Vikan - 01.08.1985, Blaðsíða 31

2. Rýmið aftur i er fremur takmarkað. Takið eftir smekklegum frágangi á
afturstuðara cg púststút.
3. Þarna undir snúrum, rörum og allrahanda leiðslum er hjartað. Ofan á er
svo gangráðurinn, fagurrauður að lit. Ólíkt fegurra hefði verið að litast
þarna um ef ryðvarnarefni Brimborgar hefði verið hreinsað af — og þrifa-
legra að ganga um.
þegar afgasforþjappan er í gangi.
Varnaöarljósum er komiö fyrir ut-
an og neðan sjálfs mælaborðsins
ásamt nokkrum rofum og eru þau
lítt sjáanleg þar.
Bíllinn er allur bjartur aö innan,
gluggaflöturinn er stór og útsýni
til allra átta því góð. Höfuðrými er
nægt fyrir flesta meðalmenn, jafn-
vel aftur í líka, en því miður er
ekki sömu sögu að segja af fóta-
rýminu. Reyndar er bókað mál að
ef fjórir eða fimm fullvaxnir ætla
aö sitja í svo stuttum bíl verður
þröngt um leggina á þeim, enda
stendur sjálfsagt ekkert annað til
hjá kaupendum svona bíla en að
hafa tvo stóra frammi í og tvo,
þrjá smáa aftur í. Lítiö þýöir þó
fyrir þann hóp að ætla í langferð
án toppgrindar því að skottiö
rúmar ekki öllu meira en tvær
ferðatöskur.
Galli þótti mér hve handföngin
voru laus innan á hurðunum. Ef
fast var togað í þau virtist manni
sem hurðarspjaldiö og allt gumsið
þar fyrir innan væri á leiöinni en
ekki hurðin sjálf og er aldrei að
vita hvernig það fer í roki.
Stór kostur þótti mér að hafa
sóllúguna en auk þess sem hún
gerir sólþyrstum kleift að gernýta
hvern einasta sólargeisla sem nið-
ur fellur virkar hún sem fyrirtaks
loftræstitæki. Loks má geta þess
að sumir óvandaðir hafa tekið
þetta sem ruslalúgu en hugga má
sig við það að dyggðum prýtt fljóð
eins og stjarna Hollywood myndi
aldrei gera slíkt.
Að aka Daihatsu turbo
í gang eins og klukka. Hæga-
gangurinn var stilltur allt of hægt
og því nötraöi bíllinn eins og hinn
versti kynertir. Kúplingin var
mjög neðarlega og bensíngjöfin
lauflétt þannig að óvanur prófar-
inn átti mjög auðvelt með að
drepa á bílnum. Hið síöarnefnda
var ennfremur óþægilegt í rólegri
bæjarumferð, til dæmis á rólegri
ferö niður Laugaveginn, þó að
búiö væri að venjast kúplingunni
því að það er svo voðalega þreyt-
andi að þurfa að halda bensín-
fætinum uppi í nákvæmlega sömu
stöðunni svo mínútum skiptir.
Nú, stýrið er létt og næmt og er
bíllinn því snúningalipur með af-
brigðum. Að halda um gírskiptinn
er nokkuð gott, reyndar gúmmí-
legt, en þykir ekki lengur tiltöku-
mál og er því fellt niður sem mín-
us. Önnur stjómtæki liggja vel
við; þurrkur, stefnuljós og ljósa-
rofar alveg eins og best veröur á
kosið og stýrið spiUir ekki sýn yfir
mælaboröiö. Sæti voru hæfilega
stíf og veittu rétt þokkalegan
hliðarstuðning.
Viðbragðið upp úr fyrstu gírun-
um er geysilega gott, bíllinn rífur
sig hreinlega áfram og er á svip-
stundu kominn upp að hraðamörk-
um. Við erfiðar aðstæður tók það
bílinn eitthvaö um 12—13 sekúndur
að ná hundraðinu og hlýtur það
bara að teljast skrambi gott af svo
litlum bíl. Einnig bætti hann vel
við sig uppi í gírunum í akstri, var
sirka 5 sekúndur úr 80 í 100 í 4. gír
og tók sér sama tíma í að fara úr
70 í 100 í þeim 3.1 fimmta gírnum
hélt hann mjög stöðugri ferö en
þurfti að sjálfsögðu hjálpar fjórða
gírsins við ef um framúrakstur
var að ræða.
