Vikan - 21.04.1983, Síða 30

■H
J-. ■ ;
■H
Hnífsoddurinn þrýsti fastar.
„Þú ert aö reyna að rugla mig.”
„Nei, það er ég ekki. Ég er að
reyna að gera þetta ljósara. Þú
hlýtur að líta á þetta frá þínu sjón-
armiði, Adrian. Þú vilt byggja á
reynslu og koma henni til lesenda.
Reynslu hvers? Minni reynslu, er
það ekki? Einskis annars. Og ef ég
er ekki hér til að hjálpa þér að
koma þessu í orð. . . Faröu var-
lega. Ef þú stingur ertu búinn að
brjóta allar brýr að baki þér.”
„Mér er alveg sama.” Röddin
var skræk.
„Þér er ekki sama um rithöf-
undarferilþinn.”
„Það er allt á hreinu.”
„Ekki allt. Eg þarf að skrifa
meira til að fullkomna atburða-
rásina. Og það er aðalkaflinn. Þú
hefur ekki efni á aö kasta til hans
höndunum. Þú hlýtur að sjá það.”
Hann stakk tveimur fingrum á
lausu hendinni upp í sig. „Eg
kemst af.” Neglurnar strukust viö
tennurnar. „Eg hef nógan efni-
við.”
„En þú hefur sett takmarkið
hærra en bara aö komast af, er
þaðekki, Adrian?”
„Eg held mínu striki.”
„Auðvitað gerir þú það. Þú hef-
ur þetta allt í hendi þér og þú ert
allt of nálægt lokasigrinum til aö
taka nokkra áhættu núna. Ertu
ekki sammála því?”
Hann nagaöi hnúana. „Þaö voru
engin vandræði með hana.”
„Hverja? Frú Dunremo niðri?”
„Niðri?” Hann varð sljór í aug-
unum. Hnífsoddurinn boraðist
lengra inn í hörundið.
„Kannski áttu viö einhverja
aöra. Var hún lík mér, Adrian?
Var þaö einhver sem. . .
Fótatak glumdi frá stiganum.
18. KAFLI
Lófinn var rakur. Hann var eins
og blautt gúmmí við munninn á
henni. Hana langaði til að skyrpa
honum frá sér. Höfuðið þrýstist
niður í sófabakið. Hana verkjaði í
hrygginn. Andardrátturinn var
óreglulegur.
„Þeir eru snemma á ferð,”
sagði hann.
Hún reyndi að hrista höfuðið.