Vikan - 07.11.1974, Page 31

l KOM AFTI R
milli veiöiferöa, eöa meöan veriö
er aö gera viö togarann, fær hann
innan viö 20 pund á viku, og á þvi
kaupi hefur hann ekki ráö á aö
vera lengur í landi i einu en 4—5
daga. Meö fullri vinnu og góöum
hlut geta árslaunin komist I rúm 2
þúsund pund, eöa rúma hálfa
milljón islenzkra króna, og þaö
dugir ekki langt til framfærslu
fjölskyldu I veröbólguþjóöfélagi.
i Fyrsta veiöiferðin frá Hull
Þegar Gaul lagöi upp i veiöi-
ferðina á miöin fyrir vesturströnd
Noregs i febrúar s.l., átti hún aö
1 taka 12 vikur. Þ.etta var fyrsta
| ferö togarans frá Hull, en hann
' haföi verið keyptur skömmu áður
frá North Shields. Þetta var
glæsilegasti togarinn i flota bæj-
arins, og áhöfnin var aö grlnast
meö aö vistarverurnar væru eins
Joyce Clark (lengst til vinstri)
vaknar stundum upp við að henni
finnst Paul sonur hennar vera lif-
andi.
Peggy Collier hlakkaði alltaf til
komu eiginmannsins. Nú er hún
ein með fjóra syni.
og á lúxushóteli. Vegna oliu-
kreppunnar, og vegna þess aö
Norömenn neituöu aö láta brezka
togara hafa oliu, var ákveöið, aö i
staö 12 vikna yröi skipiö aöeins 8
vikur I feröinni.
Þegar vika var liöin frá þvi
Gaul lagði úr höfn barst engin til-
kynning til tilkynningaskyldunn-
ar frá togaranum. Togarinn var
kallaður upp hvaö eftir annaö, en
án árangurs. Umfangsmikil leit
var hafin á sjó og úr lofti, en ekk-
ert fannst, sem bent gæti til þess,
hvaö orðið heföi af þessum 1100
tonna togara. Fólk trúöi þvi
varla, að svo stór togari gæti
horfiö gersamlega, og I örvænt-
ingu sinni gældu sumir við þá von,
aö Rússar heföu tekiö hann.
Leitinni var hætt, minningarat-
höfn fór fram, og lifiö fór aftur I
sitt fyrra horf.
Hánn lifði fyrir mig og börnin
Peggy Collier á fjóra syni, og
hún sendir þá út, áöur en hún fer
aö tala um Gaul. „Ég ræöi þetta
mál ekki 1 þeirra áheyrn”, segir
hún. „Ef ég gerði þaö, myndu
þeir liklega sjálfir fara út, þvi
þeir reyna aö hugsa ekki um
þetta”.
Elzti sonurinn, Kenneth, sem er
18 ára, geröi sér strax fulla grein
fyrir þvi, sem gerðist og tók þvi
karlmannlega. Hjá David, sem er
12 ára, og Andrew, 9 ára, komu
viöbrögöin fyrst fram i reiöi- og
grátköstum og fáleika á milli, en
yngsti sonurinn Michael, sem er
6 ára, er enn að velta þvi fyrir sér,
hvort pabbi eigi ekki eftir aö
koma heim aftur.
Stan Collier var fertugur og
þremur árum eldri en kona hans.
Kona hans spuröi hann oft, hvort
hann gæti ekki fengið vinnu I
landi, þvi hún væri oröin svo
þreytt á aö vera ein heima meö
drengina.
„Þegar eiginmaðurinn er á
sjónum reiknar maöur timann i
veiöiferöum, en ekki vikum,
mánuöum og árum. Maöur reynir
að hlusta ekki á veðurfregnirnar,
þvi stormspárnar myndu aðeins
auka áhyggjurnar. Það er nóg aö
hlusta á vindinn gnauða á and-
vökunóttum. Þá getur maöur rétt
imyndaö sér, hvernig er aö vera
úti á rúmsjó. En þegar hann var
heima spuröi ég aldrei, hvernig
veörið heföi veriö. Ég vildi ekki
vita þaö, og hann reyndi ekki aö
segja mér það'”.
„Faðir hans var eitt sinn nærri
drukknaður, og margir af beztu
vinum okkar hafa drukknað. En
viö töluðum aldrei um hættuna.
Ég reyndi að útiloka hræösluna úr
huga mér. Áður fyrr naut ég þess
að vera heima og hlúa aö heimil-
inu, þvi ég átti glltaf von á hon-
um. Ég hlakkaöi alltaf til komu
hans, þótt ég yrði aö biöa i 16
vikur. En nú er ég hálf eirðarlaus
og tolli illa heima”.
„En maöur veröur aö halda á-
fram aö lifa, barnanna vegna.
Hann liföi eingöngu fyrir mig og
börnin. Þetta var hans heimur,
svona vildi hann hafa þaö. Hann
sá um, aö viöhefðum alltafnóg aö
bita og brenna og hann ætlaði aö
kaupa handa okkur hjólhýsi fyrir
sumariö”.
