Vikan - 30.10.1975, Qupperneq 18

sérstakt mal og okkur langar til
afi vita, hvort þér hafið orhið vör
við oitthvað óvenjulegt hér i
nágrenninu?
o! sagði hún undrandi.
Keyndar hef ég það. fcg hugsaði
að. .. Kn gjörið svo vel að ganga i
bæinn.
Annar þeirra tautaði að hann
þyrfti að sækja eitthvað ut i bil-
inn, en maðurinn, sem hafði
kynnl sig þakkaði lyrir og gekk
inn.-ltétt á eftir kom hinn lika.
Marta var bæði fegin og sak-
bitin llenni létti við að geta sagt
Irá þessu alviki um morguninn.
en skammaðist sin lyrir að hafa
ekki sagt Irá þvi lyrr. Hún haf'ði
kannski gerl lögreglunni erfiðara
lyrir. með þvi að segja ekki frá
þessu strax.
Ilm l»ér helðuð ált að lil-
kynna þetta strax. Ilala ekki.. já,
þeir sem bua hjá yður, ráðið yður
lil að gera það?
Kg bý hér ein, sagði hún
brosandi
Kn um leið hafði hún það á til-
finningunni, að hún hefði gert
skyssu 11u 11 varð vör við eitthvað
grunsamlegl. þegar þeir litu
snoggl livor a annan, sýnilega
ámegðir Maðurinn, sem hafði
kynnl sig sem llansen liigreglu-
foringja. hafði ekki sýnl henni
nein skilriki. eins og venja var.
\oru þeir ekki vanir að sýna
merki með persónuskilriki? Ilún
varð oróleg, en sneri sér undan.
svo þeir tækju ekki eftir því og
hun lor að raða trjábúlum i cld-
inn
llvers konar ghepamanni
eruð þið að leita að? spurði hún,
þegar hún fann að hún gat treyst
rödd sinni og snúið sér við.
I>að var harnsrán Kr yður
Ijosl, að þér eruð i mikilli luettu
sjáll'? I>að gclur verið að barns-
neninginn hali séð vður á strönd-
inni og ákveðið að....nú jæja....
I>að er m jög ósennilegt. sagði
Imn og hrosti þroytuloga. (íal hún
beðið þa að sýna skilriki?
IIiiii spurði, þóll henni væri
Ijosl. að hún inyndi ekki gra*ða
neitl a þvi.ekki annað en að gera
áslandið verra ef þeir va*ru i raun
og veru Irá lögrcglunni.
Mennirmr gerðu enga tilraun t il
að svara og i þögninni. sem fylgdi
ellir spurningar hennar. rann það
upp lyrir honni að þeir voru þarna
koinnir i ákveðnum lilgangi. Hún
hafði i einleldni sinni Ijóslrað upp
um það. að hun byggi þarna ein i
þessu lilla húsi. langl Irá öðrum
Inggðum bólum
llun kyngdi ósjálfrátt og leit
óltaslegin a þá.
t>iö eruð ekki. hóf hiin máls.
Maðurinn. sem hafði halt orð
lyrir þeini. tok Irani i l'yrir henni
með roandi ríidd:
l>að er rétl lil getið hjá
yður. við eruni ekki lögregluþjón-
ar Mer þykir það loitt. ungfrú, en
þer skiljið kannski hvers vegna
við eruni liingað koninir? l>ér
skuluð saml ekki hafa áhvggjur
af þessu. það eina sem við þurfum
að gera. er að fela yður um stund.
meðan við Ijúkum við ætlunar-
verk okkar.
Iljarta hennar barðist svo. að
henni fannst það komið upp i háls
og hún þrýsti höndum að brjósti
sér. Kela hana? Þeir ætluðu þá að
myrða hana. Gat hún treyst
þeim? t>essir menn litu alls ekki
útsem morðingjar, þetta voru vel
klæddir herramenn, sennilega
um fertugt . Nei, það var óhugs-
andi að þeir hefðu i huga að
myrða hana. En hvernig litu
morðingjar út?
I>ér munuð sofa nokkuð lengi
og við lörum með yður til staðar,
þar sem þér verðið að dvelja um
hrið. t>ér verðið að drekka þetta
lyf.
Ilann rétti henni glas.
