Vikan - 09.07.1987, Blaðsíða 19

yrði að þetta er miklu áhugaverðara
en túlkun yðar á kaupmanninum í
Feneyjum. Ég samhryggist yður vegna
frænku yðar. ..“
„Þakka yður fyrir,“ greip George
fram í. „Ég verð að viðurkenna að
ég tek lát hennar ekki mjög nærri
mér, ég þekkti hana næstum ekkert.
Ég hafði ekki hitt hana fyrr en nú og
hún var ekki einu sinni skyld mér, hún
var stjúpsystir pabba. Ég er hins vegar
miður mín af því að ég leiddi viljandi
hjá mér hjálparbeiðni hennar."
„Það er einmitt það. Er það rétt
skilið hjá mér að hún hafi verið eini
eftirlifandi ættingi yðar?“
„Það er rétt.“
„Það er því eðlilegt að álykta sem
svo að hún hafi arfleitt yður að ein-
hverju.“
„Það er nú kannski fullmikið sagt.
Hún og pabbi rifust og hún hafði aldr-
ei skrifað mér svo mikið sem eina línu
þangað til ég fékk bréf frá henni um
daginn þar sem hún bauð mér að
koma og hitta sig. Ég bjóst ekki við
arfi frá henni."
„Jæja, það er athyglisvert. Athugum
nú hvort ég hef skilið þetta rétt.
Frænka yðar Ibr til Kenya fyrir um
fjörutíu árum og dvaldist þar samfellt
þangað til í síðasta mánuði að hún
hélt heim til Englands. Meðai annarra
orða, hvers vegna flutti hún, var ein-
hver sérstök ástæða?"
„Hún var orðin illa stæð fjárhags-
lega þannig að hún varð að draga
saman seglin og hún vildi heldur gera
það í Englandi þar sem hún þekkti
engan."
„Ég skil, en arfur yðar. . .“
„Hún var liftryggð fyrir háa fjár-
upphæð. Lagskonan, Preedy, fær
helminginn en ég afganginn." George
hikaði en sagði síðan: „Hver haldið
þér að hafi myrt hana? Var þetta inn-
brotsþjófur eða var það fröken
Preedy?"
„Hvorugt," sagði Fen ákveðinn.
„Eigið þér mynd af frænku yðar?“
George hristi höfuðið undrandi:
„Nei, því miður, en. . .“
„Þá verðum við að treysta á fyrrum
nemanda minn, Dawkins að nafni.
Hann hefur búið í Nairobi í nokkur
ár og er mikill samkvæmishaukur. Ef
hann kannast ekki við frænku yðar
og fröken Preedy þá gerir enginn
það.“
Fen stóð upp. „Það er fljótlegast
að senda skeyti, komdu aftur eftir
svona tvo klukkutíma."
Að tveim tímum liðnum var svar-
skeytið komið, það var svohljóðandi:
„Fancy Loomis heyrnarlaus. Preedy
heyrir ágætlega. Kveðja, Dawkins."
George las þetta undrandi. „Hvað
þýðir þetta, herra?" spurði hann skiln-
ingsvana.
Fen rumdi: „Við verðum líklega að
fá kenningu mína staðfesta með því
að senda ljósmynd til Kenya," sagði
hann. „Ég er þegar búinn að hringja
í lögregluna og hún er sammála mér.
En út frá því sem þér hafið sagt mér
þá er ég ekki í vafa um endalokin."
„En ég skil hvorki upp né niður í
þessu, herra."
„Svona, svona, George. Þér hljótið
að gera yður grein fyrir því að konan,
sem þér hélduð að væri fröken Pree-
dy, var í raun frænka yðar og sú sem
þér hélduð að væri frænka yðar var
fröken Preedy.
Það er heldur ekki erfitt að giska á
ástæðurnar fyrir þessu. Frænka yðar
er orðin illa stödd og líftryggingin er
eina tekjulindin sem hún getur gripið
til. Hvað gerir hún þá? Hún tekur
fröken Preedy með sér heim til Eng-
lands þar sem enginn þekkir þær. Þær
skipta um hlutverk og síðan myrðir
frænka yðar fröken Preedy til þess að
komast yfir helminginn af líftrygging-
arfénu."
Fen dró upp sígarettu. „Yður var
boðið í heimsókn sem erfingja til að
dreifa á fleiri hendur þeim illa grun
sem hlyti að kvikna hjá lögreglunni.
Ef það tækist ekki var innbrotið sett
á svið til að dreifa athygli lögreglunn-
ar.
Við komum líklega aldrei til með
að vita hvernig frænka yðar fór að
því að fá fröken Preedy til að taka
þátt í leiknum. Preedy var veiklunduð
kona og lét frænku yðar stjórna sér
en hana grunaði samt ýmislegt. Þér
munið líklega að hún sagði: „Ég veit
ekki af hverju hún er að þessu.““
„En hvernig veistu allt þetta, herra?“
„Útvarpið, minn kæri George,"
sagði Fen. „Auðvitað útvarpið. Það
var lágt stillt, eins og þér líklega mun-
ið, og „frænka" yðar var með heyrn-
artækið í eyranu. Nú, þér töluðuð við
hana lágri röddu í fyrstu. Ef konan,
sem þér voruð að tala við, var heyrn-
ardauf og notaði i raun og veru
heyrnartæki hefði það magnað út-
varpið óþægilega mikið upp í eyrum
hennar þótt yður fyndist það alls ekki
hátt stillt. Geturðu ímyndað þér
nokkra manneskju undir slíkum
kringumstæðum tala í lágum hljóðum,
jafnvel hvísla að yður? Talið þér við
fólk í lágum hljóðum ef útvarpið
þrumar á fullum styrkleika?
Það er því augljóst að konan, sem
þér töluðuð við, var alls ekki heyrnar-
laus. Ég áttaði mig strax á því að hér
voru brögð í tafli og það þurfti ekki
að rannsaka málið lengi til að komast
að hinu sanna.“
Fen dæsti: „Mér þykir fyrir því,
George, en líklega fær frænka yðar
fijótlega að dingla í gálganum.“
28. TBL VIKAN 19