Vikan - 01.08.1985, Blaðsíða 50

tímans og þau gætu
^horfið aftur til sumarsins
yndislega áður en hún varð
ólétt síðast.
Ef hún hefði bara valið
aðra auglýsingastofu.
auglýsingastofan hefði
sara ekki sent þennan hjóna-
djöful til að vinna verkefnið
fyrir de Chazalle.
Ef hún sjálf væri bara
grennri, hærri, yngri, meira
töfrandi.
Ef Charles gæti bara séð það
sama við hana og áður!
“jálfstraust hennar
rauk út í veður og vind. Hún
gekk til skiptis í óspennandi
fötum, sem gerðu hana gamla,
og í afkáralegum fötum
*sem klæddu hana alls ekki.
Sölukonan, sem hún skipti við,
var í öngum sínum og sagði við
aðstoðarstúlkuna sína: ,,Ef
Madame de Chazalle getur
ekki þolað samkeppnina hefði
hún ekki átt að giftast svona
myndarlegum manni. Það er
skammarlegt að horfa upp á
viðskiptavin sinn glata virðingu
sinni að allri Parísarborg ásjá-
andi. Hún ætti að láta greifann
kenna á því sama, það er nóg
af myndarlegum mönnum í
París sem myndu víst þiggja að
fá að tína svo þroskaðan
ávöxt.”
í maí 1963 dvaldi Júdý á
herragarðinum yfir helgi til
þess að vinna. Þegar hún leit á
dapurlegt, vélrænt brosið á
Maxín og varð hugsað til síns
eigin einmanalega en erilsama
lífs þá tók hún skyndilega
ákvörðun. Charles var við-
skiptavinur hennar en Maxín
var vinkona hennar. Júdý valdi
augnablikið vandlega og dag-
inn eftir, þegar Charles var að
aka henni á skrifstofu kampa-
vínsfyrirtækisins, sagði Júdý:
,,Ertu ekki glaður yfír því að
bæði fyrirtækin ykkar skuli
ganga svona vel?”
Charles kinkaði kolli annars
hugar.
,,Ertu ekki stoltur af þess-
um fallegu sonum ykkar?”
Aftur kinkaði hann kolli
kæruleysislega.
, ,Og er Maxín ekki dásam-
legur gestgjafí? Vita það ekki
allir í Frakklandi?”
Aftur kinkaði hann vélrænt
kolli.
, ,Og hvað heldur þú að hún
geti haldið lengi út eins og
málum er komið, Charles? Ég
held að hún sé alveg komin að
því að bugast. Ég veit að
fólk skilur nær aldrei í Frakk-
landi og að hjónin eiga sér oft
lítil ástarævintýri sem ógna
aldrei hjónabandi þeirra. En
Maxín elskar þig, hún kærir sig
ekki um neinn annan karl-
mann. Því held ég að hún geti
að lokum ekki afborið þetta
tvöfalda líf sem hún lifir. Ég
,,Ó, Charles, enginn getur
fengið allt sem hann vill. Þú
leggur svo mikla hamingju að
veði fyrir lítið. Guð má vita
hvað hefur komið fyrir þessa al-
kunnu ást þína á fjölskyldu,
þægindum og peningum! ’ ’
Charles herti takið á stýrinu
en sagði ekki neitt. Fyrstu við-
brögð hans voru hneykslun yfir
því að Júdý skyldi tala við hann
um einkamál hans og síðan
ofsareiði yfir því að hún skyldi
voga sér að gera það. En þegar
þau komu að skrifstofunni var
Charles þegar farinn að hug-
leiða það sem hún hafði sagt,
ímynda sér lífíð án Maxín.
held að hún fari frá þér og fari
að búa í París og vilji heldur
missa þig en búa við þennan
sársauka. Hugsaðu bara um
hvað þú missir þá, Charles.”
