Vikan - 04.07.1985, Page 36

„Hvert? Úr kofanum?”Hún var
æst. „Hættirðuþáaðmála?”
„Nei, ekki alveg, ég kem á dag-
inn. Það er orðið svo kalt á nótt-
unni.”
„Þá hittumst við bara einhvern
daginn.”
„Já.”
„Ég verö að fara upp og hjálpa
Maríu. Hvenær viltu fara? ”
„Bara sem fyrst. Ég á eftir að
pakka öllum myndunum í dag. ”
Hún fór með bakka meö mat
niður til hans.
„Kiddi ætlar að keyra þig, hann
þarf að fara eitthvaö í leiðinni. ’ ’
Aumingjalegt, vandræðaleg
kveðjustund.
„Eigum viö að hittast á mið-
vikudaginn?”
„Já, fínt.”
Kidda var ekkert um þetta.
Sagöist vona að pillurnar kæmu
ekki of seint. Fékk morðaugnaráð
í staöinn sem þaggaði niður í hon-
um.
Hún fékk lánaðan bílinn fyrir
náöog miskunn.
„Ekki vera svona á móti mér,
Kiddi. Viðhvaðertu hræddur?”
„Um þig.” Elsku stóri bróðir.
„Kiddi.” Röddin var dálítið hás.
„Ég er ástfangin.”
„Ég veit það. Þess vegna er ég
hræddur.”
Hann sneri sér við og fór.
„Reyndu aö vera komin fyrir
myrkur.” Það var notalegt að vita
að einhver var hræddur um mann.
Einhverjum var ekki sama. Ein-
hver vildi vel.
Það var grár hestur bundinn viö
staur fyrir utan kofann, gamall og
þreyttur. Hún klappaði honum.
Honum var alveg sama, hreyfðist
ekki.
„Hvernig líst þér á hrossið
mitt?”
„Ég veit það ekki. Hann hefur
ekkert sýnt mér nema útlitiö. ”
„Hann er orðinn gamall, greyið.
Eg fékk hann þegar ég var fimm
ára.”
Hann klappaði hestinum. Blíö-
lega.
„Ég vildi að ég væri hesturinn.”
„Ha, af hverju?”
„Þú ert svo góður við hann.”
Hann brosti, rétti höndina til henn-
ar.
„Ég er líka góður við þig.” Hún
vafði handleggjunum utan um
hálsinn á honum og hjúfraði sig að
honum.
„Viltu ekki fella mig um koll,”
sagði hann glettinn. Hún losaöi
takið og fór inn. Það var allt svo
tómlegt.
„Af hverju er svona tómlegt?
Það er ekkert farið, er það? ”
„Égtóktil.”
„0.” Hún settist á trékollinn
sem brakaöi í, vissi ekkert hvern-
ig hún átti aö koma sér að næsta
þætti, vissi að hann var ráðvilltur
líka.
„Viltu bjór?” spurði hann.
„Bjór. Alvörubjór?”
„Já.” Hann náði í tvær dósir.
„Áttu eitthvað af þessu?”
„Eigum við ekki að hafa meö
okkur upp?” Þá vissi hann að hún
hafði eitthvað en hvort hann yröi
hrifinn, það var annað mál.
„Sko, sjáðu til. Ég get ekki tekið
pilluna fyrr en ég er nýbúin á túr
og af því að ég er ekki nýbúin á túr
þá virkar það ekki svo. . . hún náði
í litla pakka í vasann. . . Kiddi
bróðir var svo hugulsamur að
kaupa þetta handa okkur.” Þetta
síðasta sagöi hún dálítiö tilgerðar-
lega. „Er þér ekki alveg sama?”
„Jú, jú.” Hann var dálítið aula-
legur, henni fannst þaö skemmti-
legt. Þá var hún öruggari.
„Ég ætla upp á undan.” Hann
lét hækjurnar frá sér við stigann.
„Þú mátt ekki koma fyrr en ég
kallaáþig.”
„Af hverju ekki? Æ, já, þú ert
svo feiminn.” Hann var eldsnögg-
ur upp. Svo leið góð stund. Hún
heyrði hann vesenast eitthvað.
Þambaði bjórinn.
„Komdu núna.” Hún fór upp.
Það var hrúga á gólfinu, fötin
hans efst, örugglega af ásettu
ráöi. Hún lagöist viö hliðina á hon-
um, flýtti sér úr fötunum og undir
sængina.
Húnfóraðgráta.
„Hvað er að? Af hverju ertu að
gráta?”
„Ég er ekki að gráta,” kjökraði
hún.
„Jú, víst. Meö tárum og hor og
öllu. Komdu, ekki snúa baki í
mig.”
