Vikan - 20.07.1978, Side 44

lEHHHHHHHHHHIHHHHíHIHHHiiHHHHHHIH
VIGDIS STOKKELIEN:
Voðaskot
Eitthvað óhugnanlegt lá í loftinu. Hún fann, að
hætturnar steðjuðu að, hún var umkringd
óvinum. Veiðarnar voru að hefjast, hún hafði
aldrei getað fellt sig við öskur mannanna og
frumstæðar hvatir veiðimannanna.
LIN skein gegnum trjátoppana,
og laufin í trjágaröinum glitruðu eins og
hguar af gulli, Gegnum opinn gluggann
barst römm angan af rotnandi sveppum.
Geir lokaði glugganum og snéri sér að
Marie og horfði á hana.
Hann var klæddur fyrir veiðarnar,
henni fannst svefnherbergið anga af blýi
og púðri. Við húfuna hafði hann fest
appelsínurautt plastband, það var gjöf til
veiðiflokksins frá íþróttafélaginu.
— Það ætti þá ekki að vera hætta á
voðaskotum, hafði Geir sagt glottandi.
— Elgir ganga ekki um með endurskins-
merki.
— Geir.
Hann gekk til hennar, stóð við rúmið
og horfði á hana.
Og um leið fór heit bylgja gegnum
líkama hennar, eyðilagðan líkamann.
Gamalkunn tilfinning. Maginn herptist
saman, brjóstvörturnar urðu stinnar,
hún þráði hann.
Maðurinn starði á brjóst hennar undir
þunnum náttkjólnum. Svo roðnaði
hann, hún misskildi það.
— Komdu, hvíslaði Marie og lyfti
sænginni upp.
Hann beygði sig stirðlega niður yfir
hana í rúminu, og þegar hún sló
örmunum um háls hans, fann hún, að
hver vöðvi var spenntur.
Geir kyssti létt á hár hennar, svo gekk
hann hratt út úr herberginu.
Þegar Marie heyrði fótatak hans í
stiganum fór hún að gráta.
Þetta var í fyrsta skiptið siðan slysið
varð, sem hún hafði vogað sér nokkuð í
þessa áttina. Löngunin var sterk, hún
gagntók líkama hennar. Hún lá andvaka
um nætur og hlustaði á andardrátt hans,
óskaði þess, að hún gæti velt sér nær
honum, þráði að finna líkama hans
nærri sér eins og áður. Hún vildi fá að
sofna í örmum hans og vakna við brjóst
hans.
Hugsanir hennar voru raunar tóm
markleysa, hún hafði aldrei vaknað við
brjóst hans. Hana hafði dreymt um það,
eftir að hún lá á sjúkrahúsinu þar sem
hún gleypti i sig allar ástarsögurnar.
Hún hafði verið svo þjáð, að lestur varð
hreinasta erfiði. Hún valdi helst léttar
sögur um ástina og þráði að komast
heim til hans.
FÐI þeim liðið vel saman áður?
Voru það bara draumórar, að likami
hennar hefði lifnað við ástaratlot hans.
Hafði hann elskað hana, var hún búin
að gleyma raunveruleikanum?
— Fari það fjandans til. Hún sagði
þetta hátt og snjallt út I tómið.
Ýfirleitt veigraði hún sér við að
horfast í augu við spegilmynd sina, en í
dag starði hún i spegilinn.
Örið skar sig eftir kinninni niður á
hálsinn, rautt og hrjúft. Hárið var ekki
annað en stinnir broddar. Hryggurinn
skakkur, annað brjóstið reis þarafleið-
andi hærra. Hitt lafði niðurá maga.
„Tré, sem féll í öfuga átt — og lif
lagðist í rúst".
Hún tautaði orðin fyrir munni sér
einsoggamla vísu.
Svo hló hún og leit út um gluggann og
minntist þess, að hún hafði haft augun
lokuð, daginn sem umbúðirnar voru
fjarlægðar.
„Kona má aldrei slaka á kröfunum til
sjálfrar sin." Hvar hafði hún lesið þetta?
Á sjúkrahúsinu. „Tíu ráð fyrir daglega
snyrtingu.”
— Fari það norður og niður, sagði
hún.
Úti I garði þyrlaðist laufið fyrir
vindinum — fauk saman í hauga, sem
leystust aftur upp i fljúgandi litaflekki.
það lýsti i gullnum, brúnum, rauðum og
fölgrænum lilum.
Bilunum hafði verið lagt við aðal-
dyrnar, þarna komu veiðimennirnir.
Rauðu böndin á húfunum minntu á
fjaðrir.
Geir leiddi flokkinn. Hann stóð beinn
og ábúðarmikill úti við hliðið.
Og þarna kom heimilishjálpin hennar
á reiðhjóli. Geir rétti enn betur úr sér og
hélt byssunni allt öðru vísi en rétt áðan,
svogekk hann til móts viðstúlkuna.
Stúlkan hoppaði af hjólinu. Marie sá,
að hreyfingar hennar voru léttar og
fjaðurmagnaðar, eins og í ballett.
Vitleysan i henni.
En hinir veiðimennirnir réttu líka úr
baki, og einhver hló, eins og sá, sem
telur sig hafa komist að leyndamáli, og
einhver sagði eitthvað, sem greinilega
vakti kátínu i hópnum.
Stúlkan og Geir — hún gekk áleiðis
heim að húsinu, hann fylgdi fast á eftir.
Hlátrar mannanna fylgdu þeim.
Marie greip til stafsins og haltraði
fram á ganginn, hallaði sér framyfir
handriðið.
Þau komu innfyrir — eitt andartak
stóðu þau kyrr, sólin féll inn um dyrnar
á hár stúlkunnar. Það var rauðgullið og
skein í sólarljósinu.
Geir hallaði sér upp að dyrunum og
þær lokuðust með lágum smelli. Líkami
hans var spenntur og titraði af þrá.
Hann dró stúlkuna ákaft að sér, og
Marie heyrði lágróma mótmæli stúlk-
unnar, meðan hún reyndi að haltra aftur
til herbergis síns. En svo missti hún
stafinn í gólfið, hann féll með miklum
hávaða i gólfið.
Útifyrir hlóu mennirnir hátt. Geir
fór út aftur, hann hló með þeim. Þeir
voru spenntir og örir af eftirvæntingu.
I ISSI & PINNI
Ha?
Hvað er nú þetta?
Jahá. Svo þið haldið að'
i þið getið gabbað
krókódílaveiðimann eir
rx og mig?
Jæja. Hefjum aðgerðirnar. Förum f
grímuoúninginn og passaðu að vekja
ekki geitarskegg, þegar þú dregur inn
línuna.
•^Við >
viljum
veiða líka.
Ekki með mór. Að veiða með
pottormum tóknar
vandræði.
t AREM.'m X
Skilið!
O King Features Syndlcate, Inc., 1978. Wxld righn rwerved.
Fallega gertaf
Geitarskegg að lána
okkur viðistönginayí
Litlu grislingar. Ég vona að
þetta kenni ykkur
eitthvað.... haha.
Hvað? Aftur?
Nú fáið þið rassskell.sem dugar
ykkur ævilangt?
Hann er lifandi!
Hann hefði ekki
þurtt að hræða allanxYy^
fisk í burtu. R/fT
■(ýR-RélMF

44 VIKAN 29. TBL.