Vikan - 20.07.1978, Side 23

Skíðaskálinn í Ölpunum
okkur þetta? Kvikmyndafélagið gerir
hvort eð er allt, sem hann biður um.
Hann gat alveg eins sagt þeim, að þarna
væri ágætis kvikmyndastaður, án þess
að hann þyrfti að senda okkur til þess að
staðfesta orð sín.” Hann lyfti farangri
sinum upp á farangursgrindina. „Hvern
fjandann er hann svo að senda okkur?”
Hann settist í eitt hornið á klefanum,
tók upp kúrekablað og fór að lesa.
Hann var með heila hrúgu af kúreka-
blöðum og las þau hvert á fætur öðru
alla leiðina — það er að segja, þegar
hann var ekki borðandi eða drekkandi.
Hann hraut ógurlega, minnti mig á rost-
ung.
Hann talaði lítið við mig. Einu sinni
sneri hann sér samt að mér og sagði vin-
gjarnlega: „Þú ert nýkominn til kvik-
myndafélagsins, er það ekki? Hann var
stuttorður, það var eins og hann stæði
alltaf á öndinni eftir hverja setningu. Ég
sagðist vera nýkominn. Hann hristi höf-
uðið, og kinnarnar á honum hristust.
„Gott fyrirtæki, ef maður er yfirmaður
þar. En guð hjálpi þeim, sem ekki ráða
neinu þar. Ef manni verður ein skyssa á,
þá —” hann smellti saman fingrunum
— „þá er manni sagt upp. Engles er
aðalkarlinn þar þessa stundina. En hann
verður það ekki lengi. Hefurðu unnið
með honum áður?”
Ég sagði honum, að ég hefði verið
yfirmaður hans i hernum. „Einmitt,”
sagði hann. „Þá þekkirðu hann víst
betur en ég. Menn kynnast fljótt í hern-
um. Hann getur svo sem verið indælis-
maður. En hann á það til að sleppa sér
alveg. Og það er djöfullegt að vinna með
honum. Ef honum líkar ekki við ein-
hvern leikarann, er hann rekinn á stund-
inn. Þannig komst Lyn Barin yfir aðal-
hlutverkið i „Þrír legsteinar”. Betty
Carew átti að leika aðalhlutverkið, en
hún vildi hafa allt eftir sinu höfði. Engl-
es rak hana um leið. Og næsta dag var
hann búinn að ná i þessa Lyn Barin. Nú
er Betty Carew búin að vera.” Hann
andvarpaði. „Ég skil ekki, hvað þií
voruð að gera með að fara úr hernum
Þar er maður að minnsta kosti öruggur
Það er ekki hægt að reka mann úr hern
um, nema maður geri eitthvað alvarleg
af sér.” Hann brosti. Bros hans var vin
gjarnlegt. „Ég viðurkenni samt, að éj
myndi ekki vilja skipta við þá í hernum
Við erum alltaf að berjast. Það er áhætt-
an, sem gefur lífinu gildi.” Og hann
sökkti sér aftur niður í kúrekablöðin.
Það var orðið dimmt, þegar við komum
til Cortina. Það snjóaði. Við vorum
ánægðir með að vera komnir á áfanga-
stað. Það snjóaði stöðugt. Við heyrðum
jafnvel i snjóflygsunum, þegar þær féllu
til jarðar í næturkyrrðinni.
Cortina er eins og flestir sicíðabæir.
Glæsileg gistihús, heldra fólk á skemmti-
ferð, skiðafólk, svo þúsundum skiptir.
Bærinn stakk einkennilega í stúf við
hrikalega náttúruna. Við höfðum ákveð-
ið að dveljast þessa nótt í Splendido gisti-
húsinu og fara svo til Col da Varda dag-
inn eftir.
Um leið og við opnuðum fængjahurðir
gistihússins, blasti við okkur dýrindis
forsalur. Gistihúsið var búið öllum hugs-
anlegum þægindum. Miðstöðvarhiti í
öllum herbergjum, sem var þægileg til-
breyting frá kuldanum, sem úti ríkti.
Allt ljómaði þarna inni. ítalskir þjónar
gengu með bakka sina innan um mann-
fjöldann. Þarna var samankomið fólk
frá öllum heimsálfum. Allt var gert fyrir
gestina. Þarna voru skíðakennarar og
skautakennarar. Á hverjum degi sá gisti-
húsið um, að fólkið hefði nóg að gera.
Gestirnir höfðu með sér keppni í skíða-
stökki, eða ís-hockey. Alltaf var nóg að
gera.
Það snjóaði stanslaust.
Ég náði mér í nokkra bæklinga um
Cortina, meðan við biðum eftir matn-
um. A einum stað var borginni lýst sem
„hinni sólríku paradís Dolomitanna”. Á
öðrum stað hafði greinarhöfundur ber-
sýnilega fengið mikinn innblástur. Hann
lýsti tindinum sem „turnspírum, sem
gnæfa upp úr snjónum eins og logatung-
ur, sem skerast inn í blámann.” Annars
staðar stóð að „það væri næstum óger-
legt að þreytast í Cortina: Útreiðatúr
snemma morguns, golf fyrir hádegi,
tennis síðdegis og heitt bað fyrir kvöld-
mat — þrátt fyrir það geta menn dansað
langt fram á nótt.” Manni varð undar-
lega innanbrjósts, þegar maður horfði á
hamraborgir Dolomítanna í síðustu
kvöldskímunni.
Joe birtist skyndilega við hlið mér.
„Hér er allt algerlega lýtalaust,” sagði
hann. „Það er eins og ítalirnir séu að
reyna að breiða yfir það, hve grimm
náttúran getur verið. Það er vist ekki
langt héðan, sem tuttugu þúsund manns
fórust, þegar þeir voru að reyna að koma
fílum Hannibals yfir Alpana. Og það
voru ekki svo fáir, sem drápust hérna í
stríðinu.”
Ég kastaði bæklingnum á borðið.
„Það er alls staðar eins. Alls staðar sama
andrúmsloftið, sama fólkið.”
Hann hnussaði með fyrirlitningu og
gekk á undan mér að borðinu okkar.
„En þú verður samt feginn að flýja hing-
að, þegar þú ert búinn að hírast nokkra
daga uppi í þessum kofa,” sagði hann.
Ég settist. Ég horfði á gestina, ef ske
kynni, að stúlkan sem hafði skrifað sig
„Carla” leyndist meðal þeirra. Auðvitað
sá ég hana ekki. Ég fór að hugsa um það
hversvegna Engles hefði haldið, að hún
væri i Cortina.
„Þú þarft ekki að vera að hafa fyrir
því að horfa í augu þeirra,” sagði Joe
með munninn fullan af ravioli. „Mér líst
svoleiðis á þær, að það sé nóg að skilja
svefnherbergishurðina hjá sér opna.”
„Vertu nú ekki svona ruddalegur,”
sagði ég.
Hann gaut augunum til mín. „Fyrir-
gefðu. Er það greifynja, eða markgreif-
ynja.semþúáttvon á?”
„Ég veit ekki,” svaraði ég. „Hún er ef
til vill aðeins lítil götudrós.”
Framhald í næsta blaði.
I\lú getum við boðið þessi finnsk-hönnuðu sófa-
sett með leðuráklæði. Framleiðum þau einnig
með áklæðurn eftir eigin vali. Eigum margar
tegundir af leðursófasettum.
29. TBL. VIKAN 23