Vikan - 06.02.1986, Page 48

maöurinn. „Frændi minn, sem var búsettur i Skot-
landi, lést og arfleiddi mig aö dáfrtilli fjárupphæð
þannig aö ég taldi öruggara aö fara ekki strax af
staö. Ég las um þessa hræðilegu atburði i blöðun-
um og flýtti mér hingað til aö athuga hvort ég gæti
orðið yður aö einhverju liöi. Viljið þér að ég hjálpi
yöur með reksturinn á Marsdonsetrinu fyrstu dag-
ana."
Um leið og hann sagði þetta síðasta urðu þau
okkar vör.
Poirot gekk fram og baðst afsökunar á þvi að
hafa gleymt stafnum sínum í forstofunni. Frú
Maltravers kynnti okkur, hikandi aö þvi er mér
sýndist.
„Herra Poirot, þetta er Black höfuðsmaður."
Við spjölluðum við hann smástund og það
dugöi til að Poirot komst að því að hann bjó á Akk-
eriskránni. Týndi stafurinn fannst ekki enda var
hann ekki til og þess vegna bauð Poirot góða nótt
og baöst aftur afsökunar.
Viö skunduöum til þorpsins og Poirot fór bein-
ustu leið á Akkeriskrána.
„Hér munum viö dveljast þar til höfuðsmaöur-
inn kemur til baka," útskýrði hann. „Tókstu eftir
að ég lagði áherslu á að við værum á leið til
London. Þú hélst kannski að ég heföi meint það.
Hreint ekki. Tókstu eftir svipnum á frú Maltravers
þegar hún sá Black hinn unga. Henni varð mikið
um og hann er mjög umhyggjusamur, finnst þér
ekki? Svo hann var hér á þriðjudaginn, daginn
áður en Maltravers dó. Við verðum að rannsaka
gerðir Blacks höfuösmanns, Hastings."
Um klukkustund slöar kom höfuösmaðurinn
aftur til krárinnar. Poirot gekk í veg fyrir hann,
heilsaöi honum og bauð honum upp I herbergið
okkar.
„Ég hef sagt Black höfuðsmanni frá erindi okk-
ar," útskýrði Poirot. „Þérskiljið, höfuðsmaður, aö
ég hef mikinn áhuga á þvi að vita um andlegt
ástand herra Maltravers áður en hann dó og jafn-
framt vil ég ekki ónáða frú Maltravers með óþægi-
legum og nærgöngulum spurningum. Þar sem þér
dvöldust hér skömmu áöur en þetta gerðist getið
þér veitt mér mikilvægar upplýsingar."
„Eg sxal gera allt sem eg get til að aðstoða
yður," svaraði ungi hermaðurinn, ,,en ég held ég
hafi ekki tekið eftir neinu óvenjulegu. Það var
nefnilega þannlg aö þótt Maltravers væri gamall
fjölskylduvinur þá þekkti ég hann ekki persónu-
lege."
„Hvenær komuð þór hingað?"
„Seinnipart þriðjudags og svo fór ég til London
daginn eftir því að skipið, sem ég ætlaði með, átti
að fara frá Tilbury klukkan tólf. Ég fékk hins vegar
fréttir sem breyttu áætlun minni eins og þér heyrð-
uð mig segja frú Maltravers frá."
„Ætluðuð þérafturtil Austur-Afríku?"
„Já, ég hef dvalist þar síðan í stríðinu, heillandi
landsvæði."
„Mikið rétt. Um hvað töluðuö þið undir borðum
á þriðjudagskvöldið."
„Ah, ég man það nú varla. Hitt og þetta.
Maltravers vildi fá fréttir af fjölskyldunni og svo
ræddum við náttúrlega Þýskalandsmálin. Frú
Maltravers spurði siðan um Austur-Afríku og ég
sagði henni frá ýmsu sem fyrir mig hefur borið."
„Þakka yður fyrir."
Poirot var hljóður nokkra stund og sagði siðan:
„Ef þér leyfið þá langar mig til að gera smátilraun.
Þér hafið sagt okkur allt sem þér munið en nú vil ég
reyna að komast að þvi sem þér geymið í undir-
meðvitundinni."
„Sálgreining?" spurði Black, greinilega hrædd-
ur.
