Vikan - 25.08.1977, Page 18

Framha/dssaga eftir Lawrence G. Blochman
Dóttir milljónamœr
Bak við hana sá hann risandi
sólina, sem reyndi að brjóta sér leið
gegnum þokuna. Eldrauður sólar-
bjarminn, sem klauf þokufullt
morgunloftið, minnti á geislana i
japanska gunnfánanum.
Dorothy stóð lengi þegjandi og
sneri baki að sólinni og horfði hátt.
Larkin fannst, eins og hún vœri að
leita ráða og styrks hjá himninum
og hafinu. Er hún talaði, virtist sem
hún vœri að svara spumingu, sem
hún botnaði ekki vel í:
„Það er víst best að hafa það
svo.”
„Hafa hvað svo Dorothy?”
Hún hélt áfram að horfa fram
fyrir sig, en svaraði:
„Arthur. Það er svo hreint og
fagurt og svo stórfenglegt hér úti —
—. Ég á við, að best sé að honum sé
sökkt í hafið.”
„Þér ætlið sem sagt ekki að gera
kröfu til líksins?”
Hún hristi höfuðið.
„Hvi skyldi ég gera það? Til
þess, að hann verði grafinn í
vigðum reit. Eða til þess, að hægt
verði að setja legstein á leiði hans?
Nei, það verður einungis til þess að
vekja óþægilegar minningar í
hugum margra manna. Ég er
raunar eina manneskjan, sem get
sagt, að ég hafi góðar minningar
tengdar við Arthur. Og mínar
minningar get ég ekki grafið i stein.
Þær eru grópaðar í hjarta mitt.”
Hún þagnaði. Larkin virtist rödd
hennar ætla að bresta, en svo varð
ekki. Það var ennþá mikil harka í
henni, alltof mikil harka. Hann
sagði:
„Ég hélt, að þér munduð láta
undan og fara að eins og flestir
mundu gera. Þér voruð líka komin á
fremsta hlunn með það. Hvers-
vegna látið þér ekki undan?
Hversvegna lokið þér yður ekki inni
í klefa yðar og grátið eins og þér
hafið þörf fyrir?”
Dorothy dæsti.
„Frú Greeve!” sagði hún stutt-
araiega.
„Hað um hana?” spurði Larkin.
„0, hún er hræðilega ímynd-
unarveik!”
„Hvemig þá?”
„Út af því, sem komið hefur
fyrir.”
„En hvemig veit frú Greeve
það?” hrópaði Larkin steinhissa.
„Ég hef ekki séð hana á þilfari.”
Dorothy hristi höfuðið.
„Ég veit það ekki. Ég vissi ekki
hvenær hún kom niður í nótt. En
þegar ég vaknaði, sat hún á rúm-
stokknum alklædd. Tennumar
glömmðu í munnu hennar.”
„En hún hefur þó verið með það
mikla skynsemi, að hún gat sagt
þér, hvað gerst hafði.”
„Hún óð úr einu í annað, svo að
Ult var að henda reiður á, hvað
hún var að fara. En samt skildi ég
svo mikið, að eitthvað voðalegt
hlaut að hafa komið fyrir og rauk
því upp á þilfar.”
„Vissuð þér ekki, að bróðir yðar
var um borð, fyrr en þá?”
„Jú, ég vissi það í gærkvöldi,”
svaraði Dorothy lágt. „Þá sá ég
hann.”
„En þegar við töluðum saman í
gær, áttuð þér engan bróður!”
„Þetta er ekki fallega sagt,
Glen!” sagði Dorothy. „Þér hafið
áreiðanlega þekkt Arthur. Svo að
þér hefðuð átt að skilja, að ég vildi
ekki ræða um hann.”
„Hvemigkomst hann um borð?”
„Ég veit það ,ekki.”
„Hann hafði verið látinn laus til
reynslu, var það ekki?”
„Jú,” svaraði Dorothy ósjálfrátt,
en áttaði sig svo. „Hvemig vitið
þér það?”
Larkin lét sem hann hefði ekki
heyrt spumingu hennar og sagði:
„Þá getur hann ekki hafa haft
neitt vegabréf. Hjálpuðuð þér
honum til þess að komast um
borð?”
„Nei, auðvitað ekki!”
„Það hefur þá verið af einskærri
tilviljun, að hann lenti um borð í
sama skipi og þér.”
„Nei. Það veit ég annars ekkert
um. ö, hvað ætli það dugi, að ég sé
að ljúga að yður, Glen? Auðvitað
veit ég af hverju hann kom um
borð. Hann var að elta mig.”
„Af hverju?”
„Peningar!” svaraði hún stutt og
laggott.
„Hefur hann reynt að knýja út úr
yður peninga?”
