Vikan - 21.04.1983, Qupperneq 29

I
að
hljóð frá girðingunni. Það var
Larsen nágranni minn.
— Jæja, hrópaði hann, —
ertu að hengja upp eldhús-
gardínurnar!
— Nei, hrópaði ég til baka,
— ég er að mála.
— Ertu með olíumálningu?
hrópaði hann.
— Nei, plastmálningu, hróp-
aði ég á móti.
— Það er betra að nota olíu-
málningu.
Larsen kom inn og tók sér
stöðu í eldhúsdyrunum. Nokkru
seinna kom Jóhann á móti. Ég
byrjaði á veggnum fyrir ofan
eldavélina. Ég tók eftir því, mér
til mikillar gremju, að loftbólur
höfðu myndast á veggnum sem
ég hafði rétt lokið við.
Þýðandi: Anna
— Þú hefðir átt að skrapa
gömlu málninguna af áður en þú
byrjaðir, þetta dettur af þegar
það fer að þorna, sagði Siggi á
númer átta. Hann er alltaf svo
ömurlega gáfaður. Hann stóð
ásftnt Larsen, Jóhanni og Lúlla í
dyrunum og púaði sparivindil.
Hann hefur dálítið sérstakar
reykingavenjur og reykir aðeins á
sunnudögum.
— Hún er dálítið ójöfn, sagði
Jóhann.
— Það lagast þegar það þorn-
ar, sagði ég og bætti svolitlu
vatni út í málninguna. Hún var
að verða of þykk. Ég hrærði í
með öðrum endanum á gardínu-
stönginni. Þá var hún orðin of
þunn. Ég hellti dálítilli máln-
ingu í viðbót í bakkann.
— Hún er dálítið ójöfn, sagði
Lúlli.
— Öjöfn? sagði ég. — Ekki
annað? Ég gat vel séð að veggur-
inn yfir eldavélinni hafði ekki
tekist sem skyldi, en það var
vegna þess að ég hafði gleymt að
þvo fitulagið af veggnum fyrst.
Ég er yfirleitt lítið fyrír að fólk
blandi sér í mál sem því kemur
ekkert við. Lúlli er þar að auki sá
í götunni sem er hvað klaufskast-
ur að mála eldhús. Við hinir ger-
um alltaf at í honum þegar hann
er að mála. Það endar alltaf með
því að hann verður bandsjóðandi
vitlaus og rekur okkur á dyr!
Hann getur ekki tekið gríni.
Ég byrjaði á loftinu. Það er
venjulega vandasamasti hluti
verksins.
— Ertu að mála? heyrði ég að
áhugasöm rödd sagði í gangin-
um. Það var lögreglumaðurinn á
númer tvö. Hann hafði verið ein-
hvers staðar að fá lánaðan kant-
skera og heykvísl. Hann opnaði
hliðið ótrauður, kom inn og
stillti sér upp við hlið hinna.
Auðvitað þurfti hann strax að
láta Ijós sitt skína.
— Ég byrja alltaf á loftinu, þá
gerir ekkert til þó eitthvað leki
niður veggina, sagði hann.
— Hann ætti að vera með
betri pensil, það er ómögulegt
þegar þetta er farið að fara úr
hárum og þau sitja svo föst í
málningunni, sagðijóhann.
— Sitja föst! sagði ég og leit
hvössum augum á hann. Það var
aldeilis völlur á manninum.
Málningin rann niður eftir erm-
unum I hvert sinn sem ég
lyfti pensli. Ég fékk slettu í aug-
að. Mig sveið óskaplega. Síðan
ýtti ég gardínunni frá mér og
hélt áfram að mála. Af eintómri
slysni steig ég í skál með
rabarbaragraut sem stóð af til-
viljun á eldhúsborðinu. Ég hafði
gleymt að taka af borðinu. —
Þar fauk kvöldmaturinn, sagði
Lúlli og hló. Maríanna heyrði og
stakk höfðinu I gættina.
— Hamingjan sanna! sagði
hún og sló sér á lær. — Sjá út-
ganginn á þér, maður. Þú ert al-
veg búinn að eyðileggja fötin þín
í málningu. Þú hefðir nú vel get-
að farið I gamlar buxur.
