Vikan - 24.08.1989, Síða 37

DULFRÆÐI
HUGUOMUN
BRÉF FRÁ SJÚKLINGI
Sá sem þetta hripar hefur um all-
mörg ár fengist við tilraunir til
huglækninga og stundum með
nokkuð góðum árangri. Hef ég í
þessu sambandi haft viðtalstíma í síma
mínum tvisvar í viku, á mánudögum og
fimmtudögum kl. 11-12 f.h.
Lækningar þær sem ég stunda eru þess
eðlis að sá sem til mín leitar um hjálp þarf
ekki að hitta mig persónulega. Ég þarf að-
eins nafn hans og dvalarstað og hef svo
huglægt samband við hann. Prátt fyrir
þetta hafa ýmsir óskað þess að skrifa mér
og hef ég jafhan tekið því vel. En ég lagði
mér sjálfum þær skyldur á herðar í því
sambandi að svara öllum bréfum sem til
mín bærust, ekki síst þegar bréfritari lýsir
vandamálum sínum og óskar ráða til að
bregðast rétt við þeim. Jafhan hef ég gert
það að venju minni að taka afrit af öllum
slíkum svörum mínum. Síðan geymi ég
bréf þau sem mér þannig berast og hjá
þeim afritin af svörum mínum. Með þess-
um hætti hafa safnast hjá mér fimm þykk
bindi af slíkum bréfum og mætti með
lestri þeirra stundum fýlgjast með því
hvaða áhrif ég kann að hafa haft á hugsun-
arhátt bréffitara.
Vitanlega eru slík bréf algjör trúnaðar-
mál en þó ætla ég að þessu sinni að gera
undantekningu firá því með því að birta
bréf frá sjúklingi, sem varð fýrir óvenju-
legri reynslu í veikindum sínum, því mér
skilst að hann hafi ekki á móti því að láta
aðra vita um þessa upplifun sína ef það
mætti verða einhverjum til góðs eða að
minnsta kosti umhugsunarefni. Já, hérna
kemur þá bréfið:
Ég veit ekki hvort ég á að láta mér
detta í hug að reyna að festa á blað það
undursamlegasta sem ég hef reynt og Guð
gaf mér að upplifa á Landspítalanum í al-
varlegu sjúkdómstilfelli. Ég vildi svo fegin
geta gefið öðrum hlutdeild í því sem mér
var gefið. Öðrum, sem ef til vill ganga með
dulda þrá í leit að sannleikanum. Pó veit
ég samt sem áður að mig brestur orð til að
geta lýst því eða klætt það í þann búning
sem þarf til að geta náð þeirri fyllingu sem
felst í því að geta gert öðrum ljóst með
orðum það sem manni er ekki unnt að
sýna. En vildi óska öðrum þess að hver og
einn mætti verða slíkrar sælu aðnjótandi
sem ég fékk að reyna í veikindum mínum.
Á Landspítalanum, klukkan tíu um
kvöld, kom stúlka til mín með pappaspjald
sem á stóð „fastandi". Þá vissi ég það, að
aðgerðin átti að hefjast að morgni. Ég
greip bréfsefiti og penna og skrifaði nokkr-
ar línur heim. Ég vildi senda fólkinu mínu
kveðju, þó ekki væri nema á blaði. Að því
loknu lagðist ég fyrir, bað fýrir mér og fól
Guði allt sem mér var kært og einnig bað
ég fyrir öðrum. Það eru svo margir sem
þurfa hjálpar við. Ég fann nálægð þess
góða umlykja mig. Svo sofnaði ég og svaf
vel um nóttina. Á mínútunni kl. 9 um
morguninn kom konan svo með „líknar-
sprautuna" svokölluðu og önnur með
„ampúlansinn" og mér var ekið inn á
skurðstofuna.
Ég hagræddi mér á skurðarborðinu og
meðan verið var að laga til kringum mig
varð mér hugsað heim. Læknirinn, sem
stóð hjá mér, þreifaði eftir æðinni á hand-
arbakinu á mér. Svo kom sprautan, dofinn
nálgaðist hægt, eins og vinalegt ský. Ég
hafði opin augun. Mig langaði til að vita
hvort ég sæi engan löngu farinn ættingja
eða vinafólk í nálægð við mig. Nei. Ég lét
aftur augun og leið inn í óminnið.
