Vikan - 19.02.1976, Síða 32

I herðum og hallaði sér fram á
lurkinn. Hann skar sig á engan hátt
úr hinum, en Marianne þorði ekki
að Iíta framan í hann. Þó hvarflaði
hugur hennar ekki andartak frá
þessum manni, sem hún lagði nú
allt sitt traust á. Hún hafði ekki
hugmynd um, hvernig hann var
þarna kominn, en hún var sannfærð
um, að það var hennar vegna.
Hitasóttarkenndur sesingur gagntók
hana og hún hélst ekki lengur
við í þessari krjúpandi stellingu.
Hún reis á fætur og sársaukasvipur
var á andliti hennar. Hún þokaði
sér frá og á augabragði var bónda-
KRYDDID
eldhúsið með karrylitri vél frá
7 gerðir af eldavél-
um í hvítum, karry,
gulum, grænum og
brúnum lit.
Vegna sérstakra
samninga getum við
boðið þessar vélar á
mjög hagstæðu
verði.
3 hellna vélar
4hellna vélar
Eigum einnig gufu-
gleypa, uppþvotta-
vélar og kæliskápa í
sömu litum.
Greiðsluskilmálar. ____________
EINAR FARESTVEIT & Co.
Bergstaðastræti 10A slmi 16995
HF.
kona komin í hennar stað. Morvan
yggldi sig, en sagði við hana
lágri röddu, að hún skyldi fara fram
í eldhús til Soizic. Marianne þótti
það ekkert miður, þó hana hefði
raunar langað til þess að ná
sambandi við Svartbak, en á leið
sinni út þorði hún ekki fyrir sitt
litla líf að nálgast hann.
Þau gátu ekkert raeðst við fyrr en
um kvöldið. Þá safnaðist allt heim-
ilisfólkið saman og gömul kona
kyrjaði einhvers konar jarðarfarar-
söng í minningu hins látna. Óhjá-
kvæmileg ringulreið skapaðist, er
fólkið flykktist að líkbörunum og
þá var það sem Marianne fann að
komið var við olnboga hennar.
Rödd hvíslaði á ensku:
, ,Á morgun...við útförina, skaltu
láta líða yfir þig I kirkjunni.”
Hún leit undrandi I kringum sig,
en hið eina sem hún sá var andlit
gamallar tannlausrar konu, sem
muldraði einhverjar bænir. En svo
kom hún auga á breitt bak sjó-
mannsins þar sem hann var að
koma sér fyrir á meðal karlmann-
anna.
Fyrir Marianne var þessi vaka
næstum því óþolandi. Hún heyrði
ckkert nema þetta jarðarfararsöngl
gömlu konunnar. Um miðnætti var
borinn fram málsverður, en hún
snerti varla á honum. Eitt var víst,
að ekki varð henni hugsað til hins
látna, enda átti hann það víst
tæplega skilið. Orð Svartbaks suð-
uðu fyrir eyrum hennar og hún
fylltist kvíða. Hann hafði sagt henni
að falla I ómegin í kirkjunni,
en það gat verið hægara sagt en
gert. Marianne hafði aðeins einu
sinni á ævinni fallið í yfirlið og
það var þegar henni skolaði útbyrð-
is af skútunni. Þá hafði hún líka
verið að því komin að drukkna
og strandþjófarnir höfðu stungið í
hana gaffli. Hún hafði misst með-
vitund vegna sársaukans og vos-
búðar, en hvernig átti hún að fara
að því að láta líða sannfærandi
yfir sig, án nokkurs tilefnis? Stöku
sinnum, heima í Englandi, hafði
hún orðið vitni að því er fínar frúr
liðu I ómegin á hárréttu augna-
bliki án þess að litaraftið breyttist
hið minnsta. Þetta höfðu verið tóm
látalæti. Slíkt dygði ekki í þetta
sinn. Hún varð að láta líða yfir sig
á trúverðugan hátt og skapa uppi-
stand. Jæja, hvað um það, hún
ætlaði að gera sitt besta og láta guð
og gæfuna um afganginn.
Hún var svo djúpt hugsi, að
hún var komin að dyrum herbergis
síns, er hún tók eftir því að Gwen
hafði elt hana. Aðeins karlmenn-
irnir voru nú enn á vökunni.
Konurnar höfðu fengið leyfi til þess
að ganga til náðar. En þegar stúlk-
an gcrði sig líklega til þess að fara
inn mcð henni andmælti Marianne.
,,Þetta er mitt herbergi,” sagði
hún hranalega.
,,Það er mitt líka, í nótt að
minnsta kosti. Qg þér skulið ekki
halda að ég hafi ánægju af því.
Þetta er samkvæmt skipun frá
Morvan og það gleður mig, að hann
skuli loksins vera farinn að gruna
yður um græsku.”
Ósvífnin í rödd hennar benti
til þess, að nú teldi hún sig ekki
lengur þurfa að sýna varkárni og við
það hljóp Marianne kapp í kinn. Ef
Gwen vildi endilega rífast þá skyldi
ekki standa á henni. Marianne
þreif í handlegg hennar og fleygði
henni inn I herbergið. Því næst
lokaði hún dyrunum vandlega á
eftir sér.
,,Mér segir svo hugur að hann
hafi fulla ástæðu til þess að gruna
þig Hka, góða mín, Og ‘þar sem
við þurfum að eyða nóttinni hér
saman í herbergi, þá er eins gott
að við gerum út um þctta í eitt
skipti fyrir öll.”
Þcssi snaggaralegu viðbrögð virt-
ust slá Gwen algjörlega út af lag-
inu. Augnaráð hennar varð lymsku-
fullt og vantraust breiddi sig um
snoturt andlit hennar.
,,Gera út um hvað?”
„Framkomu þína. Hún er I
hæsta máta ámælisverð. Þú segir að
Morvan treysti mér ekki. Hvers
vegna? Af því að Jean Le Bru er
flúinn? Ef svo er, þá skjátlast
honum. Ég átti enga aðild að flótta
hans, cn öðru máli gildir kannski
um þig.”
„Hvernig þá?”
,,Þú hjálpaði honum að flýja."
Fyrir stuttri stundu hafði Mari-
anne alls ekki verið viss I sinni sök,
en núna er hún heyrði sjálfa sig
32 VIKAN 8.TBL.