Vikan - 05.09.1974, Side 35

r
SKOGINN
Framhalds
saga
11 hlutl
þess aö hata hann ef hann bara
léti hana i friði.
Hún heyrði til hans, þar sem
hann sat á rúmmstokknum og var
að klæða sig: — Jæja, i dag er
þinn stóri dagur. Skemmtu þér nú
^almennilega meðan þú ert að
heiman. En vertu bara ekki of
lengi.
— Ég ætla nú ekki að þjóta heim
strax. Farðu ekki að búast við, að
ég verði komin aftur eftir fáa
daga. Og hafðu engar áhyggjur
þó að ég verði dálitið lengi.
— Það getur nú varla orðið
mjög lengi. Þú hefur ekki svo
mikla peninga.
Hún steypti kjólnum yfir sig og
sléttaði hann á sér. Hún gekk til
hans, svo að hann gæti lokað
rennilásnum á bakinu.
Hann gerði það samt ekki alveg
strax. Hann lagði höndina á bert
bakið á henni og þrýsti það fast.
Hann sagði: — Þú hefur óendan-
lega gott af þessu. Þú kemur aft-
ur ný og betri manneskja.
— Lokaðu lásnum, sagði hún.
Hún heyrði i lásnum og fann kjól-
inh þéttast að sér. — Billinn er úti
Þú getur skotið mér á stöðina.
Lew brosti ánægður á leiðinni.
Rósa horfði bara á strætin og
húsin.. Nei, hún sá sannarlega
ekki eftir aðyfirgefa þennan stað.
Slikur bjánaskapur átti ekki við
hana. Veiklaðar, e^faldar annars-
flokks manneskjur eins og
maðurinn hennar, áttu ekki við
hana. I þeirra augum var þetta
hálfgert himnariki. En hún var
öðruvisi gerð. Nú var hún að
framkvæma það, sem hún hefði
átt að vera búin að, fyrir mörgum
árum. Þá hefði lifið hennar ekki
oröiö svona innantómt, heimsku-
legt og innilokað. Nú var hún
loksins að fara og átti ekki aftur-
kvæmt hingað.
— Ég hef ekki séð hann pabba i
heila viku. Heilsaðu honum frá
mér. Ég skal skrifa honum.
— Hafðu engar áhyggjur af
þvi. Ég skal sjá um hann.
Þessi vingjarnlega rödd hansog
óbrigðul tillitssemi var það, sem
hafði fengiö hana til þess að halda
áfram að vera hérna kyrr, löngu
eftir að hún hefði átt að vera
farin. Þessi hlýja og umhyggju-
semi hjá föður hennar og Lew og
öðrum hafði svipt hana öllu
hugrekki til þess að stiga þetta
stóra spor. Núna langaði hana
mest til að vera hörkuleg og
hreyta i hann ónotum. En hún
sagði ekki orð. Hún hugsaði reiði-
lega: Ég er ekki að brenna allar
brýr að baki mér, heldur skilja
eftir opna leið til þess að geta
komið heim aftur.
Þá langaði hana mest til aö æpa
framan i hann, að hún hefði sofið
hjá Latimer og Viktor, og nú væri
hún að fara með öðrum þeirra á
fund hins. Að hún skyidi aldrei,
•aldrei koma aftur.1 Fyrr mundi
hún skera sig á háls. En það var
nú sama, hversu mjög hana
langaði að öskra þetta allt upp, þá
gat hún ekki komið upp arðunum.
Hún brosti bara til hans og
skammaöist sin fyrir það.
Þau komu á stöðina nokkrum
minútum áður en lestin átti að
fara. Þarna var enginn annar á
stöðvarpallinum. Samkvæmt
umtali átti Viktor ekki að láta sjá
sig og þegar lestin kæmi átti hann
að skjótast inn i aftasta vagninn,
öfugu megin. Handan við stöðina
hafði járnbrautarstokkum verið
hlaðið upp i stóra laupa. Rósa
sagði við sjálfa sig, aö Viktor
mundi vera i felum bak við ein-
hvern laupinn. Hún renndi aug-
unum yfir járnbrautardótið, sem
þarna var.
— Ertu að gá að einhverjum?
sagði Lew.
Hún hristi höfuðið. Hún var
orðin hrædd. Það gat vel skeð, að
Viktor væri hérna alls ekki. Hún
gæti þurft að fara ein sins liös.
Það setti að henni skjálfta.
— Þú ert svo föl, Rósa. Er þér
illt?
Reiðin gaus upp i henni. — Mér
liöur ágætlega. Dásamlega. Ég er
bara svo óþolinmóð að komast
burt héðan.
Hann stóð kyrr og axlirnar
sigu.
Þegar hún leit enn einu sinni
yfir að stokkahlöðunum, sann-
færðist hún um, að Viktor væri
þarna hvergi. Hann ætlaði ekki að
koma. Hún yrði aö fara þetta ein.
Nú greip hana skelfing. Henni
datt jafnvel i hug, að nú yröi hún
að snúa við og fara heim með
manninum sinum. En hún kvaö
þá hugdettu niður. Hún skyldi
framkvæma þetta. Til þess að róa
MÁLNINGARVÖRUVAL
ÚRVAL GOLFDUKA

EGE GÓLFTEPPIN
DÖNSK GÆÐAVARA
I MIKLU ÚRVALI
36. TBL. VIKAN 35