Vikan - 15.08.1974, Blaðsíða 17

í GE'GNUM SNJÓRUÐNINGINN
Ég reyndi að fremsta megni að
rétta bilinn af,en hann rann stöf-
ugt utar á veginn, á snjóruðning-
inn hægra megin og i gegnum
hann. Þvl næst hélt hann áfram
að renna niður bratta snævi þakta
brekku. Hraöinn jókst stööugt
þrátt fyrir það að ég hafði drepið
á vélinni og haft bilinn þó i gir.
Ég snerist i lausu lofti, þegar
billinn fór tvær veltur og háfnaði
loks á hliöinni. Ég var snarringl-
uð og það blæddi úr vitum mér.
Ég var nokkurn veginn viss um,
aö vinstri handleggurinn á mér
væri brotinn. Ég fann mjög til i
brjóstinu og þá datt mér I hug, að
liklega væru nokkur rifbein brotin
lika, en ég vonaði þó, að svo væri
ekki.
Ég sá ekkert nema snjó og
ályktaöi þvl sem svo, að billinn
væri næstum grafinn undir snjón-
um. Ég hvildi mig i nokkrar min-
útur og fór svo að mjaka mér að
vinstri hurðinni. Þaö var erfitt,
þvi að billinn lá næstum alveg á
hliðinni. Þegar ég reyndi að opna
hurðina, gat ég ekki hreyft hana.
Ég tók á öllu, sem ég átti til, en
hún mjakaðist ekki. Mér var orð-
ið þungt um andardráttinn inni I
bllnum og reyndi þvi að vinda
niöur rúðuna og tókst það með
erfiöismunum. Mér tókst þó ekki
að fá meira en eins og tuttugu
sentimetra rifu. Snjór valt inn um
rifuna. Mér tókst að opna rúðuna
lltiö eitt til viðbótar og stakk
hendinni út til þess að krafsa
snjóinn burtu. tskalt loftið skall á
andlitinu á mér eins og vatns-
gusa.
GRAFIN t SNJÓ
Ég hvildi mig svolitla stund,
áður en ég ruddi svolitlum snjó til
viðbótar frá glugganum svo að ég
gæti séö út um gluggann — til
þess eins að sjá, að ég var grafin
næstum á kaf i snjó i bilnum og
litil von um, að mér yröi bjargað.
Snjórinn lá á hurðinni að utan-
veröu, svo að ég gat ekki með
nokkru móti hreyft hana.
Ég vissi ekki nákvæmlega hvað
ég haföi lent langt frá veginum,
en taldi vist, að það hlyti að vera
töluverður spölur, þegar ég hugs-
aöi um timann, sem það hafði
tekið bilinn að stöövast. Sæist
blllinn frá veginum? Það vissi ég
ekki. Ég reyndi að hvila mig og
kanna hvað ég væri mikið slösuð.
Ég taldi, að handleggurinn væri
ekki brotinn, en hefði aö öllum
likindum brákazt. Mér fannst
lika, að engin rifbein hefðu brotn-
að, en ég kenndi mjög til I höfð-
inu...
Ég vissi, að kringumstæöurnar
voru alvarlegar. Ég reyndi aö
hrópa á hjálp, en innst inni vissi
ég að það var bara sóun á kröft-
um. Hver myndi heyra til min
þarna I auðninni? Ég taldi mig
vera nálægt Temiskamingvatni
og ekki langt frá New Liskeard.
En ef enginn sæi bilinn frá vegin-
um, var ég búin að vera. Samt
sem áður hélt ég áfram að hrópa
á hjálp, þangað til nóttin skall yfir
og mér fór að kólna.
HJALPARVANA
Ég hugsaði um hvort ég ætti aö
loka glugganum til þess að halda
kuldanum úti, en ákvað svo að
gera það ekki, þvi að hann myndi
kannski frjósa fastur um nóttina,
svo að ég gæti ekki opnaö hann
aftur um morguninn. Svo datt
mér i hug að reyna aö setja bllinn
i gang, en þá gerði ég mér ljóst,
að ef eitthvaö bensin hefði runnið
út úr geyminum, þyrfti ekki nema
litinn neista til þess aö bfllinn
stæöi i ljósum Jogum.
Ég hugsaði um flautuna og bil-
ana, sem færu framhjá. Ég
reyndi að heyra einhver hljóö frá
veginum, en allt var þögult sem
gröfin. Ég ýtti á flautuna, en ekk-
ert geröist. Ég reyndi hvað eftir
annað að flauta, en án árangurs.
Mér tókst ekki heldur að kveikja
ljósin. Ég taldi vist, áð rafgeym-
irinn hefði losnaö, þegar bfllinn
valt.
Nóttin leið — nóttin, sem ég var
viss um, að ég myndi ekki lifa af.
Það var hræðilega kalt og ég
haföi enga ábreiðu I bilnum. En
mér tókst að breiöa kápuna mlna
ofan á mig og hnipraði mig svo
saman I sætinu. Mér tókst að
festa blund við og við. Ég beið
þess að dagaði og vonaði, að þá
myndi mér berast hjálp. Meöan
ég lá þarna, rann það upp fyrir
mér hvað ég haföi veriö heimsk.
Enginn vissi, að ég haföi ekið
þessa leið. Ég haföi engum sagt
þaö. Þó að dóttir min reyndi aö
hringja til min og ég myndi ekki
svara, myndi hún bara halda að
ég væri I heimsókn hjá kunningj-
um minum. Ég var búin að vera
og ég vissi það.
HALTU ÞÉR VAKANÖI!
Grá dagsskiman kom gegnum
gluggann og ég vaknaði. Ég tók
aftur að hrópa á hjálp, þó að ég
vissi að það kæmi að engu haldi.
Ég þreifaði eftir tveimur sælgætis
pökkum, sem ég hafði tekiö með
mér til þess aö hafa eitthvað að
narta I á leiðinni. Ég borðaði of-
urlitið og hvfldi mig svo, áður en
ég fór að hrópa á hjálp á nýjan
leik. Ég reyndi að gleyma von-
lausri aðstöðu minni með þvi að
hugsa um lif mitt. Ég var 48 ára
gömul og haföi verið gift I 28 ár,
þegar maðurinn minn lézt. Dóttir
min var 26 ára og ég átti tvö
barnabörn, Roland sex ára og
Sylviu þriggja ára. Myndi ég
nokkurn tima sjá þau framar?
Hvernig á ég að geta lýst þvi,
hvernig ég fór að þvi að láta
þennan langa sunnudag liða? Við
og viö sótti á mig svefn, en ég
barðist á móti svefninum, þvl að
ég óttaðist, að ég myndi ekki
vakna aftur, ef ég sofnaði. Ég
reyndi þvi hvað af tók að sofna
ekki allan daginn, en þegar
kvöldið kom og mjög var farið að
draga af mér, var mjög freistandi
að gefast upp og sofna. Ég blund-
aði við og við um nóttina. Þegar
ég vakti, reyndi ég aö hreyfa
hendur og fætur til þess að örva
blóðrásina. En hver smáhreyfing
olli mér sársauka.
Mér fannst óratimiliða, áður en
fór að daga. Þegar ég loksins sá
dagssklmuna, reyndi ég aö biðja I
fyrsta skipti á ævinni. Ég
skammast mln fyrir að viöur-
kenna þaö núna, að ég hafði
aldrei beðist fyrir áður, en þegar
ég stóð þarna augliti til auglitis
við dauöann, gat ég ekki annaö en
beðiö. Ég baö guð að hjálpa mér;
að bjarga mér.
Framhald á bls. 39