Vikan - 24.06.1976, Síða 22

Rússinn staðnæmdist á neðsta
þrepinu. Hann virtist undrandi að
sjá ekki neinn, sem tók á móti
honum.
Þetta var Azarov.
Ross hniptti í Súsönnu. Hægt
hægt gekk hún að vélinni. Hann
sá hana koma, og þegar hann
þekkti hana kom sársaukasvipur
á andlit hans. Hann hélt fast í
handfangið til að falla ekki, og
beið eftir að hún segði eitthvað.
Með augun föst við hann greip
Súsanna þá hendina, sem var
frjáls. Hún var harðari en hana
hafði minnt, og hún titraði. Sus-
anna fann hvernig tárin komu
fram í augu hennar.
..Velkominn heim," hvíslaði
hún hás.
Hann stundi og greip hana í
fangið.
Súsanna studdi hann þangað til
hana verkjaði í handleggina und-
an þunga hans. Þá leit hún fram-
an í hann og hvíslaði nafn hans.
Andlit hans var þreytulegt, og
blautt af svita, en hann brosti.
..Súsanna..."
,,Ég hélt að ég myndi aldrei sjá
þig aftur. Ég...”
,,Það hélt ég líka. Hver sagði
þér að ég væri að koma?”
„Forsetinn.”
„Sjálfur?”
„Hann sendi mig til að taka á
móti þér.”
„Gerði hann það? Fyrir mig?
Ég hafði ekki búist við... neinu...
ég... hvað gerist nú?”
„Þegar þú hefur hvílst munt þú
ganga undir uppskurð.”
„Verður þú hjá mér?”
„Nei.”
„Hvenær munum við hittast?”
„Þegar þú ert orðinn öruggur.
Þeir munu láta þig vita. Þú ættir
að vita meira um það en ég.”
Svipur hans varð þungur. „Það
gæti liðið langur tími. Mánuðir...
SÚsanna, ef þú vissir hve oft ég
hef hugsað um þig. Hugsað um líf
þitt, tilfinningar og hugsanir. Þar
sem ég lá reyndi ég að finna út
hvers konar lif hefði skapað
svona manneskju eins og þú ert.”
Hún brosti. „Var ég svona
mikil ráðgáta?”
„Fyrir mér varstu það. Þú varst
svo þægileg, svo KURTEIS við
mig, jafnvel meðan þú varst sem
hræddust við mig. Manstu fvrsta
kvöldið, þegar við töluðum
saman? Eg fann, að þú varst hrædd
við mig. Þó þakkaðir þú mér fyrir
glasið, sem ég kcypti handa þér.
Síðan, að skilnaói....ég hef aldrei
hitt neina manneskju þér líka.
Ég....Ert þú enn hrædd við mig?“
„Nei.”
„Hvenær hættir þú að óttast
mig?”
„Upp á mínútu?”
Hann kinkaði kolli. Hún sá að
svar hennar skipti hann miklu
máli. Hún sá það í augum hans.
„Ég held... ég held að það hafi
verið síðast, þegar ég sá þig —
eftir yfirheyrsluna. Þegar ég
skildi við þig þarna á götunni. Ég
sá þig leggja höndina á höfuð
hundsins, eins og þú leitaðir
stuðnings. Það var þá.” Hún
brosti.
Hann virtist undrandi. „Skipti
það máli?”
„Fyrir mig, já.”
Hann horfði lengi á hana,
brosið, hlýleg augun. Hann teygði
fram handleggina og tók utan um
hana. Þau stóðu lengi í faðm-
lögum. Þau sögðu ekkert, en nutu
þess aðeins að fá að vera saman
aftur.
Hann lyfti höku hennar, og leit
í augu hennar.
„Bíður þú eftir mér?”
„Eg mun bíða.“
„Það verður ekki auðvelt.”
„Viltu... geturðu tekið áhætt-
una?” '
„Það verður engin áhætta. Þú
stóðst við orð þín.”
„Hvaðaorð?”
„Að halda mér... lifandi.”
„Mundir þú eftir þessu?”
tautaði hann. Hendur hans snertu
andlit hennar mjúklega. Hægt
beygði hann sig niður og kyssti
hana.
Þegar hann leit upp.voru augu
hennar rök. Hann ætlaði að
byggja líf sitt á ný á brosi hennar.
Hún lagði handlegginn um mitti
hans, og hjálpaði honum inn í
sjúkrabílinn, þar sem Ross beið.
Mennirnir tókust í hendur,
Azarov snéri sér síðan aftur að
Susönnu.
„Nú get ég ekki komið með þér
lengra,” agði hún. „Nú tekur hr.
Ross við þér.”
„Hvar get ég fundið þig?”
„Þú fékkst viðskiptakortið
mitt, manstu, ég lét þig fá það
þegar við hittumst.
Hann hristi höfuðið brosandi.
Eg þorði ekki að halda því, svo að
ég eyðilagði það. En ég man það
staf fyrir staf,” bætti hann við.
„Ég mun þá bíða þar... þegar þú
kemur.”
Hann þrýsti henni enn einu
sinni að sér. Síðan sleppti hann
henni. Ross hoppaði inn í bílinn
til hans, og ætlaði að loka dyrun-
um. Súsanna stöðvaði hann.
„Hr. Ross... Getur þú komið til
mín orð’ um hvernig honum
liður?
„Engar fréttir munu vera góðar
fréttir, frk. Clarke.”
Hún kinkaði kolli til samþykk-
is. Það var þegar búið að leggja
rússann á sjúkrabörurnar. Hjúkr-
unarkonan beygði sig yfir hann.
Su'sanna heyrði hann andvarpa
þreytulega. Þá var dyrunum
lokað. Ljósin í hlöðunni voru
slökkt og bíllinn ók af stað.
Súsanna horfði á eftir honunt þar
sem hann ók niður veginn. Rauðu
afturljósin leiftruðu einu sinni.
Síðan hvíldi landið í myrkri.
Sögulok.
— Því miður, bindislausir fá
ekki aðgang.
V.. ■/
— Hvernig ætlið þið að tala saman, þegar ég er
búinn að læra að stafa?
ísbúðinLaugalæk
iijómaísgerðin
ERUM MEÐ HEIMSINS BEZTA
MILKSHAKE OG ÍS
Verið velkomin
Eftir hressilegan sundsprett
í Laugunum,
komið við.
Nýtt, stórt malbikað bilastæði.
22 VIKAN 26. TBL.