Vikan - 01.06.1972, Blaðsíða 37

band var á milli hennar og An-
drei Kuragin?
Ég hafði haldið að ég fengi
aðeins að virða fyrir mér há-
tíðlegheitin frá einhverri gætt-
inni, en um morguninn á há-
tíðisdaginn kom greifinn til
mín og sagði að ég ætti að taka
þátt í dansleiknum eins og aðr-
ir gestir. Ég tók því glaðlega
og skipti mér ekkert af því
þótt Natasja sendi mér reiði-
legt augnaráð. Ég var í góðu
skapi þegar ég framkvæmdi
öll þau skyldustörf, sem hún
lagði mér á herðar. Það átti
að vísa gestum til herbergja
sinni, sjá um að blóm væru í
öllum vösum. Ég þurfti líka að
klæða Paul í sparifötin. Klukk-
an var því farin að ganga tíu,
þegar ég komst loksins til að
skipta um föt.
Ég opnaði klæðaskápinn og
sá þá fyrst dásamlegan kjól.
sem ég hafði keypt í London í
gleði minni yfir peningunum,
sem ég hafði fengið í hendur.
Þetta var ballkjóll úr grænu
silkitafti, allur útsaumaður
með silfurþræði. Þetta var eig-
inlega konungleg flík og alls
ekki ætluð kennslukonu, sem
ætti að láta lítið á sér bera.
En ég stóðst ekki freistinguna.
Natasja fyrirleit mig, sá mig
yfirleitt ekki, en í kvöld skyldi
hún fá að sjá! Ég fór í græna
kjólinn og hugsaði ekkert um
hvaða afleiðingar það kynni
að hafa.
Það var hrein hending að
greifinn kom inn í salinn i
fylgd með mörgum herramönn-
um, þegar ég kom niður stig-
ann. Ég varð dálítið vandræða-
leg, þegar þeir horfðu allir á
mig. Greifinn kynnti þá fyrir
mér og sagði að ég væri vin-
kona fjölskyldunnar, Rilla
Weston frá Englandi og þann-
ig vildi það til að ég gekk inn
í danssalinn við hlið hans.
Þjónarnir báru kampavín um
og ég drakk eitt glas í flýti, til
að herða upp hugann. Svo var
byrjað að leika fyrir dansi.
Tveir ungir menn hneigðu sig
samtímis fyrir mér og ég dans-
aði við annan þeirra og þá sá
ég Boris Kepler bregða fyrir,
unga liðsforingjanum, sem
hafði ónáðað mig á götunni í
Pétursborg. Ég sá að hann
þekkti mig og að undrunin
skein úr augum hans, svo var
hann horfinn innan um pörin
á gólfinu.
Þetta var eins og draumur.
Ungu mennirnir flykktust í
kringum mig og ég dansaði,
hló og tók á móti gullhömrum,
eins og ég hefði ekki gert ann-
að alla ævi. Ég fann að ég
vakti aðdáun. En þegar ég sá
Kepler liðsforingja nálgast,
flýtti ég mér að smeygja mér
út á svalirnar, ég vildi ekki
láta hann eyðileggja. gleði
mína.
Þetta var dásamlegt kvöld,
hlýtt og kyrrt og ég hallaði
mér yfir svalariðið og Virtr
fyrir mér töfrandi trjágarðinn.
Þá heyrði ég hljóðlegt fótatak
fyrir aftan mig og dökkur
skuggi kom í áttina til mín.
Brún hönd greip um hönd
mina og ég leit upp og þekkti
hann strax. Ég þekkti hroka-
fulla reisnina og fagurmótaðan
vangasvipinn — það var hann
sem ég hafði aldrei búizt við
að sjá aftur.
— Hvers vegna eruð þér
hér? hvíslaði ég.
— Hví skyldi ég ekki vera
hér. Ég sagði yður að ég þekkti
Kuragin greifa.
— En ég skrifaði boðskort-
in.
—• Þá hafið þér örúgglega
skrifað mitt kort líka.
Hann virti mig vandlega
fyrir sér.
— Jæja, ungfrú Weston,
sagði hann, — hafði ég á röngu
að standa? Eruð þér hamingju-
söm hérna á Arachino?
— Já, mjög hamingjusöm.
— Ég hefði mátt búast við
því svari. Heyrið mig, nú spjla
þeir vals, viljið þér ekki dansa
við mig?
Án þess að bíða eftir svari
tók hann mig í arma sér og
við svifum í dansi eftir hljóð-
falli frá fiðlunum. Þegar hann
sleppti mér að lokum, stóð ég
á öndinni og vissi ekki mitt
rjúkandi ráð. É'g rétti út
höndina, til að styðja mig við
svalariðið, en hanri greip mig
aftur í faðm sinn og kyssti mig
létt á kinnina. Svo leit hann
niður á andlit mitt og hann
var alvarlegur nú, svo alvar-
22. TBL. VIKAN 37