Vikan - 24.09.1987, Page 26

Ingunn Þorvaldsdóttir
þrjú orðin
sextán"
„Þetta varð upphafið að leikfélaginu okkar.'
„Við Kristján fluttum til Lúxentborgar árið
1971 með dóttur okkar, Ragnhildi, sem þá
var á fyrsta ári. Cargolux var þá nýstofnað
og Kristján, sem er flugmaður, hafði gert
þriggja ára samning við fyrirtækið. Akvörð-
unin kom snögglega en okkur fannst samt
tilvalið að prófa þetta um tíma. En nú eru
semsagt árin þrjú orðin sextán.
Auðvitað var margt sern kom á óvart í
fyrstu og ýmsir erfiðleikar samfara því að
setjast að þarna. Til dæmis er kerfið mjög
erfitt og margir snúningarnir í því sambandi,
eins og bara það að ná sér í eina öskutunnu.
Lúxemborgarar eru frekar lokað fólk. gefa
sig ekki mikið að manni. og þegar tungumála-
erfiðleikar bætast við verða samskipti ekki
auðveld. Þess vegna mynduðust strax mjög
sterk bönd milli íslendinganna á staðnum.
Við stóðum saman í byrjunarörðugleikunum
og hjálpuðumst að. Fyrstu árin komum við
líka mjög oft heim eða þar til Ragnhildur
byrjaði í skólanum.'
Kristján fór strax að fljúga og var jafnvel
í burtu tvær vikur í einu. Ég var þá ein með
Ragnhildi en yfirleitt var fleiri en ein fjöl-
skylda í sama hverfi þannig að við konurnar
reyndum alltaf að hittast öðru hverju og finna
okkur eitthvað til dægrastyttingar. Það var
ekki um það að ræða að fá sér vinnu úti því
atvinnuleyfi fæst ekki fyrr en eftir tíu ára
búsetu. Og þó atvinnuleyfi fengist nú gerir
kerfið ekki ráð fyrir að hjón vinni bæði úti.
Svo voru auðvitað óskapleg vandræði með
barnapíur ef mann langaði eitthvað út fyrir
hússins dyr. En seinna meir fengum við þó
stelpur að heiman til að vera barnapíur hjá
okkur yfir sumartímann og það var algjör
lúxus.“
Ekki leið á löngu uns félagslíf tók að blómg-
ast meðal nýlendubúa og kom að því að
stofnað var leikfélag á staðnum. Eins og hjá
menntaskólapiltum forðum voru leikarar allir
af sarna kyni en nú voru það konur sem léku
öll hlutverkin.
„Árið 1975 komu sarnan nokkrar konur til
að finna til skemmtiatriði fyrir þorrablót sem
átti að halda. Úr því varð revía sem Sigrún
Valbergsdóttir leikari. sem þá var að læra í
Köln. var fengin til að aðstoða með. Þetta
varð upphafið að leikfélaginu okkar. Sigrún
kom síðan ár eftir ár til að setja upp með
okkur skemmtiþætti sem við höfðum samið
sjálfar og jafnframt hélt hún námskeið. Síðar
urðum við náttúrlega fullgildir aðilar að
Bandalagi íslenskra leikfélaga og höfum feng-
ið aðra ágæta leikstjóra til okkar. eins og
Ásgeir Sigurvinsson. Þórunni Sigurðardóttur
og fleiri.
En ég má líka til með að segja að við höfum
lagt land undir fót eins og alvöru leikfélögum
sæmir. 1984 fórum við í leikferð til Parísar
með Krókmakarabæinn eftir Pétur Gunnars-
son. Þar lékum við á Pompidou-torginu og
saltfiskur á saltfisktrönum. sem tilheyrði leik-
myndinni. angaði vinalega um næsta ná-
grenni. Stór hópur fólks horfði á og allavega
skemmtum við okkur konunglega. Síðastliðið
sumar rættist svo langþráður draumur er við
sýndum heima á íslandi. Það var leikritið
Kammermúsík. erlent verk sem þýtt var fyrir
okkur. Við sýndum tvisvar fyrir fullu húsi og
fengum mjög góðar viðtökur.
En það er fleira til en leiklistarbaktería því
við konurnar höfum sumar hverjar meðtekið
spilabakteríuna og spilum því bridge einu
sinni í viku. íslendingafélag hefur lengi verið
starfrækt hér í Lúx og er helst komið saman
þegar haldið er upp á sautjánda júní, haldið
þorrablót. spilakvöld eða jólaböll fyrir krakk-
ana. Annar félagsskapur. sem íslensku
konurnar hafa tekið mikinn þátt í ásamt kon-
um frá tuttugu og fjórum öðrum þjóðum. er
Bazar International. en hann byggist á góð-
gerðarstarfsemi. Þann fyrsta desember ár
hvert er haldinn mikill basar þar sem hver
þjóð selur vörur frá sínu landi. Við seljum
þarna aðallega mat og ullarvörur sem tekur
obbann af árinu að safna saman. En undan-
farin ár hefur okkar bás verið með söluhæstu
básunum. Það fé. sem safnast saman. er svo
notað í ýmiss konar styrki og hafa nokkrir
íslenskir aðilar notið þar góðs af.“
Tengslin við ísland segir Ingunn almennt
mikil hjá íslendingunum í Lúx enda ferðir
orðnar tíðar á milli landanna svo bæði er að
oft koma gestir að heiman og sem oftast farið
heim.
„Flestir fara heim um það bil tvisvar á ári,
býst ég við. Moggann getum við svo keypt í
bókabúðinni úti á horni og íslenska fjalla-
lambið getum við líka auðveldlega náð í.
Sjálfsagt hefur heimþráin ekki verið jafnsár
vegna þess hvað við höfum oft átt kost á að
koma heim. En þó margt sé yndislegt hér úti
þá jafnast samt ekkert á við Þórsmörk. sem
er paradís á jörðu. Þangað förum við helst á
hverju sumri.
Ef ég ætti að flytja heim á næstunni þá
myndi ég sjálfsagt sakna þess einna mest að
geta ekki á auðveldan og fljótlegan hátt
brugðið mér í þessa áttina eða hina - til ann-
arra landa. Svo brygði manni sjálfsagt eitt-
hvað við veðráttuna, þó löndin hafi reyndar
haft veðraskipti. þetta árið allavega. Bæði
löndin hafa auðvitað sína góðu kosti en eftir
að byrjunarörðugleikarnir voru úr sögunni
kann ég mjög vel við mig í Lúxemborg. Hér
er mjög gott að búa og við höfum það mjög
gott. Það er tiltölulega ódýrt að lifa hérna
og lífsgæðakapphlaupið er ekki eins hörkulegt
og heirna."
26 VIKAN 39. TBL