Vikan - 24.06.1976, Qupperneq 39

fyrsta flokks veitingahúsi, og á
eftir fóru þau í næturklúbb.
María skemmti sér af hjartans
lyst. Hún geislaöi af lífsgleði.
Hann hafði keypt handa henni
nýjan kjól, sem fór henni einkar
vel. Hann skemmti sér ekkert sér-
staklega vel sjðlfur. En hann hélt
andlitinu, og í þetta sinn fékk
hann að koma inn með henni,
þegar hann fylgdi henni heim.
Þessa nótt varð hún ástmey
hans. Það heppnaðist ekki sérlega
vel. Hann var taugaóstyrkur, og
það var í fyrsta skipti hjá henni.
Þegar hann fór frá henni, var
klukkan orðin fjögur.
Elsa sat uppi í rúminu og beið
eftir honum. Það hafði ekki
komið fyrir áður. Hún sagði ekki
margt, en það sem hún sagði var
hræðilega biturt.
— Skemmtu þér eins mikið og
þú vilt, vinur minn, en reyndu
ekki að fá mig til að trúa því, að
það sé yfirvinna. Þú ert með ann-
arri konu. Og ef þú ímyndar þér,
að ég samþykki skilnað, skaltu
reyna að losa þig við þá firru
undireins.
Hún stóð í dyrunum og horfði á
hann.
— Þessar skemmtanir þinar
eru áreiðanlega ekki sérlega ódýr-
ar.
Svo fór hún inn til sín og skildi
hann eftir einan með hugsanir
sínar.
Það var svo sem rétt hjá henni,
að þetta var ekki ódýrt. Hann
hafði þegar tekið lán, og fjárhag-
urinn var ekkert of góður fyrir.
Á þessari stundu vissi hann, að
hann myndi drepa Elsu.
Svo kom fimmtudagskvöldið,
og Elsa fór i bridsklúbbinn.
Hún sagði ekkert, þegar hún fór,
og það var ágætt. Hann þurfti
mörgu að sinna.
Hann vann í klukkustund við
gamla rafmagnsofninn, en loks-
ins var hann ánægður með hann.
Sá, sem setti hann í samband,
fengi raflost. Kannski yrði það
nóg. Hann vissi að Elsa var hjart-
veik. Hann setti ofninn á sinn
stað fyrir framan arininn, og tók
svo til í húsinu eins og hann hafði
alltaf gert til þess að gera henni
til geðs.
Bölvuð tæfan hún Elsa.
En nú hafði hann gengið end-.
anlega frá henni.
Hann virti fyrir sér verk sitt og
fannst það harla gott. Nú þurfti
hann bara að verða sér úti um
fjarvistarsönnun. Hann hafði nóg-
an tima, og hann fékk sér bjór
meðan hann beið. Hann vissi, að
María var heima og beið eftir
honum. Þegar hann hugsaði um
hana, fannst honum það sem
hann hafði gert óhjákvæmilegt.
Hann varð að losa sig við þennan
kvenmann, sem stóð í vegi fyrir
hamingju hans.
Hann leit enn einu sinni yfir
allt, áður en hann gekk út að
bílnum. Sem betur fór hafði Elsa
aldrei lært að aka bíl. Það hæfði
henni ekki, svo að hann fékk að
hafa bílinn út af fyrir sig. Hann
sveigði hægt út á götuna og ók
niður i bæinn.
Það var eitthvað óvenjulegt við
bæinn þetta kvöld. Jólaskreyting-
arnar höfðu verið hengdar upp.
og það hefði átt að vera ljósadýrð
í öllum gluggum. En svo var ekki.
Útstillingargluggarnir voru
dimmir, og engu var líkara en
verið væri að spara götuljósin.
Hann ók eins hratt og hann þorði
heim til Maríu. Það var dimmt í
stiganum, og hann varð að þreifa
sig upp tröþpurnar. En hann fann
samt dyrabjölluna — hann hafði
ekki þorað að biðja hana um lykil.
Hann heyrði hringinguna inni í
íbúðinni.
Enginn svaraði.
— María! hrópaði hann hásum
rómi. — Það er ég! Opnaðu!
Ekkert svar.
Einhvers staðar í húsinu voru
opnaðar dyr og einhver hrópaði:
Hvaða hávaði er þetta?
Hann stóð grafkyrr.
Hún hlýtur að hafa farið á und-
an, hugsaði hann. Við vorum búin
að ákveða að fara út að borða.
Hann gekk hægt niður stigann
og út að bílnum aftur. En það var
eitthvað að — og ekki bara vegna
bess að María var farin, eitthvað
var að í bænum. Það var myrkur í
öllum bænum. Hann minntist
myrkvunarreglnanna á stríðsár-
unum.
Hvers végna hafði María farið á
undan honum?
Hann ók til veitingahússins,
þar sem þau voru vön að borða.
Hann lagði bílnum á bílastæðið'og
veitti því athygli, að þar voru
óvenju fáir bílar.
Þegar hann kom að dyrunum,
sá hann að útiljósin á veitingahús-
inu voru slökkt. Hann gekk inn í
dimmt anddyrið og sá, að inni var
engin lýsing, nema kertaljós log-
uðu á borðunum.
Hann litaðist um í hálfrökkr-
inu. Augu hans vöndust dimm-
unni smátt og smátt. Og loksins
kom hann auga á Maríu við borð
lengst inni í salnum. Hann gekk í
átt til hennar.
María var ekki ein. Það var
maður með henni. Það var erfitt
að sjá hann almennilega, en hann
virtist vera stór og sterklegur.
