Vikan - 19.02.1976, Blaðsíða 22

inu. Svo tók hann iitla trésleif,
dýfði henni í málninguna, og
dreifði litnum um blaðið.
— Ég held þetta sé fingramáln-
ing, sagði hann. — Já, þú sagðir
þetta vseri fingramálning. Dreifa
henni með fingrunum. Nú dirfð-
ist hann að koma við málninguna
með allri hendinni.
— Ó! Þurrka! sagði hann.
— Viltu ekki fá málningu á
hendurnar? spurði ég.
— Þetta er kornamálning, sagði
hann. — Kornótt málning.
Hann tók krukkuna og las á mið-
ann. — Þetta er rauða fingra-
málningin, sagði hann. — Rauð.
Hann setti krukkuna á borðið, og
hreyfði höndina í nokkra hringi
yfir blaðinu, án þess þó að snerta
málninguna.
— Fingramálning, sagði hann.
— Það passar mér ckki. Ég vil
mála mynd.
— Viltu heldur mála mynd?
sagði ég.
— Já, svaraði hann. — Með
vatnslitunum.
— Það eru bara fimm mínútur
eftir, sagði ég. — Heldurðu, að
þú gctir málað mynd á fimm mín-
útum?
— Dibs vi11 mála, sagði hann.
Hann tók litakassann. — Hvar er
vatn? spurði hann. Ég benti í átt-
ina að vaskinum. Hann fyllti plast-
glas af vatni.
— Þú mátt mála þcssa mynd,
sagði ég. — En svo þarftu að fara.
En það var eins og Dibs hefði
ekki tekið eftir því, hvað ég sagði.
— Liturinn rennur út af, sagði
hann. — Ég þurrka hann upp með
pappírsþurrkunni. Þá þornar það.
Þetta á að verða mynd. Hröðum
öruggum strokum byrjaði hann
með rauða vatnslitnum og gerði
eitthvað, sem virtist ckki vera annað
cn rauðir blcttir hingað og þangað
á blaðinu. Síðan tók hann aðra
liti í sömu röð og á litahjólinu.
Smám saman eftir því sem hann
notaði fleiri liti, kom myndin í
Ijós. Þcgar hann var búinn, hafði
hann gert mynd af húsi, tré, himni,
grasi, blómum, sól. Hann hafði
notað alla litina. I myndinni var
form og meining og innbyrðis sam-
band milli litanna
— Þetta cr . þetta er... Hann
stamaði og fálmaði með penslin-
um, laut höfði, hann varð allt
í einu mjög feiminn. — Þetta er
húsið ungfrúar A, sagði hann.
— Ungfrú A, ég ætla að gefa þér
þetta hús.
Dibs tók blýant og teiknaði
vandlega skráargat á dyrnar. Hann
tciknaði 1' 'a glugga með grindum
fyrir ncðst á húsið. A húsinu var
einn stór gluggi, scm hann hafði
litað skærgulan. Og I gluggakist-
una hafði hann málað blómapott
með rauðum blómum. Myndin var
undravert merki skapandi listar,
og það hafði orðið til með þeim
hætti, sem var einkennandi fyrir
Dibs.
Hann horfði á mig. Augu hans
voru dökkblá. Á svip hans mátti
sjá, að hann var óhamingjusamur
og hræddur. Hann benti á dyrnar
á húsinu. — Það er skráargat,
sagði hann. — Það er hægt að læsa
með lykli. Og svo er kjallari, sem er
dimmur.
Ég horfði á myndina og svo á
hann. — Þetta sé ég, sagði ég. —
Þetta er hús með lás og dimmum
kjallara.
Hann starði á húsið. Hann setti
fingurna á skráargatið á dyrunum.
— Þetta er húsið þitt, sagði
hann. Hann neri fingurna. — Nú
er þetta húsið þitt, sagði hann
aftur. Hann dró andann djúpt.
Hann hélt áfram og virtist eiga
erfitt með að finna orðin: — Það
cr líka leikherbergi í þessu húsi.
Hann benti á gula gluggann og
rauðu blómin í gluggakistunni.
-— Já, auðvitað, nú sé ég það.
Þetta er glugginn á leikherbcrg-
inu, er það ekki?
Dibs kinkaði kolli. — Jú, sagði
hann.
Hann gekk að vaskinum og hellti
úr glasinu. Hann skrúfaði frá kran-
anum. Aftur tóku kirkjuklukkurnat
aðslá.
— Heyrirðu Dibs? sagði ég. —
— Þú þarft að fara núna. Heyrirðu
ekki í kirkjuklukkur.um?
Það leit ekki út fyrir, að Dibs
heyrði til mín. — Brúnt gerir
vatnið brúnt og appelsínugult gerir
það appelsínugult, sagði hann.
— Já, það er rétt, svaraði ég.
Ég vissi, að hann hafði heyrt, þegar
ég sagði við hann, að tími væri
kominn til að fara. Ég ákvað að
láta scm ég vissi ekki annað en
hann hefði heyrt til mín.
— Þetta er H - F. - I - 1 - 1
vatn. Heitt, sagót hann. — Og
K - A - L - T. Kalt. Heitt.
Frá. Fyrir Frá. Fyrir.
— Finnst þér gaman að heita
og kalda krananum? spurði ég.
— Já. sagði hann.