— Þetta fer af í þvotti, sagði
ég. — Og svo ættir þú ekki að
hafa of miklar áhyggjur af þessu
hérna. Ég ræð alveg við það
einn.
Maríönnu óx frekar ásmegin
og línurnar í svip hennar hörðn-
uðu.
— Og fallegu, nýþvegnu
gardínurnar mínar. Hvers vegna
í ósköpunum léstu þær í máln-
ingardolluna?
— Ég fékk eitthvað í augað,
tautaði ég og dró gardínurnar
upp úr fötunni. Þær voru dálítið
þvældar að sjá.
— Þetta lagast þegar þær
þorna, sagði Lúlli með sinni
vanalegu aulafyndni. Ég fleygði
gardínunum í vaskinn. Því
miður hafði aulinn hann
Jóhann, sem aldrei getur gert
neitt af viti, sett skálina með
rabarbaragrautnum þar.
— Nú ertu bæði búinn að
eyðileggja rabarbaragrautinn og
gardínurnar! heyrði ég Maríönnu
hrópa.
Ég lagði frá mér pensilinn og
lét málninguna renna úr erm-
inni. Ég var hálfpartinn að verða
vitlaus.
— Nú skal ég segja þér eitt,
sagði ég, — ef ég á að mála þetta
eldhús verðurðu að vera svo væn
að halda þig frá því og gæta bús
og barna í staðinn. Ef þú vilt
ekki borða gardí. . . hvaða vit-
leysa, rabarbaragrautinn skal ég
gera það.
— Bara nóg af púðursykri út
á, þá fmnurðu áreiðanlega ekki
málningarbragðið? sagði Lúlli.
Hann þarf alltaf að vera fyndinn,
asninn sá.
Ég seiidist I pensilinn, dálítið
svekktur, og hélt áfram með loft-
ið. Málningin rann eftir erminni.
Ég var holdvotur niður eftir öllu.
að var heldur óskemmtileg til-
flnning. Maríanna benti á vegg-
inn yfir vaskinum.
— Þetta verður þú að gera
aftur, sagði hún. Það eru alls
staðar loftbólur.
— Hann hefði átt að skrapa
þetta áður en hann málaði, sagði
Siggi. Ég fleygði penslinum í
bakkann svo málningin slettist
yfir allt eldhúsið.
— Aftur! hrópaði ég æfur. . .
— Jahá. Ég skal gera þetta allt
aftur — þennan vegg — þennan
— þennan — og loftið — og
gólfíð — og borðið og rabarbara-
grautinn og gardínurnar og allt!
Ég skal gera þetta allt ef þú vilt
bara koma þér inn í stofu, Marí-
anna, ágæta frú, og halda þig ut-
an við þetta með allar þínar að-
fínnslur. Það er engin meining I
að maður. . . að hverju ertu að
hlæja, Larsen? Segið mér eigin-
lega hver er meiningin með að
þið komið hingað inn . . í hús
ókunnugs manns? Getur maður
ekki haft heimili sitt og einkalíf
út af fyrir sig án þess að þið kom-
ið og farið að blanda ykkur I mál
sem kemur ykkur ekki hætishót
við og ættuð að láta vera að
skipta ykkur af? Segið mér eigin-
lega hvað er svona skemmtilegt
við að sjá mann vera að mála eld-
húsið hjá sér?
Larsen, Mortensen og lög-
reglumaðurinn og Lúlli og Jó-
hann og einhverjir fleiri, sem ég
kom ekki fyrir mig, fóru burt. Ég
stakk hausnum út um eldhús-
gluggann.
— Hvað er svona skemmtilegt
við að sjá mann vera að mála eld-
húsið hjá sér? hrópaði ég á eftir
þeim. Ég bætti við að þetta væri
þokkaleg samkunda sem gæti
ekkert nema staðið og gert ekki
annað.
— Skemmtilegt? svaraði Lar-
sen og brosti aulalega. — Þetta
var ekkert skemmtilegt. Ekki I
ár. Það var miklu skemmtilegra í
fyrra þegar þú rannst til á súr-
mjólkurdiskinum og dast niður
af eldhúsborðinu með fötuna,
pensilinn og bakkann á eftir þér
og fékkst fötuna yfír hausinn.
0
16. tbl. Vikan 45
I