Vikan - 04.07.1985, Qupperneq 14

Reynir það ekki mikið á fjölskyldulifið
að starfa með danshljómsveitum?
Jú, það getur verið mjög erfitt þvi
maður vinnur mikið á kvöldin og um
helgar og svo er oft verið að sulla með
áfengi. Ég hefði sjálfsagt getað orðið
alkóhólisti ef ekki hefðu gilt ákveðnar
reglur hjá Ingimar Eydal, sem sagt að
vera ekkert að blanda saman áfengi og
vinnu. Ég hef aldrei verið alkóhólisti en
á sinum tima notaði ég áfengi likt og
svo margir aðrir og þá datt rr.aður i það
svona stöku sinnum.
Nýtt líf
Hvers vegna lá leiðin til Vestmanna-
eyja?
Ég er tvikvæntur og á þessum tíma
var ég að hefja búskap með seinni konu
minni, Margreti Scheving, en hún er frá
Vestmannaeyjum, hafði komið í land í
gosinu '73. Þetta var um það leyti sem
fólk var almennt að flytjast til Eyja eftir
gos. Við gátum fengið húsnæði hjá
tengdaföður minum. Hann bjó hjá
okkur úti í Eyjum og studdi okkur og við
studdum hann. Það var mikið að gerast
i Eyjum og afskaplega spennandi að
vinna við uppbygginguna. Ég fékk
vinnu hjá Rafveitu Vestmannaeyja þar
sem verið var að endurnýja veitukerfið
að miklum hluta.
Eftir að við komum til Eyja ákvað ég
að hætta að reykja og tókst það án þess
að hafa mikið fyrir þvi. Ég var búinn að
reykja frá þvi ég var 15 eða 16 ára.
Ég hafði oft áður reynt að hætta en
aldrei tekist þótt ég vissi að það væri
óhollt fyrir heilsuna og hálsinn. En við
ákváðum þetta bæði, hjónin, og
stóðum við það. Siðan ákváðum við að
hætta allri áfengisneyslu og söknuðum
þess ekki.
Þá lagði ég einnig hljómsveitarstörfin
á hilluna þvi mig langaði til þess að lifa
eðlilegu fjölskyldulifi.
Það má segja að við höfum gert upp
við okkar fyrra líf og byrjað nýtt þegar
við komum til Vestmannaeyja. Við
sögðum skilið við tómleikann og
tilgangsleysið sem okkur fannst lif
okkar og skemmtanir einkennast af og
gerir svo viða og tókum upp aðra lifs-
hætti. Við gerðum suma hluti upp við
okkur og tókum ákveðin skref i nýja átt.
Eitt þeirra skrefa var gifting okkar árið
eftir að við komum til Eyja. Við vorum
ákveðin og sammála í því að gera þetta
af dýpstu alvöru. Við vildum gifta okkur
i kirkju og staðfesta þennan sáttmála
fyrir altari Guðs.
Greta gaf mér Bibliu á brúðkaups-
daginn okkar og hún hefur orðið mér til
mikillar blessunar, það er á hennar
grundvelli sem við byggjum hjónaband
okkar. Það leiddi svo til þess að við
fórum að sækjast eftir að heyra flutt
Guðsorð og leið okkar lá æ oftar i
kirkjuna okkar, sem er Landakirkja i
Vestmannaeyjum.
Siðan kynntumst við hópi ungmenna
frá Reykjavik sem kallar sig Ungt fólk
með hlutverk, en það er fólk sem
tileinkar líf sitt trúnni á Guð og var með
trúboð. Við vorum þá tilbúin til þess að
taka á móti boðskap um frelsun fyrir
trúna á Jesú Krist og að trúin á hann
ætti að vera rikjandi þáttur i lifi okkar —
eitthvað sem héti persónulegt samfélag
við Guð. Það var okkur nýtt. Allt
gerðist þetta innan íslensku
þjóðkirkjunnar. Þar er fólk að frelsast
nú eins og alltaf og alls staðar þar sem
orð Guðs er boðað.
Guðfræðinám og
fjárhagsraunir
Hvernig upplifa menn slika trúarsann-
færingu?
Við lesum það i Bibliunni að Guð
elski okkur synduga menn og vilji frelsa
okkur frá syndinni og sætta okkur við
sig. Svipað og lærisveinarnir yfirgáfu
allt og fylgdu Jesú, þegar hann kallaði á
þá, segjum við já við honum. Siðan er
það hlutverk okkar að boða það sem
Jesús boðar.
Og síðan ákveður þú að gerast
prestur?
