Vikan - 04.07.1985, Page 35

Hún tók á móti Kára í hvíta
kjólnum með slaufu í hárinu og
ilmvatnið hennar Maríu. Hann
rétti henni pakka. Það lá við að
hún fengi móral en var samt glöð.
Kyssti hann á kinnina, hætti við að
fá móral yfir því þegar hún sá að
hann glotti. Það var mynd í pakk-
anum, mynd í fallegum litum,
gulum, grænum og rauðum, en
hún vissi ekki af hverju myndin
var. Það skipti engu, hún var
falleg.
„Hún er falleg,” sagði hún án
þess að líta af myndinni.
„En hvað?” Hann heyrði aö það
vantaði eitthvað aftan við.
„Á hún ekki að vera af
einhverju. . .? Ég á við, hinar
myndimar þínar, þær eru allar af
einhverju. . .enhúnerfalleg.”
„Jú, jú. Þessi mynd er af þér.”
Hann var rólegur og tilbúinn að út-
skýra.
„Er ég þetta stóra græna
þarna.”
„Nei, þetta litla bláa þarna.”
Það var eins og hann væri að út-
skýra fyrir þriggja ára barni.
„Af hverju er ég blá? ”
„Það er svo fallegur litur.”
„En það er kaldur litur. Er ég
köld?”
„Nei, þessi litur er ekki kaldur.
Hann er eins og augun í þér. ’ ’
„Já. Hvaö er ég að gera?”
Henni datt í hug að hún væri að
tína ber.
„Tína ber.” Hann glotti og hún
hló — hamingjusöm.
Maturinn var frábær hjá Maríu.
Og María naut þess að fá hrós.
„Eru jól núna, mamma?”
spurði Berta litla.
„Nei. Ég á afmæli,” sagði hún
hlæjandi.
Kiddi gaf þeim í glas eftir
matinn. Krakkarnir voru sofnaðir
og allt var svo friðsælt. Kári var
líka sæll á svipinn. Hún sá það.
Fann aö honum leiö vel. Svo sagði
hann brandara, fyndnar sögur af
sjálfum sér. Hann minntist ekkert
á fötlunina, bara eins og hann væri
ekkert fatlaður. Hún gleymdi því
næstum því. Smástund. Hún var
aö horfa á hann, hlæja og tala,
hugsa um hvað hann væri
fallegur, myndarlegur, herða-
breiöur og vöðvastæltur. . . Stopp,
þá mundi hún þaö. Eins gott að
hann las ekki hugsanir. En henni
fannst hann fallegur samt. Svo
góður. Einhvern tíma las hún
eitthvað um að feguröin kæmi
innan frá. Nú skildi hún þaö. Hann
gæti vel verið ljótur. Hann hafði
eiginlega verið ljótur þegar hún sá
hann fyrst — þegar hann sá hana
fyrst, þegar réttarballið var og
hún fór í fýlu eitthvað upp í fjalliö.
Hann átti ekki von á henni — eða
neinum. Kannski hefur hann bara
verið einmana og fúll yfir að geta
ekki verið með á ballinu. En hann
gat alveg verið meö, bara ekki
dansað. Það gat kannski verið
næg ástæða fyrir hann til að vera
beiskur og illilegur á svipinn
þegar einhver ónáðaöi hann í hans
eigin píningum. Hún andvarpaöi.
„Ertu þreytt?” Hann virtist
áhyggjufullur.
„Nei, nei. Mér líöur bara vel.”
Hann brosti og hún brosti og allir
brostu. María fór að sofa. Hún var
þreytt, vaknaði alltaf fyrst til aö
hafa morgunmat og fannst það
meira aö segja gaman. Hún
María! Svo fóru Kiddi og Palli inn
á skrifstofu að ræða eitthvað,
plana eitthvað. Og þau voru tvö
ein. Bæði dálítið syfjuð. Og vand-
ræðaleg. Hún sneri við plötunni,
losaði öskubakka, fór fram meö
tóm glös, blandaði meira handa
þeim.. .svo settist hún hjá honum,
á arminn á stólnum. Hann lét
höndina aftur fyrir hana og hélt
utan um mittið á henni.
„Ég ætti eiginlega aö slökkva
ljósin, hafa bara lítinn lampa í
einhverju horninu eða kerti.”
Þetta átti að vera grín, bara grín.
„Er ég svona óhrjálegur? ”
„Láttu ekki eins og fífl,”
svaraöi hún snöggt. „Ég var að
ímynda mér okkur í gamalli
bíómynd.” Hann hló bara.
„Ég var að stríða þér.” Hún var
dálítið fýld en samt fegin að
honum hafði ekki sárnað.