Nei, sagði hún og gekk aftur
á bak nokkur skref. Hún leit til
dyranna, en maðurinn, sem fram
að þessu hafði ekki hreyft sig,
stóð upp.
t>e!ta eru svefntöflur, leystar
upp i vatni, sagði sá, sem hafði
kallaðsig ..Hansen”. t>að skeður
ekkert annað en að þér sofnið og
svo verður yður komið fyrir á
öruggum stað. Verið ekki ótta-
slegin, það getur ekkert slæmt
komið fyrir yður. Eftir viku eða
svo, er þetta allt yfirstaðið.
Ködd hans var ósköp bliðleg, en
i stað þess að róa hana, varð hún
ennþá óttaslegnari.
Kg vil ekki drekka þetta,
sagði hún og hriðskalf af ótta.
Iíli'ða rikldin varð þá hörð og
kuldaleg.
llaldið þér að við höfum
komið hingað til að lara eftir
duttlungum yðar?
l>eir komu nú báðir nærri
henni. og hún sá á augnasvip
þeirra. að þeir voru sjálfir ör-
væntingu nær. t>eir gátu átt það
til að slá hana niður, þeir gátu. ..
Jæja þá, sagði hún og rödd
hennar var þvogluleg.
..Hansen” létti sýnilega. Ennið
var rautt og sveitt.
Martin. sagði hann. — Náðu i
glös i eldhúsinu. Við verðum að
drekka með ungírúnni. l>ú þarft
ekki að góna svona spyrjandi á
mig. ég er með vasapela.
t>aú settust svo öll þrjú kring-
um horðið. Ef einhver hefði
komið i heimsókn, leit þetta ut
eins og notalegt rabb yfir glös-
um. en Marta var dofin af tauga-
spennu. þegar hún lann sýru-
bragðið i munninum.
I>að var éinkennilegt, að hún
lann engin áhrif af lyfinu. Var
hun ónæm af óttanum? Hún sá að
mennirnir tveir höfðu ekki af
henni augun og hún lokaði augum
sinum.
llun varaðist að opna augun.
I>að leið drjúg stund, svo andaði
Kári Dahl léttar.
Nú er hún sofnuð.
Heldurðu það?
Nú verðum við að hafa
hraðann á. l>ú sást um að bátur-
inn sé tilbúinn?
Já. en heldurðu að þetta sé
óhætt. Kári? sagði Martin
hræðslulega. — Ef hún skyldi nú
vakna og íara að æpa?
!>að væri ekki hægt að vekja
hross el'tir svona skammt, sagði
Kári. Vera datt út af eftir að
hafa tekið eina pillu i vatni, en ég
lét að minnsta kosti fjórtán i þetta
glas. Kn við verðum að sitja i
bátnum. þangað til við erum al-
veg öruggir.
V ið ættum kannski til örvggis
að...
— Aðalatriðiö er, að ekki finnist
neinir áverkar á likinu. Ef hún
finnst einhvern tima, þá verður
þetta að lita út eins og hún hafi
einfaldlega drukknað.
Hann virti fyrir sér stúlkuna,
sem sat i stólnum og með höfuðið
hangandi út á vinstri öxl. Andlits-
drættir voru slappir og munnur-
inn hálfopinn.
— Farðu á undan, Martin, sagði
hann. Og svo rétti hann vel úr sér,
greip stúlkuna og fleygði mátt-
lausum likama hennar upp á öxl
sér.
Þeir réru út frá ströndinni i
plastbátnum Martin sat undir
árum og góndi á máttlausan
likamann, sem lá aftur i skut.
— Við erum nú komnir nógu
langt út.
Þeir sáu ennþá til lands, en
þokan þéttist óðum og bráðlega
var ekkert að sjá, annað en sjó-
inn rétt i kringum bátinn. Kári
beygði sig niður, greip máttvana
likamann. Martin lokaði augun-
um og opnaði þau ekki einu sinni,
þegar hann heyrði skvampið.
— Þú getur séð það, sagði Kári,
— að ekki var um annað að gera.
Þaö var um lif okkar að tefla, —
hún eða við!
Marta sökk niður i djúpið og
þegar hún var sokkin það djúpt,
að hún var viss um aö hún væri
horfin sjónum mannanna
tveggja, tók hún til við að synda
undir yfirborðinu, með sterkleg-
um sundtökum. Hún stóð eigin-
lega á öndinni, þvi að hún hafði
lika reynt mikið á sig við að
þykjast vera sofandi.
Og henni hafði heppnast það.
ilún hafði nú leikið stærsta hlut-
verk lifsins og sigrað. Hvað sem
hafði verið i þessum töflum, þá
hafði það engin áhrif haft á hana.
