Vikan - 05.09.1974, Blaðsíða 21

— yið förum þangað aftur i
kvöld! sagði hann nú og þeir
gláptu á hann, fullir efa .og tor-
tryggni. I flöktandi hugskoti
hans, fannst honum þeir vera
sveit djöfla, trampandi yfir þá
gröf, sem þeir voru búnir að grafa
handa honum. Hann strauk með
hendinni um enni sitt og fann að
þaö var blautt af svita, en svo
hvessti hann á augun og eggjaði
þá til að fjdgja sér.
Þeir leita aö góssinu, ekki
okkur, við verðum að láta til
skarar skriöa, nú eða aldrei.
• — Hvað var i kössunum? Ég fer
ekki fet, nemaí ég viti það, sagði
einn mannanna.
Nú hrópuðu þeir allir i kór og
enÖurtóku spurninguna. Paco
beið kyrr, með kuídasvip, þangað
til þeir þögnuðu.
— Gull! sagðh hann þá og sá
græðgina strax skina úr augum
þeirra.
Gull! Bernadino hafði aldrei
gefið þeim gull. Þeir störðu hljóð-
ir á Paco. Hann treysti græðgi
þeirra og að lokum sá hann, að
hún réði úrslitum.
Nú var honum ljóst, að hann gat
yfirgefið hellinn i kvöld og hann
brann i skinninu að komast af
stað, fylla lungum af tæru fjalla^
loftinu. Hann reyndi að ná valdi á
rödd sinni, en þegar hann skipaði
þeim fyrir, fann hann að rödd
hans var hás.
— Við förum strax og vörðurinn
géfur merki um að komiö sé
myrkur.
Þegar hann var komipn út, fann
fjalialoftið leika. um sig og
stjörnurnar lýsa upp himin-
hvolfið, gat hann varla haldið aft-
ur af sér. Hann hljóp niður bratta
hllðina, fram fyrir menn sina,
eggjaði þá og smitaði þá af lifs-
orku sinni: skoraöi á þá að trúa
sér og treysta og lofaði þeim gulli
og grænum skógum.
Þegar þessi dreifða fylking
yfirgaf dalinn, var ekki einn
einasti þeirra, sem tortryggði
hann á nokkurn hátt.
Þaö var ekki fyrr en þeir voru
komnir hátt upp I f jöllin I myrkr-
inu, að þeir fóru að stinga saman
nefjum, fyrst tveir og tveir sam-
an og siðan allur hópurinn og
loksins varö þeim ljóst, að Paco
var alls ekki með þeim.
Hinum megin við fjallið, rétt
fyrir ofan stiginn, hafði Nando
kveikt eld. Hann var þreyttur. 1
hverri ferð til fjallanna i viðar-
leit, varö hann aö höggva svo
mikið brenni, að ráðsmaðurinn
yrði ángæður, en samt átti hann
að gefa sér tíma til að gá i
kringum sig og skyggnast eftir
mannaferðurri. Hann var nú bú-
1 irin aö fara þarna i kring og á
ferðum sinum hafði hann órðiö
var við ýmislegt, sem vakti meö
honum grun. Það var um vorið,
að hann háfði rakið blóðferilinn
eftir þessum stigum, þegar
Bernadino var skotinn til bana.
t kvöld haföi hann séö eftir-
mann Bernadinos og riú vissi
hann,_að grunur hans var á rök-
um byggður. Hann sat þárna viö
ilmandi viöarbálið og hugsaði um
ÞEGAR
ÉG ER
HORFINN
það sama og menn Pacos: — gull.
Myndu hernaðaryfirvöldin
greiða honum i gulli, ef hann gæti
komið þeim á sporið eftir stiga-
mönnunum? Eða myndu þeir
bföa með greiðsluna, þangað til
þeir væru allir hengdir við brúar-
stöplana i Ronda? Allir hengdir! í
huga sér sá hann aðeins eina á
sjónu og hann starðisorgmæddum
augum inn I eldinnn. í kjölfar
vonarinnar um gull, fylgdi lika
einhver angi af hefndarþorsta.'en
nú, þegar stundin nálgaðist, var
það önnur tilfinning, sem
stangaðist á við þaö, sem hann
varð aö gera: — gömul minning
um stoltan dreng, sem hafði
elskað vin sinn. En það leiö hjá,
stóð aöeins andartak.
'Nando hrinti öllum slikum
hugsunum frá sér og leit upp i
stjörnubjartan himininn,
ákveðinn á svip. Hann spennti
múldýrin fyrir vagninn og rak
þau áfram niður götuna til
Ronda.
Þegar hann tölti þarna á eftir
þeim, varö honum hugsað til
Winifred. Gull myndi ábyggilega
veita honum öll heimsins gæði.
Hún myndi lika láta heillast af
gullinu: þessi stúlka, sem hvorki
átti skyldmenni né heimili. Hann
hugsaöi til vinsamlegra
brosa hennar og mildinnar, sem
ætið skein úr augum hennar.
