Vikan - 21.04.1983, Síða 20

S YSTRAKÆRLEIKUR
FRAMHALDSSA GA
meö brosandi andliti Díönu
Stewart upp aö nefi hennar. „Svo
þaö er þangað sem þú hefur verið
aðfara! Þúhefurlogiöaömér.”
„Við skulum fara og drepa
hana, Jóel. Við drepum hana og
tökum hana meö okkur heim.”
„Þú ert búin aö sjá hana, er það
ekki?” spurði Jóel reiöilega.
„Viö erum í sama ballettskóla,
þorskhaus.”
Jóel andvarpaöi þreytulega,
sagði svo grimmdarlega og
ákafur: „Hefur hún séð þig,
Laurie? Ef hún hefur séð þig
verðurðu að segja mér það. ”
„Það kemur þér ekki rassgat
við.”
„Skilurðu ekkert? Ef þeir ná þér
taka þeir þig frá mér.” Nú var
hann farinn að biðja hana. „Skil-
urðu það ekki? Ég er að þessu
fyrir þig.”
„Hvernig stendur þá á því aö þú
hefur aldrei gefið mér neitt
svona?” Laurie lyfti kjólnum og
iðaði öll í bleikum knipplinganær-
buxum sem pössuðu henni full-
komlega.
Jóel leit út eins og einhver væri
að leika sér meö logandi sígarettu
á iljum hans. „Hvar náðiröu í
þetta? ” spurði hann.
„Ég tók þær heima hjá henni.”
„Ertu orðin alveg frá þér að
fara þangað?” Nú æpti Jóel á
hana.
„Hvar annars staöar ætti ég að
ná í þær, ýldupungur? Viður-
kenndu það, Jóel, þú hefur aldrei
kært þig um aö ég líti út eins og
falleg stúlka.”
Jóel talaði við gólfið, röddin
heyröist naumast. „Ég vildi ekki
aö þú færir frá mér. Þú hefðir
fariðfrá mér.”
„Ég hata.iúgf ” orgaði hún. „Ég
hata þig af öllu hjarta.”
„Þú veist aö ég myndi gera allt
fyrir þig,” sagði hann. Núna var
hann ekkert nema eymdin. „Þú
veröur bara að sverja að þú farir
aldrei frámér.”
Augu hennar glenntust upp af
spenningi og fyrirheiti. „Ég sver
það, Jóel. En þú verður líka að
sverja nokkuð. Þú getur gert mig
einsoghana.”
Hann starði inn í soltin augu
hennar, skilningsglæta kviknaði í
andliti hans og allt í einu vissi
Laurie að allt myndi verða í lagi.
Díana var búin að sitja
tímunum saman á legubekknum í
dimmri stofunni. Augu hennar
flöktu um herbergið, leituðu áköf
aö minningum um Tom: tennis-
spaöanum sem hallaðist upp að
sjónvarpinu, blaöagrindinni úr
plasti sem var úttroðin af fjár-
málaskýrslunum hans. Augnaráð
hennar reikaði að safni ballerínu-
styttanna sem stóð á arinhillunni.
Jafnvel í myrkrinu sá Díana að
stytturnar voru ekki eins og hún
haföi skilið við þær. Af hverju hall-
aðist litla ballerínan í bláa
búningnum og með hvítu kór-
ónuna klaufalega upp að
veggnum? Ottakvein braust af
vörum hennar.
Hún stóð upp til að aðgæta þetta
betur og greip fyrir munninn til aö
kæfa niður óp.
Litlu stytturnar hennar stóðu
þarna enn, en allar höfðu veriö
skemmdar hræðilega. Vinstri fót-
leggurinn hafði verið brotinn af
þeim öllum líkt og tannstöngull.
Hún hljóp inn í svefnherbergið,
fann ferðatöskuna sína og kastaði
henni á rúmið. Hún þreif upp fang-
fylli af fötum og tróð þeim í
töskuna. Hún rótaöi til í skápnum,
sleit kjólana sína af herðatrján-
um. Þangað til hún kom að
brúðarkjólnum. Hún tók hann var-
lega út úr skápnum og hélt honum
upp fyrir framan sig. Henni leið
eins og hún væri að skoða miða á
leikrit sem hún myndi ekki fara á
vegna þess að maðurinn sem hún
ætlaði með hefði dáið. Hún bar
kjólinn upp aö líkama sínum, gekk
að langa speglinum og ætlaði að
skoða sig í síðasta sinn.
Ljóti, guli bletturinn, sem hafði
breiðst yfir neðri hluta kjólsins,
leyndi sér ekki. Þó gat hún ekki
trúað þessu. Hún bar kjólinn upp
að nefinu og fann greinilega
hlandlykt.
Það var liðin tíð að hún biði eftir
því að húsið hryndi á hana. Fjúk-
andi reið þrammaöi Díana að
garðdyrunum og opnaði upp á
gátt. Op braust upp úr lungum
hennar; óttablandin bræði sem
bergmálaði í næturloftinu.
„Eg er enn hérna, helvítið þitt,
svo þú skalt koma og ná mér!
Komdu! Ég er að bíða eftir þér! ”
Raddstyrkur hennar kom henni
á óvart en svo gerðist nokkuð svo
yfirgengilegt að jafnvel á næstu
hræðilegu andartökunum var
Díana sannfærð um að hún væri
búin að missa vitið.
Andlit birtist skyndilega í
myrkrinu, fáeina þumlunga frá
andliti hennar; andlit sem Díana
þekkti strax sem sitt eigið, þrátt
fyrir að það var óhreint, umlukt
klesstu hári og afmyndað af
bræði.
