Vikan - 21.04.1983, Qupperneq 31

I
FRAMHALDSSAGA
! LEIKSOPPUR
HÖFUNDUR: MARTIN RUSSELL TE/KNING: SIGRÚN HARÐARDÓTTIR
Fótatakiö heyrðist af pallinum
og nálgaðist dyrnar.
„Þeir sögðu eftir níu,” hvíslaöi
hann.
Hann slakaði á hnífnum, lyfti
honum upp.
Hún leit biðjandi til hans.
Fótatakið hélt áfram upp.
Hnífurinn titraöi í hendi hans.
Uppi varð allt hljótt.
Hann losaði höndina frá munni
hennar og hún greip andann á
lofti.
„Þetta er hann,” sagði Adrian.
„Hann er kominn aftur. ”
Hann varð aftur öruggur í rödd-
inni og brosti til hennar. Hnífurinn
fór aftur á sinn stað. „Þú skalt
ekki hljóða. Eg gæti misst stjóm á
hnífnum.”
„Eg mun ekki hljóöa. En þetta
breytir atburöarásinni svolítið.
Nú vitum við að hann er kominn.
Gætum við ekki. . .”
„Hann hefur þjónað sínum til-
gangi. Viö þurfum ekki á honum
aðhaldalengur.”
„Hann gæti grunaö eitthvað. ”
„Hvað um það? Það skiptir ekki
máli. Núna hef ég allt í hendi mér
og get haldið áfram þar sem frá
var horfið.
„Heldurðu að þú getir gengiö
frábókinni einn?”
„Egveitég getþað.”
„Hvers vegna gerðir þú þaö þá
ekki síðast?”
Hann sagði ekkert, horfði á
hana án þess að sjá hana og brosið
stirðnaði á vörum hans.
„Þú hafðir tækifærið. Fyrst hún
átti að byggjast á eigin reynslu.
Metsölubók! Þú varst meira aö
segja búinn að gefa henni nafn. ’ ’
„Nafn?”
„Þú ætlaðir að nota hennar
nafn, var þaö ekki? Cecily Smith.
Þaðsegir sig sjálft.”
Hann stakk fingrunum aftur í
munninn.
„Nema bókin er óskrifuð enn, er
ekki svo, Adrian? Þér hefur ekki
tekist að koma henni saman. ”
Þrýstingurinn minnkaði örlítiö
á háls hennar og herðar. Hún var
grafkyrr og röddin var stöðug.
„Vegna þess að þú þarft sam-
starfsmann. Það er viðurkennd
aðferð. Einhvem til að safna sam-
an efni en þú sérð um stílinn.
Þarna gæti ég orðið til hjálpar. Eg
er þegar búin að leggja nokkuö til
,og munar ekki um aö koma með
svolítið í viöbót. Því ekki það? ”
Hún gat ekki séö hnífinn nema
snúa höfðinu. Hún vissi óljóst af
honum fyrir neöan eyraö.
„Það gæti verið hagstætt. Ein-
stakt framlag til bókmennta — og
þú þyrftir ekki einu sinni að leggja
mikið að þér. Þú ert þegar búinn
með það erfiðasta. Þaö sem þú
þarfnast núna er aöstoð einhvers
sem unnið getur handavinnuna.
Allir frægustu rithöfundar hafa
slíka aðstoð. Ef þú hefðir haft það
áöur hefði sannleikurinn um
Cecily Smith veriö núna í öllum
bókabúðum. Allir muna eftir
henni. Allir hafa áhuga. En aðeins
einn maður í heiminum veit. Að-
eins hann getur gefið út réttu frá-
sögnina. Eðlilega. Það eina sem
strandar á er aö fá smáaðstoð. . .”
Hægt og ákveðið mundaði
Adrian hnífinn og beindi honum að
hálsi hennar.
„Þú ert orðin málgefin. Eg þoli
ekki málgefið kvenfólk. Það fer í
taugamar á mér. Þegar stúlkur
tala án afláts heyri ég hávaöa inni
í höfðinu á mér. Ekki ímyndaðan
hávaða eins og þú. Og það er sárt,
skal ég segjaþér.”
„Eg kann ráö við því. Eg á
pillur í töskunni minni, Adrian.
Viltu ná í þær fyrir mig? Þaö er
á. . .”
„Þegiðu. Hér er það ég sem
tala. Skilur það enginn? Þarf ég
alltaf að kenna fólki? Vertu kyrr,
elskan. Ekki hreyfa þig. Þetta á
aö ganga hljóðlaust fyrir sig. Mér
leiðist ef þær stimpast við. Liggðu
kyrr. Liggðu kyrr. Fínt. Eg
ætla. . .ætla...”
Hávaöinn að ofan var eins og
ketilsprenging. Hann hikaði með
hnífinn á lofti og lagið geigaði.
Lindy sagði: „Eg held ég fari og
athugi hvað gengur á.”