— Winifred! Hann hvislaði nafn
hennar lágt. A svip hans mátti sjá
efablandna þrá, ef einhver hefði
mætt honum I 'birtu. Honum
fannst þessi gamla leiö til Ronda
alltof seinfær I kvöld. I gegnum
klettinn lágu viða gömul göng og
troöhingar, hellar, sem smyglar-
ar og stigamenn höfðu haldið til i.
Ein göngin, sem voru vandlega
falin, lágu frá þröngu dalverpinu
og alla leið upp I birgðaskemmu
fyrir ofan hestagöngin. Nando og
vinur hans, höfðu fundið þessi'
göng fyrir langa löngu, en sögðu
aldrei neinum frá þvi. Það var
stórkostlegt I þeirra apgum, að
eiga sjálfir stað, þar sém hægt
var aö fela sig , þár sem engum
dytti I hug að leita þeirra.
4.
HLUTI
Eftir
Madeleine
Á. Polland
Þegar hann hafði tjóðrað múl-
dýrin, skreiö hann gegnum
runna, sem huldu þröngt op. Þeg-
ar hann var kominn alveg inn I
hellinn, nam hann snögglega
staöar.
Hann stóð grafkyrr og hlustaði
og þegar hann heyrði ekki neitt
hljóð, smeygöi hann sér meöfram
hrjúfum klettaveggnum, að sillu,
þar sem hann geymdi tinnusteina
og tundur og llka ljósker, sem
hann gat kveikt á og lýsti sæmi-
lega. Hann fann þetta ekki á sin-
um staö, það hafði eínhver hreyft
það.
Hann renndi fingrunum hægt
eftir sillupni 'og innzt I horninu
fann hann það sem hann leitaði
að, en sá sem hafði notfært sér
þetta, var ábyggjlega eins
kunnugur þarna og hann sjálfur.
Þaö heyrðist ekkert annaö en
hans eigin andardráttur og hann
vissi, aö ef harin kveikti á ljósker-
inu, yröi hann standandi skot-
mark annars manns og hann vissi
hver sá maður var. Það gat ekki
veriö neinn annar.
Kann kraup á hellisgólfiö til aö
kveikja á ljóskerinu. Sá, sem
leitaöi hans, myndi beina augun-
um ofar. Heillaga guðsmóðir,
tautaði Nando I barm sér um leið
og hann neri saman steinunum.
Það leíö elfki á löngu, þar til hann
var búinn að kveikja á ljóskerinu.
Það var engin þarna, hellirinn
var mannlaus. Geislinn frá ljós-
kerinu leysti upp leifar af viðar-
báli, sem hafði verið troðið niður,
á miðju hellisgólfinu og hann sá
blika á eitthvað lltið og gyllt, viö
hliöina á öskuhrúgunni. Nando
skreiö varlega að þvi og tók þaö
upp.
Göngin bak við hellinn voru lika
mannlaus og sömuleiðis hin
erfiðu þrep, sem voru höggin
gróft I steininn. Það var heldur
ekki neinn i birgðaskemmunni,
við endann á þrepunum, þar sem
hann beið stundarkorn, áöur en
hann skreið I gegnum einskonar
fellu bak við gamlan hlera. Hann
var skjálfandi og æstur, slökkti á
ósandi ljóskerinu og setti það á
gólfið. Hann gat verið rólegur og
hann ætlaði aldrei framar að fara
þessa leið. Fyrir dögun yrðu allar
götur þarna I grenndinni fullar af
hermönnum.
Fyrir utan birgðaske.mmuna,
voru járngrindur yfir klettaþaki
hesthúsganganna og þaðan barst
svolitil skima. Nando fanh ekki
lengur til hræðslu, hann átti ekki
von á aö hitta neinn, nema ef til
vill einhvern árrisulan hestasvein
og hann gæti gefiö honum ein-
hverja skýringu á nærveru sinni
og erindi. Hann opnaöi þvl dyrnar
rösklega.
Grá morgunskima féll á óhreint
og þreytulegt andlit vinar hans,
sem beið hans þ;..ia og hallaði
sér upp að veggnum, með bros á
vör.
Andartak varð Nando i alveg
mállaus og hinn gerði heldur enga
tilraun til aö hefja máls. Það var
Nando, sem byrjaði samtalið.
— Hvað ert þú að gera hér?
sagði hann hranalegu með hásum
rómi, en svo mundi hann eftir
stöðu sinni og varð fljótlega auð-
mjúki þjónninn, Judas, sem
starði I augu þess vinar, sem
hann var um þaðbil að framselja.
Hann kreppti hnefann utan um
litla gullhringinn, til að styrkja
sig.
Vinur hans talaði, rólega og
yfirvegaö. — Hvi skyldi ég ekki
vera hér? Hver hefur .meiri rétt
til þess en ég?
Gráu augun virtu ’Nando fyrir
sér, hve mikið Nando vissi.
Nando fannst hann vera ab missa
allt úr greipum sér. Hver myndi
trúa honum? Hvort myndu þeir
trúa betur orðum hans eða þessa
36. TBL. VIKAN 21