Vikan - 04.07.1985, Síða 33

Hún benti niður að bílastæðinu.
„Landróverinn er aö fara.” Hún
tók undir höndina á honum og
reyndi að drösla honum á fætur.
„Rólegan æsing, ég hef getað
þetta sjálf ur hingað til. ”
„Fljótur þá, helvítis roluskapur
er þetta. Svo áttu eftir aö skakk-
lappast niður alla brekkuna.” Hún
togaöi og tosaði.
„Þú ert bara fyrir mér, viltu
lofa mér að standa upp.” Hann
var óþolinmóður.
„Fyrirgefðu, ég er bara svo
hrædd um að verða skilin eftir.”
„Er ekki allt í lagi, þú getur
verið hérínótt.”
„Hér í þessum kofa! Hér er
ekkert f jör, ekkert fólk, bara þú. ”
Nú hefði hún getað komið
honum úr jafnvægi, en hún tók
ekki eftir því og hann vissi hvað
hún átti við og lét ekki bera á
neinu. Þau voru komin niður í
miðja brekku.
„Ég ætla að hlaupa til þeirra og
segjaþeimaöbíða.”
„Þau bíða örugglega.”
„Já, allt í lagi, en flýttu þér, ég
vildi að ég gæti borið þig.” Hann
hló.
„Það gæti verið skemmtileg
sjón.”Húnhló líka.
„Er ekki til eitthvað annað en
þessar hækjur? Eru ekki til
einhverjir spottar sem hægt væri
að setja í fæturna, svo gætirðu
bara togað í, þú veist, annan
fótinn fram fyrir hinn?”
„Asni ertu. Fætumir bera mig
ekki, þeir lofta mér ekki, ég er
meðspelkur.”
„0, nei, auðvitað ekki.” Of fljót-
fær einu sinni enn.
Þau biðu auðvitað. Hækjurnar
urðu að vera á toppnum. Hún sat
aftur í. Hann frammí.
„Því ertu svona kát, elsku
systir,” hvíslaði Kiddi í eyrað á
henni.
„Það er svo gaman. Finnst þér
þaðekki?”
„Jú, jú.”Hann glotti.
„Ætlarðu ekki að spila á eftir.”
„Jú, ef allir eru hressir.”
„Ég er hress.”
„Þá spila ég fyrir þig.” Hún
andvarpaði. Þetta var eitthvaö
svo gaman, allir voru svo góðir og
skemmtilegir. Hún líka.
Hún rétti honum hækjurnar,
beiö eftir honum meðan hann
klöngraðist upp tröppurnar, hljóp
og náði í stól fyrir hann, blandaði i
glas og rétti honum öskubakka.
„Af hverju ertu að stjana svona
við mig? Égredda mér sjálfur.”
„Þú ert bara svo lengi að öllu.”
Hún söng sig hása. Kiddi spilaöi
og allir sungu. Hún náði sér í
kodda og lagðist á gólfið. Kiddi
spilaði eitthvað frumsamið sem
enginn skildi, enginn nennti aö
skilja.
Hún rumskaði þegar Kiddi var
að bera hana inn í rúm.
„Hvarer Kári?”
„Farinn. Palli keyrðihann.”
„Hvert, í kofann?” Hún var
syfjuð.
„Eg reikna með því. ”
„Af hverju ætli hann vilji vera
þar?”
„Kannski vill hann vera í friði.”
„Heldurðu það?” Hún nennti
þessu ekki, var syfjuð og þreytt.
Reyndi ekkert að hjálpa Kidda
þegar hann klæddi hana úr
fötunum. Kúrði undir sænginni
og sofnaði.
Það liðu nokkrir dagar og hún
hugsaði, hugsaði svo mikið að
stundum brakaði í höfðrnu. Það
var vont svo hún fann ástæðu til að
fara, fara og forvitnast. Hún pass-
aði sig á að vera komin meö slatta
af berjum í fötuna þegar hún
áræddi að fara heim að kofanum.
„Halló, ég hélt að þú ætlaðir
ekki að koma.” Hann stóð í
dyrunum.
„Ha, hvað?”
„Ég er búinn að vera að fylgjast
meö þér í næstum klukkutíma, sá
þegar þú komst.”
„0, var það?” Hún sneri sér
undan, fannst eins og heimskan
skini af sér. Varóörugg.”
„Ég varaðtína ber.”
„Já. Það eru miklu fallegri ber í
brekkunni hérna hinum megin viö
hæðina.” Hún rak upp stóraugu.
„Fórst þú þangað?”
„Já, ég var þar í gær. En ég
nennti ekki að tína neitt. Var ekki
með ílát.”
