Vikan - 06.02.1986, Qupperneq 46

HARMLEIKURINN
Á MARSDONSETRINU
Sakamálasaga eftir Agöthu Christie
Ég hafði þurft að skreppa úr bænum I nokkra daga i ýms-
um erindagjörðum og þegar ög kom heim aftur hitti ég Poirot
þar sem hann var að pakka ofan í litla ferðatösku sem hann
notaði gjarnan þegar hann þurfti að fara i stutt ferðalög.
„Það er gott að þú komst, Hastings. Ég var hræddur um að
þú yrðir of seinn og kæmist ekki með."
„Hefurðu fengið möl til meðferðar?"
„Já, en mér sýnist það að vísu langt fré því að vera
athyglisvert. Northern Union tryggingafélagið bað mig um
að grennslast fyrir um dauða herra Maltravers sem líftryggði
sig upp é 50 þúsund pund fyrir nokkrum vikum."
„EinmKt það," sagði ég fullur éhuga.
„Það var auðvitað grein i tryggingarsamningnum
þess efnis að tryggingarupphæðin yrði ekki greidd
ef tryggingarhafi fyrirfæri sér. Nú, Maltravers fór i
læknisskoðun hjá tryggingalækninum eins og lög
gera ráð fyrir. Hann reyndist viö hestaheilsu þótt
hann væri af léttasta skeiöi. Þrátt fyrir það fannst
lik hans skammt frá húsi hans í Essex í fyrradag.
Dánarorsökin viröist vera einhvers konar innvortis
blæðingar. Það væri i sjálfu sér eðlilegt ef ekki
kæmi til orörómur þess efnis að Maltravers ætti í
alvarlegum fjárhagserfiðleikum. Northern Union
félagið hefur nú aflað sér áreiðanlegra heimilda
þess efnis að hann hafi verið nærri gjaldþrota.
Þetta breytir stöðunni talsvert. Maltravers var
kvongaður ungri og glæsilegri konu og þaö er uppi
orörómur um að hann hafi skrapaö saman allt það
fé sem hann gat höndum yfir komið, keypt fyrir
það llftryggingu og slðan ráöið sér bana. Þetta
er, að þvl er sagt er, langt frá þvi að vera óalgengt.
Vinur minn, Alfred Wrigth, forstjóri trygginga-
félagsins, bað mig um að rannsaka málið en ég
sagði honum að ég væri ekki bjartsýnn á árangur.
Ef dánarorsök hefði verið hjartaáfall horfði málið
allt ööruvisi viö. Sllkt mætti túlka á þann hátt aö
læknirinn, sem skoöaði líkið, hefði alls ekki fundið
dánarorsökina. Um innvortis blæöingar gegnir
öðru máli. Við getum samt sem áður athugað mál-
iö. Þú hefur fimm mlnútur til að setja ofan I ferða-
tösku og siðan tökum viö leigubíl til lestarstöðvar-
innar við Liverpoolstræti.”
Um það bil klukkustund síðar stigum við út úr
lestinni á litlu brautarstöðinni I Marsdon Leigth.
Þar fengum við þær upplýsingar að Marsdonsetr-
ið, heimili herra Maltravers, væri I um einnar milu
fjarlægð frá brautarstöðinni. Poirot ákvaö aö
ganga og viö gengum af stað eftir aðalgötu þorps-
ins.
„Hefuröu gert hernaðaráætlun?" spurði ég.
„Við skulum byrja á því að tala viö lækninn.
Það er aðeins einn læknir i Marsdon Leight og
hann heitir Ralph Bernard, aha, og hér býr hann.”
Hús læknisins stóð lítið eitt frá veginum. Á
látúnsplötu á hliðinu stóö nafn hans og starfsheiti.
Viö gengum upp garðstiginn og hringdum dyra-
bjöllunni.
Við vorum heppnir þvi aö við hittum á viötals-
tima læknisins og þessa stundina voru ekki neinir
sjúklingar hjá honum. Bernard læknir var kominn á
efri ár, eilítið boginn í baki og viðkunnanlegur I
framkomu.