Vonbrigðum olli hve skiptingin
var óviss. I látum vissi maður
aldrei hvaða gír maöur hefði nú
hitt á, ef maöur var þá svo
heppinn aö koma bílnum í gír.
Þetta er synd því að með öruggum
skipti hefði bíllinn verið unaðslega
skemmtilegur í hörðum og krefj-
andi akstri. Það er nefnilega hægt
að svínkeyra þessa bíla með tals-
verðu öryggi. Fjöðrunin er nokkuð
slaglöng, í það mýksta fyrir minn
smekk, en tekur hraðahindranir
og annan ófögnuð upp í sig með
lítilli fyrirhöfn, engar skipahreyf-
ingar eða læti. Á malarvegi var
bíllinn eölilega nokkuö laus í rás-
inni, helst var það þó afturendinn,
enda gapandi tómur, en að öðru
leyti var malarakstur nokkuð vel
framkvæmanlegur. Hemlar voru
með ágætum en óþarflega hátt
þótti mér heyrast í þeim.
Einn slæmur löstur á bílnum
kom í ljós við bæði hraðan mal-
biksakstur og malarkeyrslu.
Þannig er þaö að oft myndast sog
öðrum megin við bíla ef þeim er
ekið meö vind á hlið. Eftir því sem
ferðin eykst ágerist sogið og í
kringum 100 kílómetra hraða (fer
þó eftir vindstyrk) náði það að
sveigja út efri hluta hurðarinnar
(gluggastykkið) og við það hvein
og söng í bílnum. Og ég er ekki bú-
inn. Á grófum malarvegi hrein-
lega skrölti hurðin í umgjörðinni.
Þetta tvennt sýnir að styrk
hurðanna og umgjarða þeirra er
ábótavant.
Umgangur um bílinn einkennist
eðlilega af smæð hans en samt er
þó nokkuð létt að smeygja sér und-
ir stýri, léttara en í sumum stærri
bílum, en alltaf er jafnerfitt aö
fara aftur í þriggja dyra smábíla.
Hægt er að leggja niður aftursætið
og myndast þá þokkalegt
flutningarými.
Afturhleri og bensínlok eru opnuð
með tveim litlum handföngum
vinstra megin og neðan viö bíl-
stjórasætið og reyndist erfitt að
henda reiður á þeim til að byrja
með en það venst áreiðanlega við
notkun. Betra hefði mér þótt að
hafa handfang á afturhleranum en
til að opna hann þurfti að smeygja
fingrunum undir hlerann sjálfan.
Frammi í húddi var allt eins og
við var að búast og að auki var þar
lítil og sæt forþjappa sem
Daihatsufólki hefur dottið í hug að
mála fagurrauða, sem og ventla-
lokið. Þetta er alls ekki svo vit-
laust og hefði meira að segja verið
ansi smekklegt ef starfsmönnum
Brimborgar hefði dottið í hug að
þrífa ryðvarnarefniö, sem þeir
nota, úr vélarrýminu. Þetta sama
þrifaleysi veldur því að ekki er
hægt að taka á olíukvarðanum
(sem reyndar er komið fyrir á
milli leiðslna og fullneðarlega fyr-
ir minn smekk) án þess að fá
þennan óþverra á fingurna.
Botn bílsins er nokkuð sléttur og
felldur. Neðsti punktur virðist
mér bitinn milli afturhjóla en lítill
skaði er skeður þótt eitthvað rek-
ist í hann. Öllu verra er það undir
vélinni þar sem bæði gírkassi og
botn vélar blasa við vegi og ein-
ungis lítill burðarbiti er til varnar.
Þetta þyrfti að lagfæra áður en
haldið er út á vegi, allavega
slæma vegi.
Að lokum:
Daihatsu Charade Turbo er fínn
bíll til síns brúks. Hans brúk
er bæjarakstur og getur sá akst-
ur veriö skuggalega hraður.
Gott útlit hans spillir ekki og sól-
lúgan er algert „must” fyrir þá
sem ætla í töffaraleik. Fyrir þetta
verður samt aö borga, verðið er
tæplega hálf milljón og verður
hver og einn að gera það upp við
sig sjálfur hvað hann telur borg-
andi fyrir sportlegan smábíl.
Daihatsu Charade Turbo er alltént
pottþéttur bíll fyrir klassapíur —
eins og til dæmis ungfrú Holly-
wood.
31. tbl. Vikan 31