Vikan - 20.05.1982, Blaðsíða 21

15. hluti
Framhaldssaga
— Kórónan er i öruggum höndum,
sagöi Annika fljótmælt. — En
Parkinson hefur þá komið hingað aftur.
Tók hann eitthvað fleira.
— Tréstöngina. Sverð Feornins fann
hann hins vegar ekki. En hvar er
kórónan?
— Ron tók að sér að varðveita hana.
— Hamingjunni sé lof, sagði Jörgen.
— Honum getum við treyst.
P arkinson eyddi ekki tima sinum til
ónýtis. Sama dag og hann kom til
borgarinnar kallaði hann til sín nokkra
vísindamenn i fornum fræðum og
sparaði. ekki leikræna tilburði þegar
hann lagði fram sverðið og tréstöngina.
Að sjálfsögðu varð undrunin mikil og
áheyrendur áttu bágt með að trúa
augum og eyrum þegar Parkinson sagði
sögu sina með dyggilegri aðstoð unnustu
sinnar. Vitanlega var allt með öfugum
formerkjum, það var hann sem hafði
leyst gátuna um ogamrúnirnar eftir
þrotlausar rannsóknir, og það var hann
sem hafði fundið sverðið. Og svo voru
það stúdentarnir sem alla tið höfðu setið
í svikráðum við hann og höfðu nú undir
höndum kórónuna sem þeir stálu frá
honum. Nei, hann vildi ekki blanda fjöl-
miðlum strax i málið, þetta varð fyrst
um sinn að vera aðeins þeirra á milli,
sem vit höfðu á þessum málum, og hann
vildi ná aftur kórónunni áður en svo
langt yrði gengið. Nei, hann vildi ekki
heldur blanda lögreglunni í málið, það
gæti skaðað orðstir háskólans. Jú, jú,
hann fór nú líklega nærri um hvílíkt
gildi þessi fornleifafundur hafði en hann
vildi veita þessum stúdentum eitt tæki-
færi ennþá. Leynilögreglumaður aftur á
móti...
Starfsbræður hans hlustuðu
vantrúaðir á hann. Flestir þeirra vissu
að Parkinson hafði ekki minnstu mögu-
leika á að hreppa prófessorsstöðuna.
Hann var almennt álitinn lélegur fræði-
maður, sem best væri að hafa sem
minnst samskipti við, en fram til þessa
hafði ekki sannast á hann neitt misferli i
starfi. Vissulega hafði doktorsritgerð
hans verið frábær en hann hafði ekki á
nokkurn hátt getað uppfyllt þær vonir
sem bundnar höfðu verið við hann þá.
En hér stóð liann nú og sýndi þeim
þessa stórkostlegu muni sem höfðu
ómetanlegt gildi fyrir forn fræði. Hefði
hann i raun og veru leyst gátuna á eigin
spýtur og fundið þessa stórmerkilegu
muni þá hlutu þeir að verða að endur-
skoða álit sitt á honum.
— Segðu mér, Parkinson, sagði einn
þeirra. — Hefur þú ekki verið óþarflega
sjálfráður i þessu máli? Er það viðtekin
venja að grafa upp slikar fornleifar án
þess að gefa fyrst um þær skýrslur og fá
þær staðfestar?
— Ja, unga fólkið, sem var með mér,
hélt þvi fram að þetta væri fullgildur
visindaleiðangur, sagði Parkinson
flaumósa. — Og...ég meina... þarna var
þó cand. mag. i þjóðfræði og fornfræði
og tvö þessara ungmenna leggja stund á
keltnesk fræði, annað þeirra hefur
raunar þegar lokið prófi í greininni. Og
ég hef nú sjálfur doktorsgráðu sem ætti
að vera einhvers virði, sagði hann og
reigði sig.
SÖGULOK
— Við verðum náttúrlega að kanna
þetta mál ofan i kjölinn. Við verðum að
senda leiðangur til Steinheia og við
verðum að yfirheyra unga fólkið...
— Þið getið það varla strax, sagði
Parkinson sem vildi reyna að vinna
tíma. — Þau eru naumast komin heim
ennþá. þau ætluðu að taka á sig krók.
Tortryggnin lá i loftinu.
Parkinson talaði og talaði.
T one og Annika, Martin og
Jörgen töluðu hins vegar fátt. Þau fóru
hvert heim til sin og biðu eftir Ron.
Annika gekk um föl og fá heima í íbúð
. þeirra Tone, vildi ekki fara út fyrir húss-
ins dyr ef Ron skyldi láta til sín heyra.
Öðru hverju hringdi hún til Martins að
spyrja hvort hann hefði nokkuð frétt.
En hann svaraði alltaf neitandi.
Hún fékk martraðir. Nótt eftir nótt
vaknaði hún við að Tone stóð yfir henni
og hristi hana og spurði hvers vegna hún
æpti svona. Þá starði hún á systur sina i
botnlausri örvæntingu og hvislaði.
— Það var Ron. Mig dreymdi Ron.
Það varsvoskelfilegt.
En Ron kom ekki.
Martin þurfti að gera upp við félaga
sina. Kvöld eitt fór hann á stúdenta-
krána og þar sátu kunningjar hans sem
óðara köstuðu sér yfir hann eins og
soltnir úlfar. Þeir minntu hann þegar í
staðá veðmálið.
Hann horfði á þá með fyrirlitningu.
— Hvað skulda ég ykkur mikið?
— Hvað þá? Þú hefur þó ekki tapað?
sögðu þeir stríðnislega.
Þetta er ekki spurning um að tapa eða
vinna, sagði Martin þreytulega. — Að
vissu leyti hef ég auðvitað beðið ósigur
en þetta veðmál vekur einfaldlega við-
bjóð minn. Stúlkan er alltof góð fyrir
svona lagað.
