Vikan - 20.07.1978, Qupperneq 19

Ég veit ekki, hversvegna hann var ein-
mitt þarna þennan morgun. Þetta eru
vist forlög.
Fyrir stíðið hafði ég gefið út lítið blað
í Wiltshire. En það fór á hausinn, og
þegar ég kom úr hernum, var ég at-
vinnulaus. Mig dauðlangaði aðsjá aftur
Peggy og krakkana, en ég gat ekkert
annað gert en þjónað í hernum að
minnsta kosti eitt ár enn. Þá stakk einn
vinur minn upp á því við mig að við gæf-
um út tímarit i Exeter. Við réðumst i
það, en eftir sex mánuði var allt farið út
um þúfur.
Ég skrifaði öllum, sem ég þekkti. Ég
hafði alls staðar reynt að fá vinnu, en
árangurslaust. Ég sendi Peggy og krakk-
anaaftur til Wiltshire.
Ég hafði ekki komið til London í fimm
ár. Ég hafði ferðast um allar heimsálfur.
Ég hafði verið lengi á Ítalíu og í Austur-
ríki. Ég hafði búið á bestu gistihúsum
Evrópu. Og þennan morgun stóð ég einn
í rigningunni í stórborginni, og enginn
veitti mér eftirtekt. Ég var æstur og óró-
legur. Það var einkennilegt að vera kom-
inn aftur í óróa stórborgarinnar. En ég
var einnig sorgbitinn, því að hvergi er
eins sárt að vera atvinnulaus og í
London.
En vinna var ekki það eina, sem mig
vantaði. Þennan morgun vantaði mig
einnig tannkrem. Þess vegna labbaði ég
mig inn í næstu lyfjabúð. Og þar sá ég
Engles.
Við höfðum verið saman í hernum.
Svo skildust leiðir okkar, og ég sá hann
ekki eftir það. Mér hafði alltaf verið vel
við hann. Hann var hörkuduglegur og
fullur af fjöri. Nú var hann búinn að
snúa sér að kvikmyndunum, og eftir þvi
sem blöðin sögðu, var hann einn besti
leikstjóri í Englandi. Siðasta mynd hans,
„Þrir legsteinar” hafði slegið öll met í að-
sókn.
Hann kinkaði kolli til min, setti glasið
á borðið og horfði lengi á mig.
„Hvað ertu að gera núna, Neil?”
spurði hann að lokum. Hann talaði mjög
hratt.
„Ég er nýkominn úr hernum," sagði
ég. Ég vildi ekki segja honum, aðég væri
atvinnulaus, vegna þess að ég vissi, hve
honum var illa við öll þvilík mistök, eins
og hann komst að orði.
„Þú ert búinn að vera lengi, er það
ekki?”
„Jú, ég var i eitt ár í viðbót.”
„Einmitt það. Ætlaðir að hafa það
gott.”
„Hvað meinarðu,” sagði ég. En ég
vissi vel, hvað hann meinti. Við höfðum
haft þaðgott síðasta árið i hernum.
Hann hló kuldalega. „Þú veist vel,
hvað ég meina. Allir strákar, sem eitt-
hvert vit var í, fóru úr hernum i fyrra.
Þeir, sem urðu eftir, voru annað hvort
aumingjar, ævintýramenn, eða letingjar.
Hversvegna varst þú eftir?"
„Ætli ég geti ekki kallað mig ævin-
týramann.” Ég var hálffúll. Ég gat ekki
gert að þvi. Ég var gramur. Ég ætlaði
ekki að segja honum frá þvi, hversu illa
mér hafði verið við að verða eftir í hern-
um, hversu mikið ég hafði saknað Pegg-
yar. Mér leið illa. 1 gamla daga hefði ég
getað sagt Engles til syndanna, en nú gat
ég það ekki. Mig langaði til þess að
hlaupa út úr búðinni, áður en hann færi
að hnýsast meir í einkamál mín.
„Jæja. Þá ertu loksins kominn,” sagði
hann. „Ertu ennþá með þetta tímarit
þitt í gangi?”
„Nei, það fór á hausinn,” sagði ég.
Hann horfði á mig rannsakandi.
„Hvað ertu að gera núna?”
„Ég byrjaði á útgáfufyrirtæki með
vini mínum,” svaraði ég. „En þú — ertu
alltaf að vinna við kvikmyndir?”
En hann vildi vita meira. „Það þarf
mikið fé til þess að byrja á útgáfufyrir-
tæki nú á dögum,” sagaði hann og
horfði stöðugt á mig. Hann hikaði og
brosti til mín. Hann gat vel verið við-
kunnanlegur. En hann gat líka verið
grimmur. Og þrátt fyrir timburmennina
var hann hinn blíðlegasti þennan morg-
un.
„Þú ættir að fá þér eitthvað að
drekka,” sagði hann. „Ég ætla að
minnsta kosti að fá mér eitthvað að
drekka eftir þetta sull frá lyfsalnum.”
Hann tók I handlegg mér, og við geng-
um út úr lyfjabúðinni. Þegar við vorum
að fara yfir götuna, sagði hann: „Hef-
urðu fengist nokkuð við að skrifa, Neil?
Þú varst ekki sem verstur, ef ég man
rétt.”
„Ég skrifaði leikrit, meðan ég var í
Austurríki,” sagði ég. „En nú horfir eng-
inn á neitt nema söngleiki og revýur. Þar
fyrir er ekki víst, að leikritið hafi verið
svomikilsvirði.” .
„Það er ósköp að heyra í þér,” sagði
hann. „Njóttu lífsins. Þú mátt ekki taka
það of alvarlega. Það rætist alltaf úr
vandræðum manns. Á ég að útvega þér
vinnu?"
Ég staðnæmdist. Ég hefði getað slegið
hann. Hann vissi, að ég var atvinnulaus,
og hann ætlaði að njóta þess, hve mér
leið illa. Hann var samviskulaus. Hann
naut þess að koma öðrum I vandræði.
„Það getur verið, að það sé gaman að
lifa,” sagði ég, „en það er ekki svona
óstjórnlega fyndið.”
„Komdu upp á gangstéttina,” sagði
hann. „Það er vissara. Heldurðu, að ég
sé að gera að gamni mínu?”
„Þú hagar þér kjánalega," sagði ég við
hann gramur. Hann gat leikið sér að
mér, eins og leikfangi, og hann notfærði
sér aðstöðu sina.
Hann tók i handlegginn á mér og
leiddi mig inn á næstu krá. Hann pant-
aði viski .. . „Skál,” sagði hann og leit
glettinn á mig. Hann hló. „Þú heldur, að
mér sé ekki alvara,” sagði hann. „En
mér er alvara. Viltu vinnuna eða
ekki?”
Ég skellti í mig viskiinu og pantaði
annað glas. „Ég vil ekki vera upp á þína
miskunnsemi kominn.” Ég var sárgram-
ur.
„Guð minn góður. Ósköp máttu við
litlu," sagði hann. „En hef ég nokkurn
29. TBL. VIKAN 19