Hún sneri sér við. Hann þrýsti
henni að sér. Hún grét meira.
„Ég vona að ég hafi ekki gert
neitt,” tautaði hann.
„Nei, nei,” næstum hrópaði
hún, „ekkiþú. . .”
„Heldur hver, þú?”
„Nei.” Hún saug upp í nefið.
„Enginn. Þetta var bara frábært.
Takk.”
„Takk. Fyrir hvaö?” Hann
skildi ekkert.
„Fyrir svo margt, fyrir allt.”
„Hvað meinaröu eiginlega?”
Svo stífnaði hann. „Ertu að kveðja
mig?”
„Nei,” nærri hrópaði hún, tók
sér taki til aö hætta að grenja.
„Sko, ég hélt. . hélt að ég hefði
aldrei geö til að lifa meö karl-
manni oftar. Svo komst þú eða ég
kom eða þannig. Og þú varst svo
góður við mig og mig langar svo
að vera góö við þig og. . . æ,
hvemig á ég að segja þetta. . .?
Svo ertu svona frábær, getur
miklu meira en ég hélt og gerir
allt fyrir mig. . .” Hún titraði.
Skalf. Hann breiddi betur yfir
hana, þrýsti henni fastar að sér.
„Ég sagði þér að ég væri ekki al-
gjör aumingi.” Röddin var rám.
„Nei, þú ert sko enginn aum-
ingi, þú getur allt. Allt. Og mér
þykir vænt um þig, þig allan. Líka
þessar asnalegu lappir þínar. Æ,
hættum þessari vitleysu, fáum
okkur bjór.” Hún reis upp við
olnboga og teygði sig í bjórdós.
„Mér þykir líka vænt um þig.”
Röddin var ennþá rám.
„Fáðu þér líka bjór.”
Svo þurfti hún að fara. Það var
aö koma myrkur.
„Á ég aö koma á laugardag-
inn?”
„Já.”
„Kemur þú á hestinum?” Hún
klappaði hestinum. Hann hnusaði
af henni.
„Honum líst vel á þig.”
„Heldurðu það?”
„Langar þig á bak?”
„Kannski á laugardaginn. Ég
verð aö fara núna.” Það var erfitt
að fara. Einmanalegt. Samt ekki
einmanalegt. Fólk er ekki ein-
mana með fallegar hugsanir.
„María. Má ég ekki fara núna?”
„0, jú, góða, farðu. Þú getur
hvort sem er ekki gert neitt al-
mennilega.”
„Má ég fá köku og gos með
mér?”
„Já, en skildu samt eitthvað eft-
ir handa krökkunum.” Hún pakk-
aði kökunni vel inn og skoröaði
hana á gólfinu í bílnum, keyrði
hægt og varlega, var spennt og
hugsaöi svo mikið, raðaði niöur
því sem hún ætlaði að segja fyrst
og segja svo og svo. Hún var að
fara og þurfti að segja svo margt
áður. Mamma var að bjóða henni
með til London á sýningu. Hún
hafði svo sem engan áhuga á sýn-
ingunni, bara gaman að fara meö,
fara eitthvaö, ferðast. Og vera
pínulítið með mömmu. Mamma
var ágæt, alltaf hress, alltaf í góöu
skapi. Kannski ekki alltaf en
aldrei í mjög vondu skapi.
Mamma vissi svo margt, kunni
svo margt, hafði frá svo mörgu að
segja — þegar hún hafði tíma til
þess.
Kofinn var læstur. Engin hófa-
för eða hrossaskítur við staurinn.
Hún settist á fötu fyrir utan dyrn-
ar og beið. Og beið. Var kalt. Lík-
lega var dálítið frost. Gekk um.
Verst að hafa ekki klukku. Var
örugglega búin að bíða í meira en
hálftíma. Klukkutíma. Fór í bílinn
og náði í úlpu af Kidda. Meö fjósa-
lykt. Kannski ætti hún að fara
heim aftur og koma seinna. And-
skotans, hann hlýtur að fara að
koma. Ef hún færi upp á hæðina
sæi hún hann. Kannski myndi
hann sjá hana og flýta sér. Það
var erfitt að hreyfa sig í þessari
stóru úlpu. Hún fann laut í skjóli
og settist þar, hafði gott útsýni
yfir leiðina sem hann myndi
koma. Sá súrheysturninn á bæn-
um þar sem hann átti heima.
Mikið var friðsælt þarna. Heyrðist
ekkert. Bara aðeins í fossinum.
Ekki fuglar einu sinni. Farnir til
heitu landanna.
Henni var kalt þegar hún
vaknaði, komin meiri gola og hún
skalf. Brá. Hljóp niður brekkuna
að kofanum, allt læst. Nei, hann
36 Víkan 27. tbl.