„Fólk hefur veriö mér ákaflega
gott eftir þetta. Þaö er alltaf
svona i fiskibæjum, þvi þar eru
allir á sama báti”.
Shirley Broome er aðeins 25 ára
og er nú ein meö fjögur börn. Hún
gekk með yngsta barniö, þegar
maður hennar fórst. Henni geng-
ur illa aö ná sér eftir áfallið og
getur, ekki hugsaö sér að tala um
þetta.
Vinnan i landi
eyöilagöi hjónabandiö
Þegar Carol giftist Carl North,
baö hún hann um aö fara ekki til
sjós. Faöir hans haföi veriö tog-
araskipstjóri, og hún var hrædd
um, aö sjór rynni einnig um æöar
Carls.
„Hann vildi ekki vera I landi, en
ákvaö aö gera þaö þó fyrir mig”,
segir Carol. „En sú ákvöröun
varö aöeins upphaf vandræöa,
þótt ég geröi mér ekki grein fyrir
þvi þá. Viö vorum mjög ham-
ingjusöm I fyrstu, og Carl var
staðráöinn I að láta sér lika lifiö I
landi. Hann fór aö vinna á kvöldin
á krá, til aö viö gætum haft þaö
betra, og talaði oft um, aö hann
ætlaöi aö reyna aö eignast krá
sjálfur”.
„En hann varö eiröariaus og
fór aö fara út meö öörum konum.
Viö rifumst, og I fyrra yfirgaf
hann mig og börnin þrjú (7, 5 og 4
ára). Ég sá hann á jólunum, en
viö töluöumst ekki viö. Ég vissi,
aö hann var kominn á Gaul — og
þegar ég heyröi fréttirnar trúöi
ég vart minum eigin eyrum”.
Carol býr i litlu húsi og veröur
aö fara út til aö komast á sálerni.
Nú veit hún ekki, hvaö biöur
hennar og barnanna.
„Við vorum skilin aö boröi og
sæng, en ég haföi ekki gefíð
upp þá von, aö allt ætti eftir aö
lagast og Carl aö koma til okkar
aftur”.
Vildu ekki aö sonurinn
færi til sjós
Clark-fjölskyldan var Imynd
hinnar hamingjusömu fjölskyldu.
En myndin breyttist, þegar frétt-
irnar bárust um aö sonurinn Paul
22 ára, kæmi ekki oftar heim.
„Við vildum ekki, aö hann færi
til sjós”, segir móöirin, Joyce
Clark, „og viö þrábáöum hann
um að fá sér vinnu i landi. En
hvernig á aö fara aö þvi aö fá
ungan mann til aö hætta þvi, sem
honum er kærast?”
„Paul heföi getaö gert hvaö
sem var. Hann stóö sig vel I skóla
og allt virtist liggja opiö fyrir
honum. En hann valdi sjóinn.
Eftir fyrstu veiðiferöina hét hann
þvi aö fara aldrei framar á sjó.
Hann haföi veriö sjóveikur allan
timann. En hálfu ári slðar var
hann aftur kominn út”.
„Hann var alltaf i góöu skapi og
meö hóp af vinum á hælunum.
Þegar vel haföi veiözt var hann
ekkert nema örlætið, einkum var
hann góöur yngsta bróöur sinum,
Gary, sem er 15 ára. Þegar mér
fannst hann eyöa of miklu I vit-
leysu, sagöi hann aðeins:
„Mamma min, maöur á aö lifa
fyrir daginn I dag, þvi morgun-
dagurinn sér um sig . Þannig var
viöhorf hans”.
„Mér datt aldrei i hug, aö þetta
ætti eftir aö koma fyrir mig. Núna
kvelur sú hugsun mig, aö hann
kunni aö hafa þjáöst, áöur en yfir
lauk. Ég biö til guös, aö hann hafi
veriö sofandi og ekki náö aö veröa
hræddur. En ég fæ aldrei aö vita
hiö rétta. Stundum vakna ég upp
fullviss þess, aö hann sé alls ekki
dáinn og eigi eftir aö koma
heim”.
Þegar Paul fór á sjóinn, fór
hann alltaf um borö i vinnugall-
anum og skildi úriö sitt og segul-
band eftir heima. En þessi ferö
var alls ekki fyrirhuguö. Hann
haföi veriö á öörum togara, en
svo féll úr ferö, og hann ákvaö aö
fara túr meö Gaul. Þegar skipið
var komiö úr höfn, áttuöu foreldr-
ar hans sig á þvi, aö hann haföi
veriö I nýju • dökkrauöu flauelis-
buxunum, rauöum og svörtum
skóm og tekiö plötuspilarann sinn
meö. Hringinn sinn bar hann
ekki, þvi hann Var I viögerö hjá
gullsmiö.
Nóttina, sem Gaul var saknaö,
. áöur en fregnir höföu borizt til
fjölskyldnanna, skreiö hundur
Pauls undir rúm og lá þar ýlfr-
andi og vælandi. Þaö var ekki
fyrr en siöar, aö ástæðan fyrir
þessari hegöan varö ljós.
45. TBL. VIKAN 31