Vikan - 22.05.1986, Blaðsíða 5

Kræklingurinn festir sig við steina og það þarf
oft að líta undir þangið til að finna hann.
Opnar skeljar á ekki að taka því íþeim er fiskur-
inn dauður.
,
Festiþræði spinnur skelfiskurinn til að festa
sig við steina og fleira og stundum þarf tölu-
verð átök við að slíta skelina frá steinunum.
Þeim sem ekki er um það gefið að gramsa
berhentir í hverju sem er skal bent á að gott
er að vera með gúmmíhanska (þeir halda Hka
nokkrum hita).
yfir skelina og meltir fiskinn þannig fyrir utan
líkamann. Nákuðungurinn er aftur á móti út-
búinn með innbyggða sög, það er skráptungu.
Með henni borar hann gat á skelina, stingur
síðan rana í gegnum gatið og sýgur fiskinn í
sig. I fjörum sér maður oft skeljar og kuðunga
sem á eru kringlótt göt. Þessi göt sýna að þar
hefur nákuðungur verið að verki. I nokkrum
löndum er kræklingur ræktaður - slik ræktun
er víst hafin hérlendis - og þar er æðarfuglinn
víða réttdræpur vegna þess hvað hann sækir í
kræklinginn. Æðarfuglinn étur skelina í heilu
lagi en í fóarninu er grjót sem hann mylur
skeljarnar með.
Þá vitum við næstum allt um kræklinginn,
nema ef vera skyldi ástarlífið: Frjóvgun fer fram
á þann hátt að kvendýrin losa egg í sjóinn og
losar karldýrið yfir þau svil. Frjóvguðu eggin
verða síðan að lirfum sem svifa í sjónum í yfir-
horðslögunum. Lirfurnar setjast síðan á botn-
inn þar sem skilyrði eru góð. Þar breytast þær
og fara að mynda utan um sig skel sem vex
smátt og smátt, um það bil hálfan sentímetra
á ári. Baugarnir á skeljunum sýna vöxtinn og
sums staðar er hægt að telja árhringina og ald-
21. TBL VIKAN 5