Júdý gætti sín vel á því að reyna
ekki að höfða til góðmennsku
Charles heldur til meðfæddrar
sjálfsbjargarviðleitni Frans-
mannsins. ,,Þú missir þetta
auðvelda, þægilega líf, þú
missir börnin þín, þú missir
húsfreyjuna sem þú ert svo
stoltur af og sem skiptir fyrir-
tæki þitt svo miklu máli. Og
hvað færðu í staðinn? Þessa út-
smognu, litlu auglýsingastofu-
belju og fyrstu gráðu
hneyksli.’

údy sneri sér að hon-
um. Charles var ævareiður en
þögull og einbeitti sér að veg-
inum fyrir framan. Hún hélt
áfram:
Viku eftir að Júdý fór sat
Maxín við hvíta, mynstraða
smlðajárnsborðið undir kopar-
litu beykitrénu fyrir framan
veröndina. Hún var að horfa á
hinn átta ára gamla Gérard sem
var að byggja úr gulum og
appelsínugulum kubbum fyrir
Alexander, tveggja ára, í gras-
inu. Maxín var í makindum að
athuga gestalistann íyrir mikið
samkvæmi sem þau ætluðu að
hafa til þess að halda upp á
fyrstu góðu uppskeru kampa-
vínsræktunarinnar sem nú
hafði verið færð í nútímalegt
horf.
CP
^^kyndilega birtist
Charles á veröndinni. Maxín
leit upp. Það var einkennilegt
að sjá hann á þessum tíma
dags.
Allt í einu gekk Charles í
áttina til hennar. Líf hennar
virtist skyndilega ganga á hægum
hraða. Hann var mjög ákveðinn á
svipinn.
Hún beið og hjartað ham-
aðist í brjóstinu á henni.
Þegar hann kom að konu
sinni beygði hann sig niður og
kyssti hana á eyrað.
Eins og hann gerði alltaf
einu sinni.
Maxín sneri sér snöggt við
og leit í augun á honum. Þegar
hún sá svipinn á honum varð
hún máttvana af von og gleði.
Síðan stökk hún á fætur og í
faðm hans um leið og stóllinn
hennar skall aftur á bak á jörð-
ina.
Charles þrýsti Maxín fast
upp að sér. Síðan beygði hann
sig yfir öxlina á henni, tók upp
pennann og strikaði nafn de
Fortuny út af listanum. Maxln
tók í höndina á honum og
kyssti hana. Hún gat ekki
sleppt henni.
Nokkru seinna lá Maxín
aftur á bak á rúminu sínu.
Þykka, ljósa hárið flæddi yfir
bláa silkiteppið. Það hafði ekki
verið sami brjálaði ofsinn og
þegar þau elskuðust í fyrsta
sinn. Það hafði verið betra,
nautnafjll ástarsmnd sem þau
höfðu átt saman og Charles
hafði með þessu beðist þögull-
ar fyrirgefningar og Maxín
hafði gefið honum þögult svar
þess efnis að ekkert skipti máli
nema það sem gerðist nú.
Charles muldraði: „Farðu
undir koddann.” Maxxn þreif-
aði undir rjómahvítt blúndu-
koddaverið og dró fram litla,
rauða öskju.
,,Hún er frá Cartier! En ég á
ekki afmæli!”
, ,Nei, þetta er ekki afmælis-
gjöf. Þetta á að vara að eilífu,”
svaraði Charles og var
skömmustulegur. í litlu
flauelsöskjunni var hringur
settur skornum demöntum.
,,Þú hefur haft réttu
stærðina á fingrinum,” hróp-
aði Maxín. Charles tók hana í
fangið og tautaði ástarorð í eyr-
að á henni.
, ,Þú ert ekki eini fjölskyldu-
meðlimurinn sem getur sitt af
hverju,” sagði Charles. Og
hann brosti til hennar — alveg
eins og þegar þau höfðu elskast
í fyrsta sinn.
50 Vikan 31. tbl.