Vikan - 13.01.1983, Blaðsíða 48

Framhaldssaga
issvipting þín sé einnig honum aö
þakka. En hvers vegna gerði hann
þetta, Rosemary? Eg botna ekki
neitt í neinu.
— Phil er inni á kránni aö reyna
að fá einhvern botn í máliö. Hann
hótar þeim með lögreglu og guö
veit hverju, en þaö sést ekki tang-
ur né tetur af Toni Hammerl, ég
vissi ekki einu sinni, að hann heföi
komið hingað. Otto gamli er hér,
en þú veist, hvað er erfitt að skilja
hann. Það var konan á kránni,
sem togaði upp úr honum, hvar þú
værir, og fékk hann til að láta lyk-
ilinn af höndum. Hann virðist vera
í miklu uppnámi yfir einhverju, og
þegar ég fór, var hann að halda
langa ræðu yfir Phil, en ég á ekki
von á, að hann verði fróðari eftir
en áður.
Og það var hann augljóslega
ekki. Þegar viö komum inn á
krána, var hann í þann veginn að
leggja á i'lótta undan ruglinu í Ottó
og fjandsamlegri þögn hinna
mannanna þriggja. Hann varð alls
hugar feginn komu okkar.
— Komtom okkur af stað, sagði
hann. — Veðrið fer versnandi, og
við eigum langa göngu fyrir hönd-
um. Viö verðum að eftirláta
Hammerl og vinum hans að finna
út, hvaða sögu þeir ætla aö segja
lögreglunni, þegar ég gef skýrslu
um þetta.
Viö lögðum þegar af stað til
baka eftir stígnum. Hann var ekki
breiðari en svo, aö aöeins tveir
gátu gengið samsíða, og ég gekk á
undan hjónunum. Eg batt úlpu-
hettuna yfir ullarhúfuna mína til
að verjast vindinum, sem færðist
stöðugt í aukana. Eg heyrði ekki,
hvað þau ræddu sín á milli, en svo
heyrði ég nafn mitt kallað.
Ég nam staöar. Phil kom til mín
og hallaöi sér fram á svellað
brjóstriðið. Við stóðum einmitt
þar sem þverhnípt var alla leið
niður í dalinn.
— Hefur þér tekist ætlunarverk
þitt? spurði hann vingjarnlega.
Eg starði á hann skilningssljó.
Hvað áttu viö, Phil?
— Æ, láttu ekki svona, sagöi
hann. — Það er óþarfi að halda
áfram að látast. Ég veit, hvers
vegna þú ert hér.
Hann var enn brosandi og virtist
ekkert liggja á, þótt vindgnauðið
hækkaði í sífellu. Þaö leit út fyrir,
aö stórhríð væri í nánd.
Ég skalf. — Eg er ekki að látast.
I guöanna bænum, Phil, far þú nú
ekki að ímynda þér einhverjar
furðusögur um mig! Við veröum
að flýta okkur. Ég er viss um, aö
Rosemary fýsir jafnmikið og mig
að komast sem fyrst heim á hótel.
Ég leit til hennar. Hún stóð spöl-
korn frá okkur, eins og hún vildi
ekki trufla samtal okkar. Hún leit
ekki við okkur, en virti fyrir sér
útsýniö, sem fór óðum bliknandi,
eftir því sem skýin færöust neöar í
fjöllunum.
— Hafðu engar áhyggjur af
Rosemary, sagöi Phil. — Hún er
mér sammála um að þessi tími sé
eins heppilegur og hver annar til
aö ræða við þig, þar sem við höf-
um nú fengiö óyggjandi sönnun
fyrir því, aö þú ert í tengslum við
Otto Hammerl og vini hans. Kof-
inn, sem hann vildi sýna þér, er
geymslustaðurinn, er það ekki?
Ég snuðraði þarna í gær, en þá var
kofinn harðlæstur. Fannstu drasl-
ið þar inni?