„Ég ætti kannski að fara þang-
aö. Seinna.”
„Já, seinna. Nú ætla ég aö gefa
þér kaffi.”
Hún settist við gamalt tréborð, á
tréstól sem brakaði í.
„Þetta lítur öðruvísi út í dags-
birtu.”
Hann rétti henni kaffi.
„Mjólk?”
„Já, takk.”
„Sykur, nei, annars, þú ert nógu
sæt.”
Hún brosti eins og fífl. Gull-
hamrar? Líklega. Henni haföi
aldrei dottið í hug að hún væri sæt.
Það sem var sætt, virkilega sætt,
var væmiö. Hún vildi ekki vera
væmin.
„Þaö var allt svo skuggalegt
hérna. . . og hrörlegt, en ekki
núna.”
Hún saup á kaffinu. Hann settist
á móti henni og saup á sínu kaffi.
„Hvað ertu að gera hér, aleinn í
þessumkofa?”
„Teikna og mála.”
„Geturðu það?” Asni. Algjör
asni.
„Ég hef þó hendurnar heilar,”
hvæsti hann. Svo var eins og hann
sæi eftir því að hafa hvæst. „Ég
skal sýna þér, þá geturðu dæmt
sjálf.”
Hún vildi sjá strax svo hann fór
með henni inn í hitt herbergið. Það
var eins og verönd, gler á þrjár
hliðar, fullt af drasli og myndum.
Hún skoðaði þegjandi, hann út-
skýrði ekki neitt. Myndirnar voru
góðar. Henni fannst þær tala til
sín, ekki orðum heldur tilfinningu.
Beint í hjartaö, þaö var eins og
hjartað slægi örar og fastar. Hvað
átti hún að segja? Hún varð aö
láta hann vita að henni líkuöu
myndirnar, en hvernig? Hún vildi
ekki vera tilgerðarleg, vildi bara
að hann vissi hvaö henni
raunverulega fannst.
„Þær eru góðar.” Búið. Röddin
vildi ekki segja meira.
„Mikið er ég feginn að þér skuli
finnast þaö.” Hún heyröi að
honum létti. Gat það virkilega
skipt máli hvernig henni líkuðu
myndirnar. Hún fór hjá sér.
„Komum og klárum kaffið
okkar.”
„Já.” Hann elti hana inn.
„Hvar sefurðu? Sefuröu ekki
hér?”
„Jú, þarna.” Hann benti
eitthvað upp. Hún sá mjóan stiga
og eins og lítið háaloft.
„Þarna. Hvernig kemstu?”
„Eg klifra, á höndunum.” Hann
brosti.
„En niður aftur, varla
stekkurðu. Klifraröu líka niður?”
„Nei, þá renni ég mér á rörinu
þarna.” Hún gat ekki annað en
hlegið.
„En sniðugt. Æöislegt. Má ég
prufa?”
„Já, gjörðu svo vel.” Hún
prílaði upp. Það var rétt hægt að
skríða á fjórum fótum þarna, þaö
var svo lágt til lofts. Hvernig
skyldi hann fara aö því? Hún vildi
ekki ergja hann meö fleiri
heimskulegum spurningum.
Kannski velti hann sér bara.
Rúmiö var bara dýna á gólfinu svo
það hlaut að vera einfaldasta
leiðin.
„Eg sé bílinn út um litla glugg-
ann hérna.”
Hún kallaði. „Skepna! Hérna
hefur þú þá legið og glápt á mig
tína ber og góna á kofann þinn.”
Hún renndi sér niöur rörið eins og
slökkviliösmaður í bíó og skrækti
eins og spápíka.
„Frábært. Krakkarnir hans
Kidda þyrftu að komast í þetta.”
„Uff, ég vona að þú farir ekki aö
drösla þeim hingað.” Hún hló, líka
þegar hún sá að hann meinti þetta.
Hann kærði sig ekkert um krakku,
síst af öllu krakkana hans Kidda,
það gerðu fáir. En henni fannst
þeirfrábærir.
„Þau eru bara hress og
heilbrigöbörn.”
Höfundurinn:
Jónína
Sigurjóns■
dóttir
Jónína er 24 ára húsmódir í Gardabce, hárskeri ad mennt. Þegar þetta
birtist er hún í sumarstarfi við Blönduvirkjun. Enn sem komió er hafa sög-
ur hennar hvergi birst annars stadar en í Vikunni. Fyrsta sagan var ein
þeirra sem teknar voru til birtingar í smásögukeppni Vikunnar I9S0.
Z7. tbl. Víkan JJ