Vikan - 29.01.1981, Blaðsíða 24

Texti: Jón Asgeir Liósm.: Ragnar Th.
Þegar maður stendur frammi
fyrir fullkláruðu myndverki, til
dæmis standmynd eftir Magnús
Kiartansson og Árna Pál, hvaðer
hægt að segja? Kannski fá engin
orð lýst þessu myndverki, enda
trúlegt að svo sé annars hefðu
þeir bara skrifað textann sjálfir.
Fjandinn hafi það. Arkitektar
geta talaö um hús sem er ekki
einu sinni til á pappírnum, hvað
þá fullbyggt. Sþrengjusmiðir
geta talað um atómsprengingar
þótt bomburnar séu ekki
sprungnar. Ég get lýst fyrir þér
myndinni sem ég ætla að teikna í
sandinn.
Ragnar Th. tók meðfylgjandi
myndir af Magnúsi og Árna Páli
og sést myndverkið á myndinni
hér fyrir ofan. Siðan komu þeir í
viðtal. Hvað átti ég nú að spyrja
um?
Hvernig fenguð þið þetta verk-
efni? Eins og „háðskum intell-
ektúellum" sæmir svöruðu þeir
á sveimandi hátt. Þaðvar
kannski tilviljun að þeir fengu
verkefnið, þetta gæti litið út sem
klíkuskapur, aðrir gætu oröið
sárir . . . ekkert beint svar.
Ætli þeir meini að ég hafi hvort
eðer ekkert vit á svona málum, list
sé list og svo framvegis, hugsaði
ég. Gaman að lenda á svona
montrössum eða hitt þó heldur.
Hvernig unnuð þið að þessu
myndverki? Aftur svifu þeir á
spurninguna úr ýmsum áttum.
Undirbúningsvinnan hófst fyrir
mörgum árum, kannski 5-10 árum
eftir því við hvorn væri átt. ,,Við
fáum kannski 100-200 hugmyndir
og hending ræður hver þeirra
verður sett saman. Vegna
óstjórnlegs hugarflugs okkar
pressa ótal hugmyndir á. Við
þyrftum 100 laghenta Kínverja til
að framkvæma allar hugmynd-
irnar. Handavinnan er lang tíma-
frekust . . ."
Jösses Kineser, hugsa ég,
kannski ætti ég bara að labba
burt og hætta þessari vitleysu.
En skyndilega breyta Magnús og
Er
þetta
bara
útúr-
dúr?
Árni til, þeir bregða á sjálfsgagn-
rýni. Segjast þurfa sjálfir að
bera á sig lof og hól, einskonar
sjálfsbjargarviðleitni . . .
Hugsanlega hafa þeir séð þegar
grímurnar tvær runnu á mig og
stigiö niður á jörðina úr tveggja
feta hæð.
í Laputa bjuggu, eftir því sem
Jonathan Swiff segir, vitsmuna-
verur sem svifu rétt fyrir ofan
jörðina. Þessir gáfumenn höfðu
með sér hjálparsveina, sem báru
prik með blöðru á öðrum enda,
og þegar vitsmunamaður ráfaði
villurvegar leiðréttu hjálpar-
sveinarnir kúrsinn með því að
berja á augun með blöðru. (Smá-
útskýring á þessu meðfetin tvö.)
Standmyndin gæti verið eins-
konar hljóðfæri, segja þeir Árni
Páll og Magnús. Þetta gæti verið
horn, músíksnigill, hali, dindill,
spurningarmerki, kylfa, útúr-
snúningur . . . skyndilega kemur
eitthvað af viti: „verkið er samið
24 Vikan S. tbl.