Við erum öll prestar og sá prest-
dómur er fólginn í þvi að við biðjum
hvert fyrir öðru. Ég vann töluvert í
kirkjunni i Vestmannaeyjum og þar
fann ég sterka löngun vaxa innra með
mér til þess að helga lif mitt þjónustu
við Guð innan íslensku þjóðkirkjunnar.
Þá ákvað ég að leggja út i guðfræðinám
og stefna að þvi að verða prestur.
Árið 1981 komum við til Reykjavíkur.
Ég settist i öldungadeild en lauk ekki
stúdentsprófi. Ég fékk undanþágu,
háða vissum skilyrðum, til þess að
setjast i guðfræðideildina haustið '82.
Það er ákaflega erfitt fyrir fólk að
stoppa allt i einu í vinnu og fara í nám,
sérstaklega ef það á húsnæði annars
staðar á landinu. Námslánakerfið er
mjög gott fyrir ungt fólk á venjulegri
leið úr menntaskóla i háskóla til dæmis,
fyrir fólk sem ekki stendur i neinum fjár-
hagslegum skuldbindingum. Náms-
lánin gera þvi kleift að lifa lifi sem er
ekkert verra en venjulegs launafólks i
þjóðfélaginu. En fyrsta árið í
háskólanum var mjög erfitt. Greta,
konan min, var sjúklingur þann vetur
og ég varð að hætta að vinna vegna
námsins. En vegna þess hvað við
höfðum haft i tekjur árið áður fengum
við ekki nema brot af námslánunum og
máttum lifa af því allan veturinn, en ég
hafði fengið þá hjá sjóðnum til þess að
dreifa láninu jafnt yfir veturinn i stað
þess að fá ekkert fyrstu 2 — 3 mánuðina
og siðan fullt lán. Það bjargaði okkur að
við bjuggum við lága húsaleigu en ég
mundi ekki vilja nokkrum að þurfa að
framfleyta fjölskyldu á þessu. Þetta
bjargaðist samt allt með Drottins hjálp
og góðra vina og ættingja.
Veturinn eftir vonuðumst við til að
geta komist á full námslán. En um
sumarið fór fram mikil viðgerð á húsinu
okkar úti i Eyjum og við unnum bæði
baki brotnu. Þá duttum við alveg út úr
námslánakerfinu — höfðum allt of
miklar tekjur!
Datt þá í hug að koma
tónlistinni á framfæri
Ég hafði alltaf verið að semja lög og
texta og þá datt mér i hug og fékk mikla
hvatningu til þess að gefa eitthvað af
þessu út. Ég fór að vinna að hug-
myndinni vorið 1983 og gaf út kassettu
um sumarið með fjórtán lögum. Þetta
eru bæði lög sem ég átti í fórum
mínum og erlend lög. Kassettuna
kallaði ég Leiðina til lífsins og þar er
Jesús í miðdepli. Ég seldi þessa
kassettu víða og gekk meðal annars
með hana í hús og seldi og það gekk
nokkuð vel. Undanfarið hef ég verið að
vinna að plötu með nýjum lögum. Hún
var tekin upp í april og mai og er rétt
ókomin út (þegar viðtalið var tekið). Ég
gef plötuna sjálfur út og dreifi henni.
Það er mjög þroskandi að standa í öllu
þessu sjálfur þvi að það er miklu meiri
hætta á að maður staðni ella. Platan
heitir Föðurást, lögin eru eftir mig og
Gretu og textarnir flestir eftir mig.
Temað er kærleikurinn, til okkar frá
guði og milli okkar mannanna. Ég tel
mjög mikilvægt að trúin verði aftur
inntak i lifi fólks. Trúin gerir menn sátta
við aðra menn og við sjálfa sig og
vinnur gegn beiskjunni sem er svo
ríkjandi i þjóðfélaginu. Menn eru eigin-
gjarnir gagnvart náunganum og komist
þeir sem eru órétti beittir í aðstöðu
þeirra sem þeim finnst óréttlátir sýna
þeir sams konar eigingirni. Kærleikur
Guðs sýnir okkur hvað við erum brot-
hætt. Ef við tökum á móti honum leiðir
það til meiri jöfnuðar og biturleikinn
hverfur.
Lífsflótti?
En getur trúin ekki veriö lífsflótti?
Hún getur verið það ef þröng boðorð
eru notuð til þess að skapa þrönga lífs-
stefnu, en frasinn um að trúin sé ópíum
fólksins er útþvældur. Trúin er mér
styrkur til þess að horfast í augu við
lífið, takast á við erfiðleikana og sigrast
á þeim. Trúin getur verið mönnum
hornsteinn til að standa á, til þess að
geta vegið og metið.
Trúaður maður getur aðhyllst hvaða
stjórnmálastefnu sem er svo fremi að
hún striði ekki gegn lögum Guðs.