Hún var ekki einu sinni syf juð og
það komst ekkert annað að i huga
hennar, en ánægjan yfir þvi að
vera á lifi. Henni hafði tekist að
blekkja þá!
Þegar hún gat ekki lengur synt i
kafi, stakk hún höfðinu varlega
upp fyrir hafflötinn. Allt var kol-
grátt og hún hafði ekki hugmynd
um áttirnar. Öttinn greip hana á
ný. hún var alls ekki viss um, að
hún væri úr allri hættu. Það gat
alveg eins verið, að hún væri að
synda til hafs, en ekki lands.
Hún synti varlega, til að forðast
allt hljóð. Hún heyrði óljóst
áraglam i þéttri þokunni, svo hún
vissi að mennirnir voru ennþá
þarna úti.
Eitthvað flæktist um fætur
hennar. Það var þang og rétt á
eftir sá hún móta fyrir snarbröttu
bergi. Guði sé lof, hún var þá
kominn að landi. En fljótlega sá,
hún. að þetta var Galtarsker. litli
hólminn, sem lá um hundrað
metra út af vikinni. Þegar hún
gekk upp að lyngbrekkunni á
miðjum hólmanum, kom ofurlitil
rifa i þokutjaldið og hún sá
mennina tvo á bátnum.
Hún beygði sig niður I skyndi og
vonaði það eitt, að þeir hefðu ekki
komið auga á hana. Hvað hafði
komið fyrir. Var þeim orðið ljóst,
að hún hafði sloppið lifandi frá
þeim og voru þeir nú aö elta
hana? Á næsta andartaki fékk
hún skýringuna á þessu. Maöur-
inn á afturtóftunni sagði:
— Þarna er land, Martin.
Maðurinn við árarnar sneri sér
við og hætti að róa. Svo tók hann
nokkur áratog og lenti á skerinu.
— Við getum ekki lagt bátnum
hérna...það yrði grunsamlegt.
Við skulum reyna að koma okkur
i land og ýta svo bátnum frá, svo
hann reki frá skerinu. Við
göngum svo með ströndinni,
þangað til við finnum veginn upp
að húsinu.
Marta mjakaði sér niður að
fjöruborðinu og renndi sér út i.
Hana langaði mesttilaðhlæja. Ef
þeir ýttu nú bátnum frá, þá....
Hún sá bátinn renna hægt
Ut og mynda óljósa hringi á yfir-
borðinu. Marta synti að bátnum
og um leið og hún tók um borð-
stokkinn, heyrði hún óp frá hólm-
anum. Hún velti sér um borð og
greip til áranna. Steini var kastað
á eftir henni, en hann féll i sjóinn
fyrir aftan bátinn, með skvampi.
öskrin að baki hennar urðu æ
daufari.
Hálfum öðrum klukkutima
siðar, var lögreglan komin út i
hólmann. Marta hafði tekið rauða
Peugeot bilinn og ekið til lög-
reglustöðvarinnar, þar sem hún
sagði sínar farir ekki sléttar.
Lögreglan fann fljótlega villuna
og þar var drengurinn grátandi
og hræddur, en á lifi og við góða
heilsu.
— Þeir hafa sannarlega gengið
af sér skóna, sagði lögregluþjónn-
inn, sem fann tvö pör af skóm
fyrir neðan bjargið.
Martin Haug náðist, þegar
hann. rennblautur og uppgefinn
var að reyna að komast inn i
skóginn.
Kári Dahl fannst drukknaður á
tveggja metra dýpi frá strönd-
inni, sunnan við vikina.
Þetta er hræðilegt, stundi
Babben Haug. — Mér hefur ekki
komið blundur á brá i aila nótt.
Ég held ég þori aldrei að fara
heim aftur. En hér höfum við
vitaskuld ekkert til að lifa af.
— En fyrst og fremst verður þú
að fá einhvern svefn, sagði Vera
Dahl. — Ég skal gefa þér svefn-
töflur. Taktu tvær og þú sofnar á
stundinni.
— Gengur þú með svefntöflur
upp á vasann?
— Já...ó. þú hlýtur aö skilja,
Sissel er alveg vonlaus. Hún og
þessir vinir hennar eru á sifelld-
um snöpum i lyfjaskápnum. Svo
datt mér i hug að setja meinlaus-
ar vitamintöflur i Verodorm-
glasið... þá fengi hún eitthvað
hollt i sig i staðinn fyrir róandi
lyf. Finnst þér þessi pilludós ekki
falleg? Ég keypti hana i snyrti-
vörubúðinni....
*