„Ég vil fá hann aftur, rottan
þín!” skrækti andlitið, hvíslaði
hranalega, tryllingslega.
„Ekki, nei?” Díana æpti upp
yfir sig.
Hún hörfaði inn í stofuna,
ringluð, óttaslegin, þar til hún
fann fyrir einhverju að baki sér og
áttaði sig á aö hún komst ekki
lengra. Díana þrýsti sér upp að
veggnum. Hún fann að vöðvar
hennar urðu máttvana af skelf-
ingu.
„Ég ætla að breyta þér í plokk-
fisk,” hvæsti innrásarmaðurinn
og lófi þrýsti vanga Díönu upp að
múrsteinsveggnum.
Hræðsla og móðursýki böröust í
andliti Díönu. „Taktu hvað sem þú
vilt,” grátbað hún þegar henni
tókst að koma upp orði. „Gerðu
það. Þú mátt fá hvað sem er. ”
Stúlkan teygði út höndina og
setti fingurna hikandi á vinstri fót-
legg Díönu. Tryllingslega hægt
hreyfði hún höndina undir pils
Díönu og upp eftir lærinu. Þetta
voru bæöi hátíðleg og lostafull
atlot.
„Nú er komiö að þér,” hvíslaði
ljótt andlitið. „Finnduminn.”
Stirð af ótta fann Díana þrýsting
milli fóta sinna. Stúlkan hafði
troðið hnénu milli læra Díönu. En
þetta var ekki eins og hné. Það var
harðara en svo. Það var lífvana.
„Ég sagði, finndu á mér
löppina,” æpti stúlkan. Heitur og
fúll andardráttur hennar gusaöist
framan í Díönu.
Díana sneri höfðinu undan en
gerði eins og henni var sagt. Hún
fann fyrir einhverju þéttu og köldu
og eftir augnabliks vantrú fann
hún að hönd hennar snerti málm
og plast.
„Hvemig er þetta, ógeðið þitt?
Gott að koma við það, ha? Slétt
eins og barnsrass.”
Taugar Díönu brustu. Hún æpti
upp yfir sig. Snöggur hvítur ljós-
glampi smaug í gegnum myrkriö
og áður en Díana gat gert sér
grein fyrir hugsuninni hafði hún
ósjálfrátt brugðist viö vopninu
sem var á lofti. Hún kastaði sér
þunglamalega til hliðar andartaki
áður en hnífurinn stakkst í vegg-
inn þar sem vinstri fótleggur
hennar hafði verið.
Díana sleit sig lausa og æddi inn
í eldhúsið. Rafmagnsskurðhníf-
urinn lá á borðinu. Hún tók hann
upp og kveikti á honum, stóð svo
þarna í myrkrinu og hélt hnífnum
fyrir framan sig eins og sverði,
beið þess að árásarmaðurinn
gerði nýja atlögu. Hún stóð þama
lengi, eina hljóðið í þöglu húsinu
var suðið í rafhlöðuknúnum
hnífnum. Innrásarmaðurinn var
horfinn.
Það tók Allen lækni nokkra
stund að átta sig á að hann var
ekki að dreyma, að það væri
raunar einhver þarna úti og berði
á dymar hjá honum um miðja
nótt. Þegar hann hafði lokið upp
var hann líka nokkra stund að
bera kennsl á ringlaða og tætings-
lega mannveruna sem stóð úti
fyrir. Hún var tryllingsleg til
augnanna, vissi ekki sitt rjúkandi
ráö, var í miklu uppnámi og orðin
ultu af vörum hennar, hnutu hvert
um annað í ótta og flýti. „Ég verð
að tala við þig. Mér þykir fyrir því
að hafa vakiö þig. Hún sló mig og
ég gat ekki stöðvað hana. Hún var
í húsinu. Hún ætlaði að ná í fótinn
minn. Hún reyndi aö skera hann
af.”
„Hver réðst á þig, Díana?”
spurði hann og leiddi hana að legu-
bekknum.
„Hún ætlar að koma aftur. Ég
veit að hún ætlar að gera það.
Stúlkan var með sveðju og hún var
lík mér.”
Síðasta setningin ýtti Allen
lækni á dýpi sem hann var ekki
viðbúinn að synda á. „Við hvað
ertu hrædd, Díana?”
Við hvaða svari sem Allen
læknir kunni að búast, bjóst hann
ekki við svarinu sem hann fékk.
„Ég á tvíburasystur, er þaö
ekki?”
Þetta var svo furðuleg spurning
fyrir Allen lækni að sem snöggv-
ast gat hann ekki annað en starað
á Díönu. Kringumstæðurnar við
fæðingu hennar voru grafnar og
'gleymdar hvað gamla lækninn
snerti. Hann ætlaði ekki að ljúga
en hann kærði sig ekki um að
segja henni neitt sem kæmi henni í
meira uppnám en hún þegar var í.
„Það er liðið, bamiö mitt, hirtu
ekki um það,” sagði hann hikandi.
„Hvað ertu að fela fyrir mér?”
spurði Díana biðjandi, mjóróma
af algerri örvæntingu.
Allen læknir dró djúpt andann
og tók ákvörðun. „Ef til vill
hefðum við átt að segja þérþetta,
Díana, en þaö var aldrei ástæöa til
þess. Faðir þinn, guð blessi sál
hans, kærði sig ekki um að neinn
vissi af þessu, ekki einu sinni
20 Vikan 16. tbl.