Vikan - 13.05.1976, Síða 29

að hún skalf enn, þegar hún fékk
sér sæti við hliðina á greifynjunni.
En hún ákvað að hugsa ekki frekar
um fyrirætlanir Jason Beauforts í
bili að minnsta kosti, eða ekki fyrr
en hún vissi hvað það var sem
hann ætlaðist til af henni. Grannir,
hvítir fingur tékkneska píanóleikar-
ans voru þegar farnir að fikra sig
eftir píanóborðinu. Ttmi þagnar-
innar var runninn upp. Kyrrðin
gagntók hana og Marianne vissi,
að sefandi máttur tónlistarinnar
myndi ekki bregðast henni. Hún
varð að gefa sig henni algjörlega
á vald, til þess að komast í það
jafnvægi, sem hún yrði að búa yfir
innan stundar. Listamaðurinn hóf
að spila og hún lygndi aftur aug-
unum.
Tveimur klukkustundum stðar
smeygði Marianne sér út um fransk-
an glugga. Utan yfir þunnan kjól-
inn hafði hún brugðið sér í skikkju
og hún var I tréskóm. Það snjóaði
ekki lengur, en snjóföl breiddi sig
eins og teppi yfir grasflötina alla
leið að trjárunnunum. Styttur og
runnar voru eins og hvítar vofur
þarna t rökkrinu, en sem betur fór
þekkti Marianne ekki til myrkfælni.
An þess að hika skundaði hún yfir
drifhvíta flötina, vildi flýta sér að
komast úr birtunni, sem barst úr
stórum gluggum hússins. Kuldinn
var ekki svo átakanlegur. Marianne
var fljótt komin I hinn enda garðs-
ins, snéri þá til vinstri og nálg-
aðist litla, áttstrenda garðhúsið.
Þótt gluggatjöldin væru dregin fyrir
grillti hún í Ijósglætu inni fyrir.
Jason Beaufort beið hennar þar.
Hann sat þarna í hringmynd-
aðri setustofunni og néri saman
höndum yfir arineldinum, sem
hann hlaut að hafa kveikt við komu
sína. í birtunni frá logunum sá
Marianne hversu sterkur vanga-
svipur hans var. Nú fyrst tók hún
eftir því, að hann bjó yfir vissum
töfrum, en hún bægði þeirri hugs-
un fljótt frá sér. Þess háttar undan-
látssemi hæfði hvorki stund né stað.
Hún gekk inn og lokaði dyrunum
á eftir sér. Það glumdi í tígulsteins-
lagða gólfinu undan tréklossum
hennar, en Jason leit ekki við. Án
þess að horfa á hana benti hann
henni að setjast í stól gegn sér.
Hún lét hettuna á skikkjunni
falla niður á axlirnar og hlýddi
umyrðalaust. Birtan féll á skínandi
lokka hennar, enjason leit enn ekki
á hana. I stað þess starði hann inn
í arineldinn og byrjaði að söngla
lagið, sem Marianne hafði sungið
fyrir stuttri stundu. Hann var
lagviss og rödd hans var djúp og
notaleg, en Marianne var ekki þarna
komin til þess að hlusta á hann
syngja.
,Jæja?” sagði hún óþolinmóð.
„Eruð þér svona tímabundnar?
Segið mér, hvað heitir þetta lag?
Það er mjög fallegt. ’’
,,Þetta er gamalt lag og heitir
Plaisir d'Amour. Martini samdi það
við ljóð eftir Florian. Eruð þér þá
i.
BENZONI
C Opera Mundi Paris
ánægður?” sagði Marianne stutt í
spuna.
Jason leit nú á hana. Ró hvlldi
yfir augnaráði hans og minnti á
hafið á góðviðrisdegi. Hann yppti
öxlum.
,,Ekki vera svona árásargjörn,”
sagði hann stillilega. ,,Við erum
OENDANLEGIR
MÖGULEIKAR ,
8Í
Húsgagnaverslun <>
Reykjavíkur hf.
BRAUTARHOLTI 2 SIMI 11940
Já; líkí og
4; AÁsíernÖfía níu Ííf,
•••'/• 6 g &v o ‘e r .Qjftfl
W ^ðveltciðþfífaþau.
fallág og jitrík.
f&E -góHje p^pjri
a111 a ð .4 m ’r& bT«id d.
i-.i>£5*fa reyndasta m,
-si|ð. Grensásvegi Ú ú
/ Aií?nkastræti 7 simfíj
ruvévílun landsm^. ‘TJj
20. TBL. VIKAN 29