Poirot kynnti sig og útskýröi fyrir lækninum til-
ganginn með heimsókn okkar og að trygginga-
félögin rannsökuðu ætið nákvæmlega svona til-
felli.
„Að sjálfsögðu, að sjálfsögðu,” sagði Bernard
læknir. „Ég geri ráö fyrir að hann hafi verið auð-
ugur maður því að hann var liftryggður fyrir háa
fjárupphæö."
„Svo þér teljið aö hann hafi veriö auðugur
maður?"
Læknirinn varð undrandi á svipinn. „Var hann
það kannski ekki? Hann átti tvo bila og Marsdon-
setrið er ansi dýrt I rekstri þó aö hann hafi I upphafi
fengiö þaöfyrir lítið."
„Mér skilst að hann hafi orðið fyrir ýmsum fjár-
hagslegum áföllum upp á siðkastið," sagöi Poirot
og fylgdist vandlega meö viðbrögðum læknisins.
Læknirinn hristi höfuöiö mæðulega. „Er það,
já? En heppilegt fyrir konuna hans að hann skyldi
liftryggja sig. Hún er ákaflega falleg og heillandi
ung kona en þessir hræðilegu atburðir hafa komiö
henni úr jafnvægi. Hún er ein taugahrúga. Ég
reyndi að hlífa henni eftir mætti en samt hlaut hún
að verða fyrir verulegu áfalli."
„Voruö þér heimilislæknir Maltravers?"
„Nei, hreint ekki, ég annaöist hann aldrei."
„Hvers vegna?"
„Ég held að hann hafi tilheyrt Kristilegu vís-
indakirkjunni eða einhverjum ámóta söfnuði."
„En þérframkvæmduð likskoðun?"
„Að sjálfsögðu, aðstoðargarðyrkjumaðurinn
sótti mig."
,,0g það var enginn vafi á dánarorsökinni."
„Ekki nokkur, þaö var blóð á vörunum en aðal-
blæðingarnar hafa orðið innvortis."
„Haföi líkiö ekkert verið hreyft."
„Nei, svo hafði ekki verið. Hann hafði verið á
fuglaveiðum þvi að hann var með lítinn veiðiriffil
með sér. Likið lá i jaðri eins akursins. Þetta hefur
áreiðanlega veriö magasár sem hefur skyndilega
byrjað aö blæða."
„Er nokkur möguleiki á þvi að hann hafi verið
skotinn?”
„Herra minn. . . "
„Afsakið," sagði Poirot auömjúkur, „en mig
minnir að nýlega hafi læknir nokkur talið dánaror-
sök eins af sjúklingum sinum hjartaslag þar til lög-
regluþjónn, sem var viðstaddur likskoðunina,
benti honum á að likið væri með skotsár á höfð-
inu."
„Þér finnið ekki nein skotsár á líki herra
Maltravers," sagöi Bernard læknir þurrlega. ,,Ef
þaðerekkertfleira. . . "
Við skildum fyrr en skall í tönnum.
„Þakka yður fyrir að vera svo vinsamlegur að
svara spurningum okkar. Meðal annarra orða, líkið
var ekki krufið, var það?" spurði Poirot.
„Ég taldi ekki nokkra ástæðu til þess. Dánaror-
sökin var ótvíræð. Fólk I minni stöðu sér ekki
ástæðu til þess að hrella ættingja látins fólks meira
en þörf krefur."
Því næst skellti læknirinn hurðinni harkalega á
eftir okkur.
„Jæja, hvernig lýst þér svo á Bernard lækni,
Hastings?” sagði Poirot um leið og við gengum I
áttina til Marsdonsetursins."
„Hálfgerður grasasni."
„Mikið rétt, þér skjátlast sjaldan í dómum þín-
um um fólk."
„Ég gaut á hann augunum en honum virtist
46 Vikan 6. tbl.