Vikan - 01.06.1972, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
eftir
Constance Heaven
2. hluti
Hún sagði ekkert, horfði aðeins á mig. Það
var eins og hún hefði afklætt mig og síðan
fleygt mér til hliðar...
Þrjár manneskjur biðu mín,
þegar ég kom niður í matsal-
inn, en ég sá aðeins eina, —
greifafrúna.
Natasja leit út fyrir að vera
aðeins eldri en ég og hún var
ákaflega fögur. Gljáandi svart
hárið liðaðist í mjúkum lokk-
um um grannleitt andlitið. Hún
var mjög fölleit, stór og dökk
augun sýndu engan áhuga á
umhverfinu og það var
óánægjusvipur um fagurlagað-
an munninn. Hún var lítil
vexti og grönn, fjólublár flau-
elskjóllinn einfaldur í sniði en
auðsjáanlega mjög dýr. Um
hálsinn hafði hún margfalda
perlukeðju, sem var læst með
demantalás.
— Aha, þarna er hún kom-
in, sagði greifinn og benti mér
vingjarnlega að koma nær. —
Natasja. vina mín, leyfðu mér
að kynna ungfrú Weston fyrir
þér. Þessi elskulega unga
stúlka er komin alla leði frá
Englandi til að stytta þér
stundirnar, sem þú kvartar svo
oft yfir að séu lengi að líða.
Það var eins og hann væri
að tala við litla skólastúlku, en
ekki við þessa fegurðardís,
sem stóð við hlið hans. Hún
leit á mig, dökkum augum, og
það var eins og hún mældi mig
út, gráa einfalda kjólinn minn
og flauelsbandið, sem ég hafði
bundið um hárið. Mér fannst
eins og hún hefði afklætt mig
og fleygt mér síðan til hliðar.
— Gott kvöld, madame, sagði
ég. Hún sneri í mig baki.
— Hvað er orðið af öllu
fólkinu? sagði hún. — Eigum
við að bíða í allt kvöld eftir
matnum?
Greifinn leiddi mig hæversk-
lega að stólnum, eins og hann
vildi breiða yfir ónot konu
sinnar. Þjónninn bar strax
fram reykt svínakjöt og síld í
súrum rjóma.
Jean Renard sat á móti mér,
glæsilega búinn í svörtum kjól-
fötum. Hann sagði fátt, Natasja
var jafn fámálug, en greifinn
talaði eins og hann tæki ekki
eftir því hve þögul þau voru.
Þegar við vorum búin að
borða fiskrétt og steiktan
kjúkling og komin að ábætin-
um, spurði hann hvort mér
þætti gaman að hestum.
— Ó, já, sagði ég innilega
glöð. —- Ég hef alltaf verið
hrifin af hestum og er eigin-
lega uppalin á hestbaki.
.- Við eigum mjög góða
reiðhesta hér, en þeir eru að
hlaupa í spik, vegna þess hve
lítið þeir eru notaðir. Heyr-
irðu þetta, Natasja, þá getur
þú fengið félagsskap á reið-
túrum þínum.
Greifafrúin leit upp og
horfði á mig að því að mér
fannst hatursfullu augnaráði.
— Ég kýs að vera ein á reið-
túrum mínum, Dmitri.
—• Ég veit það, sagði hann,
— en þú veizt líka hve hrædd-
ur ég er, þegar þú ert ein,
hræddur um að þú kunnir að
verða fyrir slysi. Þú ert alltof
frökk, Natasja. Jæja, mademoi-
selle, kannski við getum feng-
ið Paul litla til að fara með
yður. Hann er orðinn svo und-
arlega hræddur við hesta.
— Það er ekki undarlegt,
tók greifafrúin fram í fyrir
honum með reiðilegri rödd. —
Þú veizt mætavel hvers vegna
hann er hræddur.
— Vitleysa, vina mín, þú
veizt líka jafnvel og ég að þetta
var óhapp.
— Það var það ekki. Það var
tilraun til að myrða hann.
Barnið var alveg skelfingu
lostið.
— Natasja, þú ættir ekki að
segja þetta. Greifinn leit á mig,
eins og afsakandi. — Sann-
leikurinn er að bróðir minn
keypti smáhest handa drengn-
um, í afmælisgjöf í fyrra. Þeir
fóru svo að reyna hestinn. Paul
datt af baki og meiddist svo
mikið að hann var rúmfastur
í hálft ár á eftir. Konan mín
varð auðvitað mjög hrædd.
— Það er vel skiljanlegt að
Paul hafi þá orðið hræddur við
hesta, sagði ég og reyndi að
láta sem ég yrði ekki vör við
spennuna í andrúmsloftinu. —
Með yðar hjálp skal ég reyna
að hjálpa honum yfir þetta . . .
— Paul er sonur þinn og þú
gerir auðvitað það sem þú vilt.
sagði greifafrúin og sneri sér
að honum. -—• Ég myndi ekki
trúa fyrstu beztu manneskju
sem kemur hingað fyrir syni
mínum, eina barninu mínu. Það
er nógu slæmt að Andrei skuli
koma hingað eftir sem áður,
eins og ekkert hafi gerzt.
— Natasja, mundu eftir því
að hann er bróðir minn. Greif-
inn rétti út höndina og ætlaði
að grípa um hönd hennar, en
hún stóð hranalega upp.
—■ Ég veit að það skiptir þig
ekki máli hvað ég hugsa. Þú
hefur aldrei hlustað á mig. En
að láta þessa . . . þessa mann-
eskju koma hingað, án þess að
tala um það við mig fyrst, það
finnst mér einum of mikið.
Njósnara, sem á að vaka yfir
hverju mínu skrefi. Ég læt ekki
bjóða mér það.
— Yður skjátlast, madame,
ég er viss um að maður yðar
hefur ekki gert það í slíkum
tilgangi. sagði Jean Renard
rólegur.
— Bíðið þangað til einhver
yrðir á yður, sagði hún kulda-
lega. — Þér getið haldið yður
að kassabókunum og skiptið
yður ekki af því sem yður
kemur ekki við.
Hún fleygði munnþurrkunni
frá sér og gekk út úr stofunni.
Ég hafði ekki augun af borð-
dúknum. Það var nokkuð
strembið að sitja þegjandi og
láta kalla sig njósnara og ég
stóð upp eins fljótt og ég gat
og flúði upp á herbergið mitt.
Þar fann ég bréf frá móður
minni, sem hafði beðið mín
þar í nokkra daga. Ég komst
í betra skap við að lesa bréfið
og þegar ég lagðist til svefns,
var ég staðráðin í því að láta
ekki geðvonzku greifafrúarinn-
ar hafa áhrif á mig.
Vorið í Rússlandi' kemur
snögglega. Annan daginn blæs
20 VIKAN 22. TBL.