,,Framar ber að hlýða guði en
mönnum.'' Trúaður maður hefur styrk
af trú sinni til þess að geta lifað í
nútimaþjóðfélagi. Hann getur staðið
gegn kreddum og spillingu sem alls
staðar getur komið fram, lika i kirkjunni.
En þá er það maðurinn sem hefur tekið
völdin umfram það sem Guð aetlar
honum, maðurinn getur alltaf tekið yfir.
Mannhyggjan, sem hefur ríkt á
undanförnum árum, er á undanhaldi.
Kristindómurinn á vaxandi fylgi að
fagna, sérstaklega meðal þjóða i
Afríku, Asiu og Suður-Ameriku, en
ekki eins í Evrópu. Svo er nú komið að
menn eru farnir að senda trúboða til
baka frá áðurnefndum svæðum til
Evrópu. Flestir láta skíra börn sin og
ferma en að mörgu leyti er það frekar
eins og menningarstraumur
(menningarlegt atriði) heldur en af
trúarvissu eins og áður var. Það vantar
orðið viðmiðun við Guðslög eða Guðs
vilja.
Skoðanakönnunin fræga leiddi það i
Ijós að islendingar eru ein trúaðasta
þjóð i heimi en siðan kom i Ijós að það
er ekki Jesús Kristur sem þeir trúa á
heldur hafa þeir einhverja óljósa og
mjög loðna hugmynd um einhvern
(alheims) kraft. Samt vilja íslendingar
hafa trú sína bundna þjóðkirkjunni. Það
þarf aðeins að beina þessari óljósu
trúarvitund i réttan farveg.
Er þá eitthvað að trúaruppfræðslunni i
skólum og kirkjum?
Já, það er margt að en það er
ötullega unnið að því að lagfæra það.
Kirkjan á allt gott skilið. Hún er horn-
steinn trúarinnar og starfar í ýmsum
myndum. Þjóðkirkjan og ýmsir
trúarhópar til hliðar eru allir á sama
meiði en það er auðvelt að skiljast frá
og fara að lifa á þekkingunni — þá
verður kirkjan stofnun og ekkert annað.
Guðfræðin er mikill þekkingarbrunnur
um allt sem lýtur að trú og trúar-
brögðum, en án trúar og trúar-
samfélags við Guð getur hún leitt menn
út í ógöngur. Guðfræðin má aldrei
koma í stað Guðs, henni er ætlað að
vera i þjónustu trúarinnar.
Er trúaður maður alltaf jafn-
sannfærður i sinni trú?
Nei, þetta er eilíf barátta. Einn daginn
er hún í hámarki og þann næsta i lág-
marki. Það koma efasemdatímabil og
erfiðleikar í lifi trúaðra alveg eins og
annarra en trúaður maður getur leitað
styrks i trúnni. Menn upplifa ef til vill
trúarþörfina sterkar í mótlætinu en
þegar allt gengur vel.
En er trúin þá ekki bara eitthvað sem
menn sækja sár huggun í þogar illa
gengur og hugsa siðan ekkert um?
Trúin er ekki bara eitthvað. Trúin er
einmitt sterkasta huggun sem hægt er
að fá. Heilagur andi er huggarinn og
hjálparinn mikli, sendur fyrir Jesú Krist.
Kærleikur Guðs stendur alltaf til boða.
Sá sem á trú á fyrirheit um huggun og
hjálp. Hver og einn á visa hjálp hjá Guði
— það er stórkostleg vissa.
Trúin og hörmungar
heimsins
Hvernig svara trúaðir menn því ef
spurt er: hvernig lætur Guð allar hörm-
ungar heimsins viðgangast, til dæmis
hungursneyðina í Afriku?
Svarið er ekki einfalt — en mikið af
hörmungum heimsins er manninum að
kenna. Það er til nægur matur annars
staðar i heiminum fyrir alla. Kirkjan
vinnur ötult hjálparstarf í anda kær-
leikans — flestar hjálparstofnanir eru að
meira eða minna leyti tengdar kirkjunni
og það er eins hægt að spyrja hvernig
ástandið væri ef kirkjunnar nyti ekki
við?
Trúin kallar menn til sanngirni og
ábyrgðar og ef menn heyja til dæmis
kjarabaráttu af sanngirni og ábyrgð og
geta búist við sanngirni og ábyrgð þá
væri ástandið ekki eins og það er i dag
þar sem allt önnur lögmál ríkja.
Launþegar keppa að einhverjum lífsstil
og atvinnurekendurnir vilja ekki gefa
eftir hagnaðarvonina. Ef hin kristna
hugsjón væri rikjandi væri sjálfkrafa
14 Vikan 27. tbl.