Vikan - 01.06.1972, Blaðsíða 32

7.
Um þessar mundir var ég ó -
venjumikið á stjái. Jörðin var
gaddfreðin svo að ekki kom til
mála að fara neitt á hestbak.
Karl liðkaði hrossin það sem
þau þurftu. Ég ók til Hamborg-
ar einu sinni eða tvisvar og
leitaði uppi njósnaskrifstofu. Ég
hafði haft vandlega auga með
póstinum, en enda þótt engin
nafnlaus bréf kæmu, lét vit-
undin um þau mig ekki í friði.
Ég bað skrifstofuna að grennsl-
ast eftir tilteknum atriðum fyr-
ir mig, en gætti þess að vera
varkár í orðum og sagði aðeins,
að mig langaði að ná sambandi
við tilteknar persónur, sem ég
hefði misst sjónar af fyrir
mörgum árum, og vildi nú biðja
skrifstofuna að finna fyrir mig
nöfn þeirra, bæði skírnarnöfn
og ættarnöfn, svo og heimilis-
íöng, nánustu ættingja þeirra
og vina, einnig fyrrverandi
bjónustufólks og svo framvegis.
Ég er viss um, að manninum
þótti eitthvað búa undir þessu
— hann leit fast á mig, og mér
leizt ekki á hann. En það var
ekkert að marka — verzlun er
verzlun. Hann kvað þetta
mundu taka talsverðan tíma, en
ég sagði honum, að ég mundi
hringja til hans á vissum fresti,
og þá gæti hann sagt mér,
hvernig gengi. En ég lagði
áherzlu á, að hann mætti undir
engnm kringumstæðum snúa
sér t.il mín að fyrra bragði, og
loks bætti ég við einu skilyrði
sem gerði hann órólegan: Ég
skyldi gera upp við hann á til-
teknum degi og bæta þá við
aukaþóknun fyrir fljótan og
góðan árangur.
A næstu vikum hringdi ég til
hans öðru hverju, til að leita
frétta. Ég fékk að heyra, að
þetta mjakaðist nokkuð, en
kvenfólkið væri erfiðast viður-
eignar, vegna þess, að það
breytti svo oft nöfnum sínum.
Það skildi ég vel. Skráin yfir
karlmannanöfnin var fljótsam-
in, og ég fór til að ná í hana.
Hún var löng, og að því er ég
bezt gat séð, sæmilega ítarleg.
Þegar heim kom lokaði ég mig
inni í stofunni minni og athug-
aði hana. Flest nöfnin virtust
mér ómerkileg, en eitt þeirra
fékk mig til að roðna. Þetta
hefði mér aldrei getað dottið í
hug — það var alveg furðuleg
uppgötvun! Líklega var það nú
í engu sambandi við fyrirætl-
anir mínar, en ég varð að rekja
sporið, engu að síður. Ég merkti
við tvö önnur nöfn og faldi svo
skrána í leynihólfi í skrifborð-'
inu mínu. Robert vissi ekkert
um þetta hólf, en til enn frek-
ara öryggis, lét ég setja á það
þjófalæsingu og skildi lykilinn
aldrei við mig. Ég sagði Robert,
að á jólunum langaði mig til að
bjóða heim, ekki einungis móð-
ur hans, heldur og bróður hans
og systur. Hann varð bæði hissa
og feginn. Ekki gat ég nú verið
viss um, hvort hann langaði
raunverulega til að hitta þau,
eða hvort hann kannski hélt, að
þessi löngun mín að hit.ta fólk,
væri góðs viti.
Við settum upp heljarstórt
iólat.ré í setustofuna, létum taka
til í gestaherbergjunum og
keyptum gjafir. Ég var spennt,
þvi að enda þótt ég hefði engan
sérstakan tilgang með þessu,
lofaði ég sjálfri mér, að nú
skyldi eitthvað skemmtilegt
gerast. Djarfar hugdettur
stungu mig í höfuðið, eins og
nálar, ég var öll á lofti og kaf-
rjóð í kinnum. Robert lagði
höndina á ennið á mér.
— Hvernig líður þér, krakki?
— Ágætlega, sagði ég og í
þetta sinn var ég engu að ljúga.
Móðir Roberts kom tveim
dögum fyrir jól, velbúin og
dömuleg útlits. Hún var með
rauðan lit í kinnum og á mjó-
um öxlunum var herðaslag úr
minkaskinni, sem ég hafði gef-
ið henni, árinu áður. Hún taldi
nauðsynlegt að gefa mér þurr-
an koss. Þetta var heldur hlé-
drægt hjá okkur báðum og eft-
ir svipnum á Robert að dæma,
ekki sérlega sannfærandi.
Systkini Roberts komu ásamt
íjölskyldum sínum, á aðfanga-
nagskvöld. Helga, systir Ro-
berts var blóðlaus kona og aug-
un Ijósleit og gleðisnauð. Hún
kom með þrjá andstyggðar
krakkaorma, sem byrjuðu strax
að hrekkja hundana. Eric, mað-
urinn hennar, málflutnings-
maður með mikið af gulli i
tönnunum, talaði ekki um ann-
að en afsöl og samninga og
reykti digra vind'a. Hann skoð-
aði veggteooin mín, gömlu mál-
verkin. siikiteopin og aðra dýr-
grioi með auga kunnáttumanns-
ins og vitnaði í UDDboð, sem
hann hafði tekið þátt í, em-
bættislega. Ég ákvað að bjóða
honum aldrei aftur.
En sá, sem vakti eftirtekt
mína var Hans, yngri bróðir
Roberts og lögfræðingur. Með-
an litla konan hans, Eva skraf-
aði í ákafa, virtist hann vera að
gefa Robert auga og Robert
honum. Ég leit aldrei af honum
eitt augnablik. Við sýndum
gestunum allt húsið og þeir
hrósuðu því auðvitað. Ég hafði
ætlað Hans og Evu herbergið
þar sem myndin af mömmu
var. Robert var eitthvað tregur
á þetta, en hvað gat hann eig-
inlega sagt?
— Kanntu vel við herbergið
þitt, Hans? spurði ég og þegar
honum varð litið á myndina af
mömmu, þóttist ég viss.
Við gjafaúthlutunina síðdeg-
is, var allt í háalofti. Bibi og
Djaga, fjárhundurinn, geltu að
trénu, krakkarnir átu sér til
óbóta af sælgæti og voru á sí-
felldum þeytingi, æpandi, um
allar stofurnar. Hávaðinn ætl-
aði alveg að æra mig.
Ég var fjörug við kvöldverð-
inn — sleppti mér alveg. Ég
daðraði við Hans, var altileg við
tengdamömmu og góð við
krakkana, sem rifu sundur
blómin á borðinu og ötuðu
borðdúkinn út í sósu. Ég lét
meira að segja langa sögu mál-
færs'umannsins um flókna
’agaglímu leika um mig, án
þess að hreyfa andmælum. En
svo ákvað ég, að nú væri mín
stund upp runnin.
— Þú hlýtur, sem glæpalög-
fræðingur, að hafa mörg áhuga-
vekjandi mál til meðferðar,
sagði ég og sneri mér að Hans
með uppörvandi brosi.
I húmi nœturinnar
32 VIKAN 22. TBL.