver framdi
morð, mamma? Æ, segðu okkur
hver gerði það.
Ég sagði: — Þetta dugar ekki
fyrir fjölskyldu, sem er að
skemmta sér. Eigum við að fá
okkur siag af bridge?
Ég spilaði með Eric hinum
gildvaxna, móti Robert og Hans
og við unnum þrjár rúbertur.
Að því er ég bezt gat munað.
vann ég hvert einasta spil.
Þetta var afskaplega velheppn-
að kvöld og njósnaskrifstofan
hafði unnið vel fyrir þóknun-
inni sinni.
Ég bjóst við, að Robert hellti
sér yfir mig, þegar við værum
orðin ein í svefnherberginu, en
hann minntist aldrei orði á það,
sem gerzt hafði, og jóladagur-
inn leið slysalaust. Við buðum
krökkum einhverra starfs-
bræðra Roberts og leigðum
galdramann, sem hélt ágæta
sýningu. Kvöldið varð fremur
leiðinlegt, en því lauk þó loks-
ins. Þegar gestir okkar fóru,
daginn eftir, gat ég ekki stillt
mig um að segja við Hans:
— Taktu það ekki illa upp,
kæri mágur, en ef ég frem ein-
hverntíma morð, verður þú að
verja mig.
— Já, já, Vera frænka, morð!
æptu krakkarnir. Húrra, morð!
Bang! Bang! Bang! Svo hopp-
uðu þau kringum bílinn. Þau
horfa óþarflega mikið á sjón-
varpið, hugsaði ég. Svo óku
gestirnir burt og við Robert
vorum ein eftir.
Við gengum inn í húsið og ég
fór að leika mér við hundana.
Robert stikaði um gólfið, álút-
ur, en þykka teppið dró úr skó-
hljóði hans. Það var farið að
dimma úti. Bjarminn af sígandi
sól skein á gluggakistuna og á
tíglagólfið, og lýsti upp kopar-
inn í arninum. Stóra klukkan
tifaði letilega — óþolandi hægt.
Loksins sagði Robert:
— Til hvers varstu að verða
þér til skammar, Vera?
— Ég hef gaman af því.
— Hvernig komstu að því?
— Ég hef aldrei spurt þig,
hvar þú heyrir þér allan þinn
fróðleik.
— Nei, það hefurðu aldrei
gert, sagði hann þreytulega og
bætti síðan nokkrum kubbum
á eldinn. Þetta var alveg csjálf-
ráð hreyfing hjá honum, en
eitthvað svo vesældarleg. Hann
er einmana, hugsaði ég. Guð
minn góður. Hann er einmana.
— Robert?
— Já, elskan.
— Fyrirgefðu mér.
— Það er ekkert að fyrir-
gefa. Ég hefði gjarna viljað
hlífa þér. Það er ekki nema satt
að Hans sagði mér frá því. Ég
verð að þekkja alla þessa at-
vikakeðju þína, áður en ég get
slitið hana.
— Og nú þekkirðu hana alla,
eða hvað?
— Nei, nei, þarna hlýtur að
vera eitthvað fleira. Mér hefur
sést yfir eitthvað. Eitthvað
vantar inn í, og ég leita og leita.
Hann kraup á kné íyrir fram-
an mig og lagði höfuðið í kjöltu
mína. Ég strauk úfna hárið á
honum, sem liðast ofurlítið
neðst á hnakkanum.
— Við skulum nú byrja á
byrjuninni, Vera min.
Djaga stakk trýninu í mig og
umlaði eitthvað af afbrýðis-
semi, því að hann elskar mig
takmarkalaust. Hann spyr
engra spurninga, og er ekkert
annað en óeigingjörn ástin og
hollustan.
— Segðu mér...
Það þýddi ekkert að þrjósk-
ast. Hægt, hikandi og reiðilega
fór ég að tala. Varnarhjúpurinn
minn var kominn í tætlur.
— Ég var fimmtán ára þeg-
ar mamma giftist Timo. Þá var
Framliáld á bls. 39.
Framhaldssaga eftir Adrienne Mans
Fjórði hluti
Gamla konan reis úr sæti sínu. Rósirnar
í kinnum hennar höfðu dökknað.
Köld augun skinu eins og klakamloar og drógu
ofurlítió úr sigri mínum, en þó ekki
nema lítið. Helga hvíslaði að
hún yrði að koma krökkunum í rúmið...
22. TBL. VIKAN 33