— En hvað sagði ég við þig um
tímann, Dibs? spurði ég.
Aftur neri hann hendurnar, og
sncri sér að mér. mjög einmana og
vansæll á svipinn.
— Ungfrú A. segir mála mynd
al húsi og fara svo frá þér, sagði
hann lágróma. Ég tók eftir því,
hve lítið vald hann hafði nú á
málinu. Hann var greinilega vel
greindur, en vegna tilfinningalegra
DIBS
vandamála fékk greind hans ekki
að njóta sín.
— Það er einmitt það, sem ég
sagði, Dibs, svaraði ég rólega.
Og þú ert búinn að mála mynd-
ina, og nú er kominn tími til
að fara.
— Hér þarf svolítið meira gras og
nokkur blóm, sagði hann allt I
einu.
— Það er ekki tími til þess,
sagði ég. — Tlminn okkar er búinn
I dag.
Dibs gekk að brúðuhúsinu. — Ég
verð að ganga frá húsinu. Ég verð
að loka dyrunum og gluggunum.
— Þér dettur margt I hug til,að
losna við að fara heim, er það ekki?
En tíminn er búinn, Dibs, svo þú
verður að fara heim.
— Nei, blddu, blddu, hrópaði
Dibs.
— Ég skil, að þig langar ekki
að fara, Dibs. En þú veist, að tlm-
inn er búinn I dag.
— Ekki fara núna, kjökraði
hann. — Ekki fara núna. Ekki fara.
Fara aldrei.
— Þér finnst leiðinlegt, þegar ég
segi, að þú verðir að fara. En þú
mátt koma aftur I næstu viku. Á
fimmtudaginn.
Ég náði I húfuna, frakkann og
stígvélin. Dibs settist við litla
borðið. Hann horfði á mig með tár-
•n I augunum, þegar ég setti á
hann húfuna.
Allt I einu Ijómaði hann allur.
— Föstudaginn? spurði hann. =
— Koma aftur á föstudaginn?
— Þú kemur aftur á fimmtu-
daginn eftir viku, sagði ég. — Þú
kemur I leikherbergið á fimmtu-
dögum.
Dibs stóð snöggt á fætur. — Nei,
hrópaði hann. — Dibs ekki fara.
Dibs ekki fara heim. Aldrei.
— Ég veit þig langar ekki til
að fara, Dibs. En þú og ég höfum
bara einn tíma I viku til að vera
saman I leikherberginu. Og þegar
tíminn er liðinn, cr sama hvað þér
finnst, og það er sama hvað mér
finnst. Við verðum bæði að fara úr
leikherberginu. Nú verðum við að
fara.
— Má ég ekki mála aðra mynd?
spurði Dibs og tárin runnu niður
kinnarnar.
— Ekki I dag, sagði ég.
— Eina mynd enn I dag? spurði
hann. — Bara eina mynd, bara
eina mynd handa þér?
— Nei, tíminn okkar I dag er
liðinn, sagði ég.
Hann stóð fyrir framan mig.
Ég hélt á frakkanum hans.
— Komdu nú, Dibs. Farðu með
hendurnar I ermarnar. Hann gerði
það. — Sestu, svo ég geti klætt
þig I stígvélin.
Ég leit framan I hann meðan ég
klæddi hann I stlgvélin. Hann hafði
tekið pelann úr brúðuhúsinu og
tottaði hann nú eins og smábarn.
Loksins var hann kominn I stíg-
vélin.
— Já, sagði ég. — Nú ertu
kominn I stígvélin.
— Setja lokið á málningakrukk-
urnar? spurði hann og gerði síðustu
tilraunina.
— Ekki núna, sagði ég.
— Þornar hún ekki? spurði hann.
— Jú, ef krukkurnar standa opn-
ar, svaraði ég. — Ég skal setja lokin
á á eftir.
— Setja lokin á fingramálning-
una?
— Já, það skal ég gera líka.
— Þvo penslana?
— Já, ég skal sjá um það.
Dibs andvarpaði. Nú datt hon-
um vlst ekki fleira I hug. Hann
stóð upp og gekk til dyra.
Utan við dyrnar nam hann staðar,
teygði sig I skiltið og sneri þvl
við úr: Gerið svo vel að trufla ekki
I Leikþjálfunarherbergi. Hann
klappaði á hurðina. — Leikherberg-
ið okkar, sagði hann. Hann gekk
fram ganginn I móttökuna og fór
með móður sinni, án þess að malda
neitt I móinn, henni til mikillar
undrunar.
Þegar Dibs kom inn I leikher-
bergið næsta fimmtudag, gekk
hann beint að borðinu og virti fyrir
sér krukkurnar með fingramáln-
ingunni. Hann lyfti upp hverri
krukku fyrir sig og setti þær síðan
aftur á litlu hilluna. — Lokin
eru á, sagði hann.
— Já, ég mundi eftir að setja þau
á, sagði ég.
— Ég sé það, sagði Dibs.
— Hann tók upp pelann. — Mig
langar að sjúga hann, sagði hann.
Hann stóð og saug túttuna, horfði
á mig. Svo setti hann pelann á
borðið.
— Fara úr, sagði hann. Hann
hneppti frá sér frakkanum, fór
hjálparlaust úr honum og hengdi
hann á húninn. Hann tók af sér