„Þú ert samt með minnimáttar-
kennd. Annars heföi þér ekki dott-
ið þettaíhug.”
„Já, kannski.” Þetta var eðli-
legra. Smávegis pex. Ekki bara
rómantík við kertaljós. En ekki
eins spennandi.
„Vildirðu að ég væri ekki svona
fatlaður?” Hún heyröi að þetta
var erfiðspurning.
„Ég hef ekkert hugsað út í
það. . . nei, ætli það, þá hefði ég
aldrei kynnst þér.” Hann þrýsti
henniaðsér.
„Og ég ekki þér.”
„Jáhá, hugsaðu þér hverju þú
hefðir misst af? Þú hefðir misst af
mér.”
„Þér finnst töluvert til þín
koma.” Hann hélt áfram að
stríða.
„Þessa stundina, já. Og þér
sömuleiðis, mér heyrist þú vera
haröánægöur með þessar lappir
þínar.” Hún vissi alveg hvaö hún
varaðsegja.
„Æ, mér er sama — ef þér er
sama.”
„Mér er skítsama.” Hann
kreisti hana meira. Hún hallaöi
sér að honum og lét sér líöa vel.
Svona vildi hún vera alltaf. Alltaf ?
„Geturöu veriö hjá mér í nótt?”
Þetta kom á undan hugsuninni.
„Hvers vegna?”
„Bara, ég tími ekki aö missa þig
alveg strax.”
„En við þurfum að sofa.”
„Já. Það eru tvö rúm niðri hjá
mér. Við getum fært þau saman,
þá get ég veriö hjá þér í alla nótt.
Og þú hjá mér auðvitað. ”
„Auðvitaö. Eg veit ekki hvort ég
þoli þaö.”
„Þolir það? ” Heimskuleg.
„Já, að hafa þig svona nálægt
mér heila nótt.” Leiðinlegt.
„Égþoli þaö.”
„Heldurðu það?” Nú var hann
sár.
„ Já. Ég veit hvað ég á á hættu ef
ég þoli það ekki. Vil ekki upplifa
þaöaftur.”
,,Æ, æ.” Hann vissi greinilega
ekki hvað hann átti að segja. „Þá
þoli ég það líka.” Hann var svo
góður. Hún varð að hjálpa til.
„Nú, ef ekki þá foröa ég mér
bara, tek hækjurnar með mér, þá
kemstu ekki langt.”
„Vertu nú ekki of viss um það.”
Hann tók þessu. Guði sé lof.
„Ég verö allavega á undan.
Svona, komdu nú.” Hún rétti hon-
umhækjurnar.
„Heldurðu að þú komist hring-
stigann? Annars þyrftum viö að
faraút. ..”
„Jú, auðvitað kemst ég, er ekki
handrið?”
„Jú.” Hún hélt á annarri
hækjunni niður, hann kom á eftir.
„Hvað er aö þér manneskja?”
Þú ert á svipinn eins og þú búist
við að ég detti.” Hún varð vand-
ræðaleg.
Haföi einmitt veriö tilbúin að
grípa. Loks komst hann niöur.
„Þarna er klósettiö. Eg ætla að
fara upp og segja Kidda að þú ætl-
ir aö gista — svo hann sé ekki að
bíða.”
Kiddi var undrandi og áhyggju-
fullur en hafði vit á að þegja.
Hún færöi rúmin saman og náði
í aukasæng og kodda.
„Hvað. . . ætlarðu að sofa í bux-
unum?” Hún var undrandi.
„Já, ég er svo feiminn.” Þegar
hún skildi varöhún hálförg.
„Helvítis járnaruslið. Eg vona
bara að þú sparkir ekki í mig.”
Hann velti sér út í horn, breiddi
yfir sig sængina, lét hendurnar
undir hnakkann og hló.
„Þú ert nú stundum svolítið vit-
laus.”
„Er ég vitlaus?” Hún rak upp
stór augu.
„Engar áhyggjur,” flýtti hann
sér að segja. „Ég skal ekki
sparka.”
Henni fannst allt í lagi aö vera
vitlaus ef hann var í góðu skapi.
Þetta var allt í lagi. Hún þurfti
ekkert aö flýja með hækjurnar.
Þau kysstust dálítið og þoldu það
bæði með góðu, vöknuöu svo stirö,
með náladofa.
„Kári, ertu vaknaður?” Þaö
umlaöi eitthvaö í honum.
„Ég ætla aö hringja í lækninn
minn í bænum og fá pilluna.”
„Já.gerðu það.”
„Kiddi fer í bæinn eftir helgi. Eg
bið hann að koma með það. Þá get
ég komið til þín. Þá fáum viö
alvegaðveraífriði.
„Ég flyt um helgina.”
27. tbl. Vikan 35