Vikan - 26.05.1988, Blaðsíða 42

Súóþnwtandí
Vikunni áskotnaðist bréf sem reykvísk húsmóðir I
skrifaði fyrir tæpum fjörtíu árum þar sem hún
hugleiðir húsmóðurstarfið og hvemig má gera
sér það léttara og skemmtilegra — og um leið
beinir hún tali sínu til ástvina húsmóðurinnar
og bendir þeim á að öil hjálp við störfin sé vel
þegin - þó ekki sé annað en að lesið sé fyrir hana
á meðan hún vaskar upp eftir kvöldmatinn! I
Með þessari yfirskriit er ekki átt við
hinn iðjusama verslunarmann, hinn æfða
íþróttamann eða aðra af nútímans þekktu
iðjumönnum sem eingöngu gefa sig að
áhugamálum með óskiftum áhuga. Hér er
átt við lítinn heim sem er alveg útaf fyrir
sig, sem stjórnað er af einum, og ekki vek-
ur mikla eftirtekt útávið og í hringiðu dag-
legs lífs, en er aftur á móti staður sem
ómögulegt er að vera án, í þeirri stöðu
sem viðkomandi er í.
Þar er sýnt óþreytandi starf unnið af
manneskju sem aldrei gefst upp. Og hver
önnur skyldi hún vera en húsmóðirin?
Þessi orð hér eiga við hana. Hún hefur alla
þræðina í sinni hendi; bæði þá sterku og
praktísku sem hún stjórnar öllu heimilinu
með og líka fínu ósýnilegu þræðina sem
tengja hjörtun saman. Það gerist þó við og
Þær finnast varla tnargar húsmæðumar nú sem
em jafn nægjusamar og ánægðar með hlutskipti
sitt og lesa má af einlægum skrifum þessarar
húsmóður fyrir fjörtíu ámm, en þessar hug-
ieiðingar hennar opna augu okkar fyrir breyttu
hlutskipti kvenna og um leið að margt af því sem
hún er að tala um á fyllilega við um heimilislífið
í dag.
Sjálfsfórn er þráðurinn í lífi eiginkonu
og móður. Hún kemur, ómissandi, í hvert
sinn sem þörf er fýrir hana og það er í
hvert sinn sem heimili er myndað af
tveimur sem elska hvort annað og hún
verður enn meiri þegar lítið barn er lagt í
arma móðurinnar. Þá vex þessi fagra þörf:
að fórna sér alveg fyrir aðra, gleyma sjálffi
sér og lifa algjörlega fýrir þá sem guð hef-
ur falið í hennar umsjá. Slíkan kærleika og
óeigingjarna undirgefhi er ekki hægt að
meta til gufls. Þetta er einungis hægt að
launa með tilvonandi auðæfum: dýpstu til-
finningum hjartans, en sá sem veitir slíkan
kærleika og tekur á móti honum fýrir hann
virðast launin það mesta og besta sem
hugsast getur — og hægt væri að óska sér.
í efnishyggjuheimi vorum er eins og
menn flýi burt ffá hugsjónum sínum og
hinu góða í sjálfum sér — og burt frá heim-
ilunum — þá ber sérstaklega að meta stöðu
hinnar góðu húsmóður. Því hún stendur á
mjög þýðingarmiklum verði, þar sem hún
heldur sinni stöðu og skilur sitt starf án
þess að gefast upp eða flýja yfir til óvina-
hersins, eins og þeir gera sem hlaupa ffá
skyldum sínum.
Til eru þeir sem ekki virðast skilja
verkahring húsmóðurinnar eða húsverkin
yfir höfuð. Það er eins og þeir líti niður á
hússtörfin og að það sé ekki þess vert að
helga þeim krafta sína og tíma. En sé litið
rétt á þau sést að þetta eru þau verk sem
hafa allra mesta þýðingu — svo framarlega
sem heimilið og heimilislífið er grund-
völlurinn að góðu lífi ffá vöggu til grafar.
Margir halda að það að halda húsinu
hreinu, hafa fötin í lagi, búa til mat, þvo og
strauja, sé ekki fullnægjandi og veiti ekki
ánægju. Þessi störf verði alltof einhæf og
vanaleg — alltaf það sama dag eftir dag — að
þau dragi niður og verði þreytandi þegar
til lengdar lætur, en það fer allt eftir því
hvernig á þetta er litið. Ef maður nú, í stað-
inn fyrir að hugsa eingöngu um tilbreyt-
ingarleysi vinnunnar og skuggahliðarnar,
reyndi að líta hana öðrum augum þá fynd-
ist manni störfin allt öðruvísi.
Á meðan verið er að taka til, þvo og
hreinsa þá ætti maður að hugsa um hvað
það verður gaman þegar allt er komið í lag
— orðið hreint og þrifalegt — og þegar þeir k
við að þessi dásamlega húsmóðir þarf
að koma fram úr sinni þöglu tilveru og
vera þannig sett að við getum öll séð hana
og fengið að kynnast hennar mikla starfi
og henni sjálffi. Hún verðskuldar það, því
það hendir að hún gengur dag eftir dag að
sínu verki án þess að hennar nánustu veiti
henni nokkra viðurkenningu fýrir og það
er synd.
Það er ekki fyrr en hún heimtar það og
það er nú einu sinni svo að hún að nokkru
leyti lifir og styrkist við kærleik þann sem
hún mætir ffá stórum og smáum, við hlýju
orðin sem þakka henni, við augnaráðið
sem fýlgir henni og við smá hjálp sem að
henni er rétt. Þetta er sólin á vegi hennar
og aðeins örlítill vottur af þessu getur
fengið hana til að ganga í gegnum eld og
vatn fyrir sína.
HngCtiðingar fiúsmóður jyrir tizpum fjörtíu ámm