„Nei, ég hef af fúsum vilja látið
honum í té peninga siðan — ég á við
síðan hann losnaði úr fangelsinu.
Það hefur aldrei komið til, að hann
vildi neyða út úr mér peninga. Ég
hef hjálpað honum af því að hann er
bróðir minn, og ég gat því ekki
hugsað mér, að hann yrði að þola
skort. Pabbi gerði Arthur arflausan
fyrir mörgum ámm. Ég býst við að
Arthur hafi verið í mikilli spila-
skuld, og þegar hann varð þess
vísari, að ég væri á fömm, hefur
hann laumast um brð.”
Larkin klappaði blíðlega á hönd
henni.
„Þér emð holl, verð ég að segja.
Þér hylmið stöðugt yfir gerðir
bróður yðar, er ekki svo?”
„Ég skil yður ekki.”
„Það var þó að minnsta kosti
Arthur, sem átti sök á þvi, að faðir
yðar svipti sig lífi?”
„Nei, hversvegna segið þér
þetta?”
„Svipti hann sig ekki lífinu
vegna einhvers, sem Arthur gerði?”
„Nei, alls ekki! Það kemur ekki
til greina. ö, Glen, eigum við ekki
að hætta þessu tali? Þér emð verri
en lögreglan, jafnvel ennþá leiðin-
legri en blaðamenn. og þér emð
alveg að gera út af við mig. Á
nóttunni vakna ég við það, að mér
finnst þér vera að spyrja mig í
þaula. Ég get aldrei losnað við
yður. Ég hata þessar spurningar.
Ég hata blaðamenn, ég hata blöðin.
Ég veit, að ef blöðin komast á
snoðir um dauða Arthurs verður allt
vitlaust á ný. Fréttaritarar og ljós-
myndarar munu þá leggjast á mig
eins og hrafnar á hræ, þegar er ég hef
stigið fæti á land i Honolulu. Ég get
ekki þolað þetta, Glen. Það
eyðileggui allt fyrir mér. Það fer
með allar mínar framtiðaráætlanir.
Þér— — ”
„Hver myrti bróður yðar?”
skaut Larkin inn í.
Skelfingarsvipur kom á andlit
henni.
„Það — það veit ég ekki,” sagði
hún.
„Og þér gmnið engan.”
„Nei, nei. Hann hefur ekki verið
myrtur. Þetta var slys. Þér
heyrðuð, hvað skipstjórinn og Bioki
læknir sögðu.”
„Það var nú hvorki satt né
sennilegt,” svaraði Larkin. „Hver
„Ö, þegið þér Glen! Ég vil hvorki
né get látið yður yfirheyra mig. Ef
ég fer að tala um þetta fæ ég bara
móðursýkiskast, miklu verra heldur
en frú Greeve. Og það get ég ekki
leyft mér, vinur minn!
Vinur minn. Hún sagði það, án
þess að hugsa um það, en Larkin sá
fyrir sér ungan, hávaxinn, ljós-
hærðan mann með breitt og alltof
fallegt bros á vömm. Hann mælti:
„Ef til vill vilduð þér heldur
gráta við öxl unnustans? Á ég að ná
í herra Frayle?”
Nei, alls ekki! Ég vil helst ekki
tala við hann núna. Hann hataði
Arthur. Nei, ég get ekki séð hann
núna. Ég vil heldur tala við yður.
Það er að segja, ég vildi langhelst
vera ein. Mig langar til þess að
hugsa. Hugsa um litinn dreng með
hendumar fullar af rauðum, klístr-
uðum brjóstsykri og andlitið kám-
ugt af sykurleðju. Ég man lika —
Hún tók að gráta. Tvö stór tár
mnnu niður fölar kinnamar.
„Gott og vel, Dorothy,” sagði
Larkin og þrýsti hönd hennar. „Ég
skal fara. En ef þér skylduð þurfa á
minni hjálp að halda-----”
Hún svaraði ekki, en endurgalt
honum með því að þrýsta hönd hans
á móti.
Hann fór frá henni. Hún stóð ein
eftir, hraust, og dugmikil og starði
án afláts út á hafið.
Þegar Larkin var kominn inn í klefa
sinn, hringdi hann og bað þjóninn að
færa sér kaffi. Síðan tók hann sér
sæti á rúmstokknum, setti tösku
eina á hné sér, og þar ofan á
ritvélina, setti í hana nýtt blað og
tók að hamra á hana:
Úti á miðju Kyrrahafí hefur
dauðinn enn heimsótt Bonner
fjölskylduna, sem nýlega veitti
,,Þótt skipslæknirinn telji,
að maðurinn hafi látist af slysförum
er allt sem bendir til þess, að um morð
sé að ræða.”
18 VIKAN 34. TBL.