Vikan - 29.01.1987, Blaðsíða 52

Smásaga eftir Oddnýju Björgvinsdóttur
Regnið féll þungt og kalt á alla vegfarendur
sem hröðuðu sér eftir stórgötu Reykjavíkur,
brúnaþungir og niðurbeygðir, mótaðir af veð-
urgrámanum.
Við og við sást glitta í sólina á bak við regn-
þrungin skýin, blik hennar sýndi að oft er
ekki langt á milli skins og skúra eða hláturs
og gráts. Örlítill sólargeisli náði jafnvel að
brjótast í gegn og gylla andlit ungrar stúlku
sem í andstöðu við alla aðra gekk hægt og
dreymandi eftir götunni. Augun voru hálflok-
uð, bros lék um varirnar og einbeittur nef-
broddur stóð upp í loftið svo að regntárin
runnu niður finlegt andlitið. Einbeitni og
ákveðni lýstu út úr svipnum, en dreymandi
andlitsdrættir sýndu tilhneigingu til andstöðu
við veruleikann.
Hún elskaði regnið. Þungi þess og kaldur
svali skýrðu hugsunina og gerðu hana ferska
og tæra. Hljómfall dropanna þegar þeir skullu
á malbikinu var svo ljóðrænt að það var
næstum hægt að dansa eftir því. Stúlkan var
létt í spori, líkaminn fjaðurmagnaður og hún
virtist sveifla sér eftir innra tónfalli. Það var
líka miðinn sem hún fann fyrir í vasanum sem
gerði hana glaða. Hún lét fmgurna líða hægt
eftir upphleyptum stöfunum, hver einasta let-
urrún var greypt í huganum. Snjóhvítur
miðinn með gyllta stafaletrinu var lykill að
ævintýrahöll. Hún þurfti ekki annað en að
rétta hann fram og þá hafði hann sömu áhrif
og töfraorðin úr ævintýrinu, „Sesam, Sesam,
opnist þú“. Oft var hún búin að ganga fram-
hjá Höllinni, stara stórum augum á alla
ljósadýrðina, hlusta á óm af seiðandi tónum,
heyra hlátrasköll og láta sig dreyma. Núna
gat hún gengið inn í dýrðina og gert draum-
inn að veruleika.
Það var dansandi glöð stúlka sem sveif eft-
ir regngráu malbiki á stórgötu lítillar borgar,
stórborgar á íslenskan mælikvarða. Allt var
svo skínandi bjart og fallegt í huga hennar
og jafnvel köld haustrigning varð að hljóm-
list. En skyndilega náði glampi frá næsta
umhverfi að brjótast inn í skynjunina og hún
nam staðar. „Gat þetta verið?“ Hún trúði
varla sínum eigin augum og stóð sem steini
lostin.
Þarna blasti hann við henni, fallegri en hún
hafði getað ímyndað sér í villtustu draumum
sínum. Hugræn geðhrif hrundu af henni og
draumórar hégómagirndar urðu yfirsterkari.
Hún stóð sem bergnumin og starði á rauðan,
bylgjandi léttleika sem sveipaðist um gínu í
glugga. Liturinn var heillandi rómantískur,
hálsmálið eins og hana hafði alltaf dreymt
um og mittið féll töfrandi að.
Rauði kjóllinn virtist tala til hennar úr
glugganum og segja: „Ef þú leyfir mér að
hjúpa þig skal ég bera þig inn í ævintýri.“ I
hugsýn sá hún sjálfa sig svífa fislétta í rauðum
silkihjúp, eftir gljáandi, spegilskyggðu dans-
gólfi í sterkum örmum og fann hlýju og
aðdáun lýsa úr augunum sem voru henni
kærust. Allt vildi hún gefa til að finna þessa
hlýju, sterku kennd sem geislaði frá honum.
Hann hafði svifið inn í vitund hennar eitt
kvöld á liðnu sumri og ekki vikið þaðan síðan.
Allt var svo yndislegt sem tengdist honum.
Aðstöðumunurinn á milli þeirra skapaði þó
sterka vanmáttarkennd hjá henni. Hún fann
sárt til þess að hún var aðeins fátæk skóla-
stúlka, en hann bjó í eigin íbúð í finasta
hverfi Reykjavíkur. Hann var líka háskóla-
genginn og vissi miklu meira en hún. Hún var
í raun auðmjúk að hann skyldi hafa veitt
henni eftirtekt og gefið henni aðgöngumiða á
dansleik í Höllinni.
Hún hafði aldrei komið inn í íbúðina til
hans, hafði aldrei þorað þangað ein. Samt
hafði hann boðið henni, jafnvel krafist að hún
kæmi um leið og sterkur bjarmi hafði logað
úr augum hans. Hún vissi vel hvað bjarminn
þýddi og hún hataði sjálfa sig fyrir þetta gam-
aldags, þrúgandi siðferði og vissi að það gekk
ekki til lengdar ef hún ætti að halda áhuga
hans. Hún varð að stíga skrefíð fyrr en síðar.
Grá haustrigningin varð allt í einu ísköld
og nöpur. Hrollur fór um hana er bleytan og
kuldinn þrengdu sér inn að beini. Spegilmynd
hennar hrópaði á móti henni við hlið skart-
klæddrar gínunnar í speglan glerrúðunnar eins
og til að sýna henni blákaldan veruleikann.
Mikið var hún annars fáránlega hlægileg þar
sem hún stóð í gamaldags, slitinni úlpu, út-
gengnum skóm og með úttroðna skólatösku
á bakinu og að vera að láta sig dreyma um
dýran samkvæmiskjól. Hvað var hún búin að
standa þarna lengi?
Maginn gerðist áleitinn og kallaði á hana.
Það var alveg rétt, hún hafði ekkert borðað
síðan í morgun og átti enga peninga fyrir mat
í kvöld. Kannski fengi hún útborgað á morg-
un og þá--------af hverju ekki? Hún varð
skyndilega bitur út í ástandið. Af hverju
þurfti hún alltaf að velta hverri krónu fyrir
sér? Svarið sem hún vildi útiloka á þessari
stundu var áleitið. Það var markmiðið sem
hún var búin að setja sér sem ekki leyfði
krókaleiðir í átt til freistinga. Hún ætlaði sér
að verða sjálfstæð kona og treysta aðeins á
sjálfa sig í lífinu. Var það hægt?
Mynd móður hennar leið fram í hugann.
Kona á besta aldri, þreytt, vonsvikin og lífs-
leið. Móðirin hafði treyst á eina lífsstoð,
föðurinn sem hafði bognað. Eftir að lífsstoðin
hafði gefið sig var eins og allt viljaþrek og
lífsþróttur hefði gufað upp og stúlkan sá
móðurina berast sem stefnulaust rekald á villi-
götum. Hún hafði ekki getað horft upp á
þessa blíðu, fórnandi veru verða að engu, en
sjálf hafði hún verið úrræðalaus.
Hún hafði flúið af hólmi frá þorpinu þar
sem allir þekktu alla og horfið á vit stórborg-
52 VIKAN 5. TBL