Vikan - 21.04.1983, Blaðsíða 21

móðir þín. Það er satt, þetta var
tvíburafæðing. .. .”
„Þá var það hún,” hvíslaði hún
skyndilega.
„Nei,” sagði læknirinn
ákveðinn, „það varst bara þú sem
lifðir fæðinguna af. Systir þín dó
kvalalausum dauðdaga daginn
semþiö fæddust.”
„En ég sá hana fyrir hálftíma.”
„Það er óhugsandi, Díana,” hélt
læknicinn ákveöinn áfram. „Faðir
þinn hefði getað sagt þér þetta.
Hann var með mér þennan dag. ”
26. janúar 1955: Álútur við hlið
Allen læknis yfir skurðborðinu var
afburðasnjall en svolítið
uppstökkur tuttugu og sjö ára
gamall aöstoðarmaður hans, Ray-
mond Brock. Hríðirnar komu þétt
og uröu harðari og frú Stewart
byrjaði að æpa.
„Þær eru harðari núna,” hug-
hreysti Allen læknir hana. Barnið
var komið niður í leggöngin. Það
hreyfðist en hríðirnar ýttu því
ekki neðar. „Aðstoðaðu hana viö
hríðirnar,” skipaði Allen læknir
hjúkrunarkonu.
Við hvern samdrátt í leginu ýtti
hjúkrunarkonan þéttingsfast á
kvið frú Stewart, reyndi að ýta
barninu niður. Eitthvað var í vegi.
Allen læknir skildi þetta ekki.
Grindin var komin með tíu sentí-
metra útvíkkun.
Svo veinaöi frú Stewart eins og
væri verið að rífa úr henni inn-
yflin.
„Svæfing!” sagði Ailen læknir
hvasst.
Brock reyndi aö festa svarta
gúmmígrímu yfir nef og munn
sjúklingsins. „Viðbúin inngripi,”
skipaði Allen læknir.
Þetta var erfiðara en Allen
læknir hafði búist við. Svo varö
hann undrandi. „Drottinn minn,
þau eru tvö — tvíburar — hún er
að fæða tvíbura!” Það lá við að
hann hrópaöi.
Annað höfuðið birtist, svo hitt,
fjólublátt og rakt.
„Guð minn góður! ” sagði Brock
læknir og ein hjúkrunarkonan
varð að snúa sér undan.
Lyft á loft, í tveimur höndum í
plasthönskum, nærri því jafn-
stórum og þær voru sjálfar — tvær
litlar stúlkur, festar saman í
mittinu og fullkomnar að öllu leyti
nema hvaö þær höfðu sameigin-
legan fótlegg í miðjunni. Þrír
fótleggir fyrir bæöi börnin. Síams-
tvíburar.
Allen læknir sló í bossana og þær
grétu í einu hljóöi.
Tíu mínútum síöar, þegar Allen
læknir hafði lokið við að skýra
málið fyrir herra Stewart, leit
ungi maðurinn út eins og einhver
hefði slegiö hann í magann með
kylfu.
Allen læknir var blátt áfram og
hreinskilinn. „Tvíburarnir ykkar
eru í hættu. Það er um að ræða
blóðrásarerfiðleika sem veröur að
kippa í lag. Þar sem þær eru
síamstvíburar hafa þær ákaflega
litla möguleika að lifa þetta af. Ef
við skiljum þær aö núna deyr
önnur en hin hefur ágæta mögu-
leika á að lifa þetta af.”
Langa stund stóð Stewart kyrr og
velti vöngum. „Allt í lagi,” sagöi
hann loks, „þú mátt skera þær upp
með einu skilyrði. Ég vil ekki að
neinn viti að við eignuðumst” —
hann átti bágt með að stynja upp
orðinu — „síamstvíbura. Það má
enginn vita þetta. Ekki einu sinni
konan mín.”
Gamli maðurinn sat hjá Díönu á
legubekknum þegar hann lauk
sögu sinni. „Þú varst sú heppna.
Systir þín dó á skuröborðinu.
Læknirinn sem aðstoöaöi mig fór
með líkið niður í líkgeymsluna. ”
Það fór hrollur um Díönu viö
þessa ónotalegu tilhugsun og hún
hné aftur máttvana. Hugur henn-
ar var í uppnámi, möguleikarnir
æddu þar um, hún reyndi að fella
þessar nýju upplýsingar að því
sem hún vissi þegar að var satt.
Osjálfrátt bar Díana höndina að
hliöinni þar sem hún hafði alltaf
haft lítið ör.
„Er þaö svona sem ég fékk öriö
mitt?”
„Svona fékkstu það, Díana. Viö
sögðum móöur þinni alltaf að upp-
skurðurinn hefði verið gerður
vegna blóðrásarörðugleika.”
„Hver skar úr um aö hún væri
dáin? Geröir þú það? Sástu hana
deyja? Það er einhver þarna úti
með mitt andlit, mína rödd og hún
er aö reyna að drepa mig! ”
„Þetta er fáránlegt, Díana. Þú
sást kannski einhverja stúlku sem
svipar til þín, en... ”
„Stúlkan sem ég sá hefur ekki
nema einn fótlegg! ” hrópaði hún.
„Díana,” sagði hann ákveðinn,
„ég ræddi við Graham lækni í dag.
Ég veit að þú hefur verið undir
miklu tilfinningaálagi. Annars
myndi ég ekki leyfa þér aö tala
svona til mín.”
Díana ætlaði ekki að láta siðvenj-
ur draga úr sér kjarkinn. „Ég vil
að þú sýnir mér læknisskýrslurn-
armínar,” sagðihún.
„Til hvers?” Allt í einu var
Allen læknir orðinn stífur og á
varðbergi.
„Ég vil sjá það skrifað aö systir
mín hafi verið úrskurðuð látin.
Varst þú sá síðasti sem sá hana? ”
16. tbl. Vikan 21