Yngri en hann var sjálfur.
Hann gekk að borðinu.
— Gott kvöld! sagði hann. —
Hvers vegna beiðstu ekki eftir
mér?
María var svolítið hrædd á
svipinn í kertaljósinu.
— Þetta er Sveinn, sagði hún. —
Æskuvinur minn. Honum tókst að
finna mig i öllum manngrúanum
hér.
Maðurinn stóð upp. Hann var
reglulegt heljarmenni.
— Má ekki bjóða yður sæti?
spurði hann rólega.
En hann hreyfði sig ekki.
— María, sagði hann, og hann
heyrði sjálfur, að rödd hans var
rám. — Ertu búin að gleyma
öllu...öllu, sem við höfum talað
um, öllu, sem okkur hefur
dreymt?
María var enn svolítið hrædd á
svipinn.
— Þú veist ekki, sagði hún hægt,
— hve mjög ég hef þráð Svein.
Nú er hann kominn. Nú erum við
búin að finna hvort annað.
— Finna hvort annað?
— Sveinn kom til að leita að mér.
Og nú höfum við fundið hvort
annað. Skilurðu ekki, að við
elskum hvort annað? Við ætlum
aldrei framar að skilja.
— Elskið, sagði hann varlega. —
Það er stórt orð. En... hvað hefur
komið fyrir? Af hverju er svona
dimmt hérna?
— Straumrof, sagði Sveinn. — Og
þakka yður fyrir allt, sem þér
hafið gert fyrir Maríu.
— 0, þaó var ekkert.... Okkur
kom ágætlega saman, okkur
Maríu. Það tekur því ekki að
minnast á það. Svo það var
straumrof, já?
— Já, einmitt. Það verður
stundum, þegar mann varir
minnst. Við María förum heim á
morgun. Heim á bæinn okkar.
— Straumrof, sagði hann aftur,
og um leið mundi hann það. —
Og svo hvarf hann út úr lífi
Maríu, út úr veitingahúsinu,
settist inn í bílinn og ók eins hratt
og hann framast þorði heim á leið
til þess að afmá sporin eftir
tilræðið. Straumrof, hugsaði
hann. Eg hlýt að hafa orðið fyrir
andlegu straumrofi — ég og Elsa
erum þó eitt, þegar allt kemur til
alls.
Allt í pinu kviknuðu ljósin
aftur. Öll ljós í útstillingar-
gluggunum tóku að Ijóma, og
auglýsingarnar að blikka.
Þegar hann nam staðar utan við
húsið, sá hann sér til skelfingar,
að það var ljós i íbúðinni.
Elsa var komin heim. Hún gat
hvenær sem var tekið á ofni
dauðans. Hann gaf sér ekki tíma
til að læsa bílnum, haldur þaut
bara upp tröppurnar og inn í
íbúðina.
Elsa stóð í miðri stofunni og
starði á hann.
— Ert þetta þú? sagði hún.
Þá sá hann eitthvað liggja á
gólfinu. Það var maður. Andlitið
var stirnað í krampateygju. Stór
og sterkur maður, sem lá graf-
kyrr.
— Hvað hefurðu gert? stundi
hann.
— Ég hef ekki gert neitt, sagði
Elsa þurrlega. — En hvað hefur
þú gert?
— Hver er þetta?
— Þetta er lögreglustjórinn,
sagði hún. — Hann býr hérna í
húsinu. Þú hefur áreiðanlega séð
hann áður.
— En af hverju liggur hann hér?
— Það ættir þú að vita best
sjálfur.
— Ertu búin að hringja i lækni?
— Já, en það líður' nokkur
stund, áður en hann kemur.
— En. . . en. . . en . . .þetta er
hræðilegt? Af hverju kom hann
hingað.
— Ég kom heim, sagði hún
rólega. — Grimer lögfræðingur
ók mér heim í myrkrinu. Eg
þreifaði mig áfram að símanum
og hringdi til lögreglustjórans. Eg
taldi best, að hann liti á rafmagns-
töfluna. Það gat verið, að eitthvað
væri í ólagi með hana. Ljósið kom
aftur einmitt í sama mund og
hann kom. Eg bað hann að stinga
rafmagnsofninum i samband, því
að það var jafnkalt hér og vant er.
— Og svo. . .
— Og svo stakk hann ofninum í
samband og endastakkst á haus-
inn eins og skotinn, hélt hún
áfram. — Það var þá. . .
— Hvað var þá?
— Að mér datt i hug, að þú ert
rafvirki, sagði hún rólega.
— Við getum ekki látið hann
liggja svona, sagði hann.
— Komdu ekki við hann! sagði
hún ógnandi. — Það má ekki
snerta neitt fyrr en lögreglan er
búin að koma.
Hann starði á hana: —
Lögreglan?
— Já, auðvitað. Þú veist, að það
á ætíð að kalla lögregluna á vett-
vang, ef dauðsfall ber skvndilega
að höndum.
Allt í einu skildi hann. hve
mjög hún hataði hann.
— Þú ert þá búin að hringja á
lögregluna?
— Vitaskuld. Hún settist. —
Bjóstu við öðru?
Hann missti stjórn á sér, og
réðist á hana með krepptum
hnefum. En hún var viðbúin.
spratt á fætur svo snögg, að stóll-
inn valt um koll. Hann datt um
stólinn og endaslengdist á gólfið
við hliðina á manninum, sem
hann hafði myrt.
Hið síðasta sem hann heyrði.
áður en hann missti meðvitund.
var hringing dyrabjöllunnar.
26. TBL. VIKAN 39