„Alls ekki," sagði Poirot hughreystandi. „Þetta
fer þannig fram aö ég segi eitt orð og þér svarið
með þvi orði sem kemur yður fyrst i hug... hvaða
orði sem er. Eigum við að byrja?"
„Allt í lagi," sagði Black rólega en honum var
samt órótt.
„Geturðu skrifað þetta allt niður, Hastings,"
sagði Poirot. Því næst tók hann úr vasa sinum
heljarmikið vasaúr og setti það á borðið fyrir
framan sig. „Við skulum byrja á dagur."
„Nótt."
Eftir þvi sem Poirot nefndi fleiri orð komu svörin
hraðar.
„Nafn."
„Staður."
„Bernard."
„Shaw."
„Þriðjudagur."
„Kvöldverður."
„Ferðalag:"
„Skip."
„Land."
„Uganda."
„Saga."
„Ljón."
„Veiðiriffill."
„Bóndabær."
„Skot."
„Sjálfsmorð."
„Fill."
„Tennur."
„Peningar."
„Lögfræðingur."
„Þakka yður fyrir, Black höfuðsmaður. Gætuð
þér komið aftur til okkar eftir um það bil hálftíma."
„Auðvitað." Ungi hermaðurinn leit undirfurðu-
lega á Poirot og þerraði svita af enninu.
„Og nú liggur þetta allt saman Ijóst fyrir, Hast-
ings, er það ekki?" sagði Poirot brosandi um leið
og dyrnar lokuðust.
„Hvað áttu við?"
„Segir orðalistinn þér ekkert?"
Ég skoðaði hann vandlega en varð að viður-
kenna að ég sá ekki neitt athyglisvert.
„Ég skal hjálpa þér. i fyrstu svaraði Black innan
eðlilegra timamarka og án alls hiks þannig að við
getum dregið þá ályktun að hann hafi engu haft að
leyna. Orðinu nótt svarar hann með dagur og nafni
með staður. Allt er þetta eðlilegt. Ég byrjaði siðan
með Bernard sem hefði rétt eins getað átt við
lækninn ef þeir hefðu hist. Svo er þó greinilega
ekki. i samræmi við samtal okkar svaraði hann
þriðjudagur með kvöldverði og ferðalag með skipi
og Uganda þannig að það er greinilega ferðalag
hans til Afriku sem hann er að hugsa um en ekki
ferðalagið hingað frá London. Sögum svarar hann
með Ijóni og visar til Ijónasagna sem hann hefur
verið að segja Maltravershjónunum yfir
kvöldverðinum. Þegar ég segi hins vegar veiðiriffill
þá svarar hann með bóndabær sem er mjög óvænt
og þegar ég segi skot svarar hann með sjálfsmorð.
Hann er þvi enn að hugsa um sögurnar sem hann
var að segja yfir kvöldverðarborðinu. Ég reikna
með því að ég verði ekki langt frá hinu sanna i
málinu ef ég kalla nú á Black höfuðsmann og bið
hann um að endurtaka ákveðna sjálfsmorðssögu
sem hann sagði þriðjudagskvöldið í síðustu viku."
Black svaraði spurningu Poirots samstundis:
„Já, ég sagði þeim sögu af manni sem skaut
sig. Hann bjó á bóndabæ í Afriku. Hann skaut sig
með veiðiriffli i munninn og kúlan sat föst i heilan-
um. Læknarnir urðu mjög undrandi yfir þessu öllu
saman þvi að ekkert var að sjá útvortis nema litils-
háttar blóð i kringum munninn."
„Ég sé að þér eruð að velta þvi fyrir yður hvað
þetta snerti Maltravershjónin. Vissuð þér ekki að
það lá veiðiriffill við hliðina á liki Maltravers þegar
hann fannst?'"
„Eigið þér við að sagan mín hafi kveikt hjá
honum hugmyndina... en þetta er hræðilegt.”
„Hafið ekki áhyggjur af þvi, þetta hefði gerst
hvort sem var. Ég verð vist að hringja til London.
Poirot talaði óralengi í símann og kom aftur i
þungum þönkum. Hann fór einn út seinnipart
dagsins og kom aftur rétt fyrir sjö. Hann tilkynnti
mér að hann gæti ekki dregið lengur að segja frú
Maltravers sannleikann. Ég hafði þegar fulla sam-
úð með henni. Að vera skilin eftir gjaldþrota og vita
48 Vikan 6. tbl.