Hún smeygði sér til hliðar og
lenti á gólfinu. Fæti var brugðið
fyrir hana og hún læsti tönnunum í
kálfann. Hún heyrði öskur fyrir of-
an sig og sló í blindni eitthvað sem
lét undan við höggið. Hún kastaði
sér aftur á bak og sá um leið hníf-
inn þjóta framhjá sér og standa
titrandi í borðplötunni.
Hún dróst á fætur.
Hann náði hnífnum og réðst að
henni en flæktist með fótinn í fald-
inn á sloppnum og missti jafnvæg-
ið. Hún skaust undan til hægri en
féll um púða og datt á ofninn. Aft-
ur lagði hann til atlögu, gapandi.
Hún komst undan og reyndi að
komast að svefnherbergisdyrun-
um. Hann sá þaö fyrir og kom í
veg fyrir það og hún stefndi þá á
eldhúsdyrnar en sófinn var í veg-
inum og hann varð aftur á undan.
Hún stoppaði við gluggann og
reyndi að æpa en kom engu hljóði
upp.
Hann nálgaðist hana í rykkjum,
hélt báðum höndum um hnífinn og
otaði honum á undan sér. Augun
voru starandi. Fætur hennar voru
sem límdir við teppiö. Hún tók upp
teborðið á einni löppinni og kast-
aði því í gluggann, sem brotnaði
með hávaða.
Hann kom nær. Hún beygði til
vinstri, hrasaði og datt á grúfu í
alla hrúguna. Hún reyndi að
standa á fætur en hann setti fótinn
á bakiö á henni og hún fann aö all-
ur máttur var úr henni dreginn.
Hrjúft teppiö var við vanga
hennar.
„Liggöu kyrr, elskan.” Það
korraði í honum. „Vertu alveg
máttlaus. Þú verður aö vera ró-
leg.”
Hann tók í upphandlegg hennar
og sneri henni við. „Þetta er
betra.” Hann slefaöi. Hann leit
niður á hana og mundaði hnífinn.
„Þetta er ágætt. Þetta er ein-
mitt. ..”
Dyrabjallan hringdi og hann
þagnaði, leit siðan upp og yggldi
sig.
Hún sneri höfðinu en fékk þá
hönd hans upp í sig og beit fast.
Hann rak upp skerandi óp og hún
losnaði um leið, greip í sófann, vó
sig upp og dróst í áttina aö birt-
unni. Þaö var hringt látlaust og
samfellt. Hún fann fyrir glugga-
syllunni við lærin. Hann nálgaðist
hana en hlífði særðu hendinni.
Hún greip í gluggakarminn, vó
sig upp og hárið straukst við gler-
brotin fyrir ofan hana um leið og
hún stökk.
19. KAFLI
„Þeir sögðu að ég mætti koma
með.”
Hún heyrði orðin eins og þrumur
í fjarska. Sjúkraliðinn, sem var aö
huga að vinstra hné hennar, virt-
ist ekki kippa sér upp við atburð-
inn. Hann var með allan hugann
við umbúðirnar og leit upp aðeins
augnablik. „Sestu niður. Við
erum að leggja af stað. ”
„Hvernig lítur þetta út?”
Okunni maðurinn settist aftast í
vagninn. Með því aö horfa niður
með nefinu gat hún séð herðar
hans og höfuð. Hann horfði á hnéð
á henni.
„Það er allt í lagi með hana,”
sagði sjúkraliðinn og klippti á um-
búöirnar.
„Mjögsárt?”
„Viö gáfum henni sprautu. Hún
er dofin. Ert þú ættingi?”
„Nei, ég bý í íbúðinni fyrir ofan
hana. Þetta er ekki brotni fótur-
inn, erþað?”
„Nei, það er hinn. Það var gler-
brot í þessum. Eg var að ná því
út.”
„Hún var heppin að lenda á
grasi. Er hún sködduö á höndun-
um?”
„Önnur er verri en hin.” Sjúkra-
liöinn fór að vefja saman sára-
bindunum. „Eftir því sem mér
skilst hefur hún sloppiö vel. Hann
ergeggjaður, er þaöekki?”
„Svolítið,” sagöi maðurinn
þurrlega. Nú horfði hann framan í
hana.
„Einn lögregluþjónninn sagði
aö þeir héldu að hann hefði líka
stungiö aðra stúlku, Cecily Smith,
í fyrra, manstu eftir því?”
„Eg bjó hér ekki þá en ég man
eftir að hafa lesið um það. Mig
hefði aldrei grunað aö svona gæti
komið fyrir í Ralph Court. ’ ’
„Hún var ekki svona heppin, sú
gamla á neöri hæðinni, að ég
minnist ekki á hundinn. Róleg,
vinan. Þú ert í öruggum höndum
núna.” Sjúkraliðinn skorðaði sig
af um leið og bíllinn jók hraðann.
„Þú ert þá ekki búinn að búa
þarna lengi?”
„Nokkra mánuði,” svaraði hinn
maðurinn, „og reyndar hef ég
dvalið erlendis síðustu fjóra mán-
uðina. Kom heim snemma í morg-
16. tbl. Vikan 47