Það næsta sem gerðist og það fyrsta sem
ég vissi um var að haldið var í báða hand-
leggi á mér og ég hrist og skekin. Og það
var kallað í mig hvað eftir annað með
nafni. Ég kom langt að en ekki vissi ég
hvaðan ég kom. Ég þjáðist en gat ekki
hreyft líkamann í rúminu og ekkert látið
til mín heyra. Ég veit að hjúkrunarkonurn-
ar tvær, sem standa sín hvorum megin við
mig, fá ekki vakið mig. Þær hverfa því ffá
aftur en þá er það að ég er allt í einu að
fara ffam úr rúminu og ffá líkamanum.
Hreyfingar mínar eru undarlega léttar og
svífandi. Og ég er á að líta einna líkust ljós-
leitu skýi. Ég styð hægri hönd á litla borð-
ið sem stendur við rúmið mitt en ég finn
ekki þéttleika efhisins. Mér er ekki ljóst
hvað ég ætlast fyrir eða öllu heldur ætlast
ég ekkert fyrir. Mér er þetta ekki sjálfrátt.
En fýrsta hugsun mín er að fara úr þessu
eða geta ekki verið, verði að fara, en veit
ekki hvert. Ég stend upp og það næsta sem
grípur hugann er að ég er hissa og undr-
andi. Hvað hefur skeð? Ég geng út að
veggnum en kem ekki við gólfið. Ég áleit
mig verða að fara út að glugganum til að
sjá út. En nú bregður svo við að ég þarf
þess ekki. Ég sé í gegnum vegginn. Ég
horfi út á flugvöllinn og út til Bessastaða
sem blöstu jafnan við þegar litið var út ffá
herberginu sem ég var í. Ég finn ekki til
ótta eða hræðslu. Það eina sem mér finnst
óviðfelldið og kann ekki við er að mig
vantar þyngdarlögmálið. En nú er kippt í
mig og ég dregst að líkamanum og samein-
ast þjáningunni sem heltekur mig. Hjúkr-
unarkonurnar standa aftur sín hvorum
megin við mig og heldur hvor í sinn hand-
Iegg og kalla til mín.
En ég get ekki látið heyra til mín og þá
fara þær aftur. En nú þýt ég út úr líkaman-
um eins og raketta, svíf í loftinu og segi
fagnandi: „Ég er svo létt!“ Ég kemst í lóð-
rétta stöðu út við vegginn og fer á ný að
hugsa um ástand mitt. Það varð ekki hjá
því komist að sjá og finna það að ég var í
tvennu lagi. Og það sem ég alltaf hafði tal-
ið sjálfa mig og ég sá og horfi á í rúminu
finn ég að svo er ekki. Ég er einmitt það
sem stendur við vegginn úti á gólfi. En
hvemig er mér varið? Er ég þreytuleg? Ég
strýk báðum höndum ffá mjöðmum og
niður fótleggi. Ég finn að ég er áþreifanleg
og þétt viðkomu, alveg eins og áður, en öll
eins og fíngerðari. Ég er ánægð með þessa
uppgötvun og algerlega óttalaus þó mér sé
orðið ljóst að allt í kringum mig sé orðið
óáþreifanlegt.
En nú er kippt í mig og ég dregst að
hálfú leyti upp að líkamanum og inn í
hann að nokkru, en mér finnst að þær hafi
ekki kraft til að ná mér og er ég því mjög
fegin því nú er mér ljóst að ég get ekki
sameinast þessari kvöl sem ég veit að bíð-
ur mín í líkamanum. Þær hverfa aftur ffá
og ég tek mér stöðu aftur út við vegginn.
Mér líður svo ósegjanlega vel og er undr-
andi á því að ég finn hvergi til. Seyðingur-
inn og vanlíðanin, sem fylgt hafði mér um
árabil eins og skugginn, er gjörsamlega
horfið. En nú sé ég þær koma aftur. Ég
þekki þær, önnur heitir Vaka, hin Guðrún.
Ég ávarpa þær, bið þær að leyfa mér að
17. TBL. 1989 VIKAN 35