I skeggi hans héngu smágerðir
ískleprar, þar sem napur vindur-
inn haföi þétt rakann frá andar-
drætti hans. Allt frá því ég sá Phil
Sloan fyrst, hafði mér fundist
hann þægilegur maöur, en ekki
mikil persóna. Til dæmis var ég
sannfærð um, að enginn sterkur
persónuleiki hefði látið sjá sig
með þetta gisna og ræfilslega
skegg. En nú höfðu ískleprarnir
breytt því, og hann var ákveðnari
og hörkulegri á svip.
Mér líkuðu ekki fullyröingar
hans, en ennþá verr hugnaöist
mér staöurinn, sem hann hafði
valið til samræönanna. Ég horfði
niöur yfir riöið. Vegurinn í dal-
botninum sást ekki lengur, en ég
vissi, að hann var þarna óralangt
fyrir neðan okkur, og það fór hroll-
ur um mig. Eg leit upp eftir fjall-
inu, en ekki tók betra við. Dökk
skýin þyrluðust um tindinn, sem
ööru hverju grillti í gegnum flók-
ana. Mig svimaði.
— Þetta er Nockspitze, sagði
Phil hægt. — Hann er hættulegur,
tindurinn sá, eins og margir fjall-
göngumenn hafa fengiö að reyna.
Ég ætti ekki að þurfa að segja þér,
að þú ert komin út á hálan ís,
Kate. Ekki svo að skilja, að þú
þurfir neitt aö óttast, ef þú bara
ert samvinnuþýð. Eg krefst ekki
annars af þér en svolítilla upp-
lýsinga.
— En Phil, andmælti ég. — Ég
hef engar upplýsingar aö láta í té.
Ég veit ekki, hvað. . .
— Nafn, sagði hann. — Það
nægir mér til að byrja meö. Er
það Becker? Eg hélt fyrst, að þaö
hlyti að vera Marsh, en nú hef ég
komist aö þeirri niðurstöðu, að
þaö hljóti að vera Becker, þó að ég
veröi að viðurkenna, aö þú hefur
hvað eftir annað ruglað mig í rím-
inu.
Eg dofnaði upp, ekkert síður af
örvinglun en kulda. Ég kom ekki
upp oröi. Eg var dauðþreytt og til-
finningalega dofin. Eg gat einfald-
lega ekki horfst í augu viö fleiri
leyndardóma, getsakir né hótanir.
Allir, sem ég hafði kynnst í Kirch-
wald, höfðu brugðist mér á ein-
hvern hátt, nema Sloanshjónin.
Eg hafði sett allt mitt traust á alúð
þeirra og hversdagsleika og heil- *
brigða afstöðu, og nú leit sem sagt
út fyrir, að ég yrði einnig að tor-
tryggja þau.
— Eg. . . ég veit ekki, hvaö þú
átt viö, sagöi ég þreytulega.
Phil brosti, tók svo þétt um
handlegg mér, aö mig verkjaöi
undan, og hélt aftur af stað eftir
stígnum. — Ætlarðu sem sagt að
halda því til streitu? Trúðu mér,
það er heimskulegt af þér að
reyna að leika hetju í þessu máli.
Það verður þér aðeins til tjóns.
Hugsaðu þig vel um, og ég er viss
um, að þú sérð, hvað þér er fyrir
bestu. Því ég mun ekki sleppa þér
úr augsýn, úr því ég veit, að ég er
kominn á rétta sporið og að
Austurríkisferö þín var engin
tilviljun. Er það skiliö? Við Rose-
mary erum þínir bestu vinir héðan
í frá, og svo lengi sem þú reynist
samvinnuþýð, þarftu engu aö
kvíða.
- 0 -
Þegar við komum aö veitinga-
húsinu, var þaö af skiljanlegum
ástæðum autt og yfirgefið. Enginn
kærir sig um aö slóra á fjöllum,
þegar veður gerast válynd. Orfáir
síðbúnir voru á leið niöur í stólun-
um. Phil tók skíðin sín, eina parið,
sem eftir stóö í skaflinum, þar
sem hundruð höfðu verið fyrr um
daginn, og stýröi mér síðan að
næsta stól. Þau Rosemary tóku
þann næsta á eftir.