Þaðsljákkaði í þeim.
— Hvaðáttu við?
— Ég á við það að Martin Öyen er nú
i fyrsta sinn á ævinni ástfanginn af
stúlku. Hún er eina stúlkan i heiminum,
sem ég kæri mig um, og ég fæ hana ekki.
Svo að hér fáið þið peningana ykkar.
— Nei, sagði einn þeirra eftir nokkra
þögn. — Sért þú, Martin, orðinn ást-
fanginn af stúlku þá er það meira virði
en svo að ég vilji taka við peningum frá
þér.
— Sama segi ég, sögðu fleiri. — Eigðu
þessa peninga.
Aðeins tveir þeirra tóku aftur við veð-
fénu og Martin var þakklátur. Hann var
í rauninni afleitlega blankur þessa stund-
ina.
L oks kom að þvi að fjórmenning-
arnir voru kallaðir á skrifstofu háskóla-
rektors. Þar var fyrir fjöldi manna, þar
á meðal Parkinson sem ekki virtist
kunna alltof vel við sig i félagsskapnum.
Margar spurningar voru lagðar fyrir þau
og þau reyndu að svara eftir bestu getu
ogsannfæringu.
— Hér stendur sem sagl fullyrðing
gegn fullyrðingu, sagði rektor þurrlega
eftir að Martin hafði skýrt mál þeirra. —
Þið ákærið kennara ykkar fyrir að hafa
þrengt sér inn á ykkur, reynl að stela
ogamþýðingunni frá ykkur og siðan tré-
stönginni og sverðinu. Er það nú líklegt
að hann þyrði að leggja fram logna út-
gáfu af þessum atburðum þegar hann
veit að hann hefur fjögur vitni á móti
sér? Sú staðreynd vitnar raunverulega
honum i hag eins og þið hljótið að skilja.
Því engum dytti annað eins i hug nema
því aðeins að það væri sannleikurinn i
málinu. En þiðsegist hafa fundiðannað
sverð. Það hef ég ekki heyrt neitt um
áður.
— Það er eintómt rugl, greip nú
Parkinson fram í. — Þau hafa aldrei
minnstáþaðfyrr.
Jörgen gekk nú fram og sótti sverðið,
sem þau höfðu fengið að geyma i næstu
stofu. Hann tók það úr umbúðunum og
lagði á borðið fyrir framan rektor.
Sverð Feornins var langt frá þvi eins
glæsilegt og konungssverðið, afar illa
farið af ryði og raunar litið eftir af þvi
nema meðalkaflinn og hjöltun. En sér-
fræðingarnir voru ekki í minnsta vafa
um að það væri jafnósvikið og konungs-
sverðið.
Parkinson náfölnaði, þegar hann sá
sverðið, en hann jafnaði sig brátt.
— Þarna sjáið þið, herrar minir, með
eigin augum þá lævísi og sviksemi sem
ég hef orðið að þola af þessum ung-
mennum. Þau hafa algjörlega faríö á
bak við mig með þetta sverð. Ég fékk
aldrei neitt að vita um það.
— Hvert ykkar fann þetta sverð?
— Það var Ron, sagði Jörgen.
— Þessi Ron, já, tautaði rektor. — Sá
sami sem tók að sér „varðveislu" kórón-
unnar.
— Hvernig í ósköpunum gastu fengið
af þér að haga þér svo heimskulega að
láta hann fá kórónuna? hvæsti Parkin-
son að Anniku.
Hún sneri sér hægt að honum. — Ég
treysti Ron betur en þér, sagði hún hæg-
látlega.
— Heimska! Þetta er allt jafnfárán-
legt frá upphafi til enda. Það voruð þið
sem stáluð kórónunni frá mér!
Rektor hastaði á þau. — Parkinson
heldur því fram að þessi Ronald
Fletcher sé njósnari. Hvert er ykkar álit?
Martin horfði á Anniku og fann sárt
til með henni. Henni var með öllu
óskiljanleg hegðun Rons.
— Ron er vinur okkar, sagði hann. —
Og hann getur staðfest sögu okkar þegar
hann kemur hingað sem ég veit að verð-
ur mjög bráðlega.
Andlit Anniku ljómaði.
— Það er eins gott fyrir hann, sagði
rektor þurrlega. — Þvi Parkinson hefur
nú að bestu manna ráðum kært ykkur
fyrir lögreglunni. Og á morgun verður
þetta allt saman i blöðunum.
Einn viðstaddra heyrðist tauta: —
Ákærð fyrir að stela kórónu sem engjnn
hefur séð.
Parkinson lét sem hann heyrði ekki.
Il.hluti
N æsta dag notuðu blöðin sitt
stærsta fyrirsagnaletur:
„Stórkostlegur fornleifafundur." „Há-
skólakennari sakar fjóra stúdenta um
þjófnað.” „Einstæðar fornminjar á villi-
götum.” „Hvað er orðið af kórónu
Cadalláns?” „Er sagan um kórónuna
uppspuni?”
Fjórmenningarnir voru kallaðir til
yfirheyrslu hjá lögreglunni, þar sem þau
endurtóku allt sem þau höfðu áður stað-
hæft við rektor. Þeim var siðan sleppt
lausum en máttu ekki fara úr borginni.
Þau gengu hægt til baka, álút með
hendur á kafi i vösunum. Lengi mæltu
þau ekki orð af vörum.
Loks rauf Tone þögnina: — Hann er
geggjaður. Hvað hyggst hann eiginlega
hafa upp úr þessu?
— Skyldi hann halda að hann geti
snúið sig út ur þc^u? sagði Martin.
ZO. tbl. Vikan 21