Ég hnipraði mig saman í stóln-
um, sem sveiflaðist til og frá, ríg-
hélt mér í öryggisslána og skaut
höföinu í vindinn. ískaldur snjór-
inn beit mig í andlitið og kom út á
mér tárunum. Ég var sem lömuð
af kulda og eymd. Ég vissi ekki
lengur, hvað ég átti að gera,
hverjum ég gat treyst, hvert ég
gat snúið mér. Heföi ég aðeins
haft hugsun á því að fá nafnið á
hótelinu í Igls, þar sem Jane var.
Kannski væri best fyrir mig aö
pakka saman dótinu mínu og fara
til Igls og ganga á milli hótelanna,
þangað til ég fyndi hana. Aö
minnsta kosti gat ég engan veginn
verið áfram í Kirchwald, ekki eft-
ir það, sem Toni Hammerl hafði
gert mér. Og Sloanshjónin. . .
voru þau nokkuð vinir mínir, þeg-
ar alltkomtil alls?
Stóllinn sveiflaðist miklu meira
en venjulega vegna vindhraðans.
Vafalaust yrði lyftan stöðvuð um
leið og búið væri að koma öllum
heilu og höldnu niöur. Sveiflurnar
voru orðnar svo miklar, að mér
var hætt að standa á sama. Ég
óskaði þess, að þetta færi aö taka
enda.
Það tók enda. Allt í einu stans-
aði lyftan á miðri leiö. Stóllinn
sveiflaöist ennþá, en við vorum
ekki lengur á niöurleiö. Þá rann
upp fyrir mér, hversu hughreyst-
andi hafði verið að heyra þytinn í
lyftuvírunum og skröltið, þegar
fariö var framhjá staurunum. Eg
kann því miður sjaldnast aö meta
undur tækninnar, fyrr en hún
bregst mér.
Eina hljóðiö núna var gnauðið í
vindinum, sem hvein í vírunum yf-
ir höfðum okkar og stundi í furu-
trjánum einhvers staöar fyrir neð-
an okkur. Eg greindi stól Rose-
mary og Phils aðeins sem dökkan
skugga niður úr vírnum um það
bil tíu metrum fyrir ofan og aftan
mig. Eg var einangruð, stungin ís-
nálum, þjökuö af þögninni. Mér
var jökulkalt, en skjálfti minn
stafaði ekki eingöngu af kulda.
— Eralltílagimeðþig, Kate?
Þetta var rödd Rosemary. Rose-
mary hlaut þó að vera vinur minn,
enda þótt eiginmaöur hennar
grunaði mig um aö lúra á ein-
hverjum upplýsingum, sem hon-
um var í mun að fá. Það var Rose-
mary, sem hafði hjúkraö mér meö
meidda hönd, og Rosemary hafði
hleypt mér út úr kofanum. Ég
hafði ríka ástæöu til að vera henni
þakklát.
— Já, takk, kallaði ég til baka.
— Heldurðu, aö þetta sé bilun?
— Hlýtur aö vera. Phil segir, að
starfsmennirnir uppi viti af okkur,
svo að þeir hefðu aldrei farið aö
stöðva lyftuna, nema eitthvað sé
að. Við verðum bara aö sýna
þolinmæði.
Ég heyröi ominn af röddum
■ þeirra. Þau áttu gott að hafa hvort
annaö. Það var erfitt að bíða ein.
Eg hafði aldrei á ævinni verið
jafneinmana.
Einsemd mín var svo algjör, að
þegar ég heyrði nafn mitt kallað
einhvers staðar neðan úr hlíðinni,
hélt ég í fyrstu, að það væri
ímyndun mín.
Svo kom það aftur, hálfkæft í
vindinum: — Kate? Kate
Paterson, hvar ertu?
— Heyrðirðu þetta? kallaöi
Rosemary til mín. — Þetta hlýtur
að vera vinur þinn, Stephen.
Framhald í næsta blaði.

48 Vikan 2. tbl.