Vikan - 24.08.1989, Blaðsíða 38

vera í íriði, segi þeim að þær geti ekkert
fyrir mig gert. Ég er heilbrigð og lifandi og
líði svo vel. Bara að þær láti þetta sem sé í
rúminu vera kyrrt. En þær heyra ekki til
mín, sjá mig ekki. Þetta þykir mér afar
undarlegt og ótrúlegt. Þær eru fyrir mér
að sjá líkastar svefhgenglum. Ég virði fyrir
mér líkamann í rúminu og fer að hugsa um
hvað það sé sem fólk sé að flytja til grafar
og syngja yfir og flytja ræður um. Það sé
nánast sagt eins og flík og mér finnst þetta
svo fúrðulegt og fjarstæðukennt. En ég
átta mig eins og stendur ekki á því að ég sé
í öðru ástandi nú en almenningur er dag-
lega.
Þær gefa ekki gaum að orðum mínu. Öll
þeirra athygli beinist að því sem í rúminu
er. Það er kippt í mig en það er eins og
fyrr, ég næ engu valdi á líkamanum. Þær
hrista á mér handleggina, kalla nafhið mitt.
Það ber engan árangur. Þær fara aftur.
Ég svíf út frá rúminu. Staðnæmist eins
og áður lóðrétt milli rúms og veggjar. Ein-
hvem veginn finnst mér, en veit þó ekki
hvernig, að ég muni fá næðisstund. Mig
langar svo óumræðilega til að vera látin í
friði og stend kyrr. Það er þó nokkurt bil
ffá fótum mínum að gólfinu. En það skiptir
engu máli. Ég er farin að kunna betur við
það eftir því sem ég æfist við að fara úr lík-
amanum.
Það sem nú fyllir huga minn er að ég
finn að ég er heilbrigð og þegar ég næ að
hugsa um það grípur mig mikill fögnuður
og að sama skapi er eins og heilbrigðin
aukist. Ég hrópa upp: Guð veri lofaður. Ég er
alheilbrigð! Og heilbrigðin er svo tak-
markalaus að það er eins og hún sindri um
mig alla og út frá mér í ómælanlegum
krafti. Enginn — hversu heilbrigður sem
hann er í sínum jarðneska líkama og jafh-
vel ekki þegar æskuþrótturinn er á æðsta
stigi — getur nokkurn tíma fundið nema lít-
ilfjörlegt brot af þessari lífsorku. Hún er
bundin og fjötruð í efhislíkamanum.
Ég stend kyrr, einhver dularfullur máttur
veldur því að ég stend kyrr og hreyfi mig
ekki. Óafvitandi er eins og ég sé að bíða
eftir einhverju. Mér líður óumræðilega vel
og hjarta mitt er fullt af fögnuði og þakk-
læti til Guðs fyrir þessa miklu gjöf að vera
heilbrigð. Og þar sem ég stend þarna og
hugsa um Guð kemur á móti mér geisla-
magn í stríðum straumum og líkast því
sem því rigni niður í kringum mig. Þetta
geislamagn er þrungið svo miklum kær-
leika að því fá engin orð lýst. Allt í kring-
um mig er þrungið miskunn og mildi. Og
jafhffamt skynja ég svör við svo mörgu
sem ég hef þráð að vita en aldrei fengið
svör við. Hugsun mín er skýr, ég er næm
og móttækileg fyrir guðleg áhrif. Geisla-
magnið heldur áfram og ég veit ekki fyrr
en hellist yfir mig svo máttugur guðdóm-
legur kærleikur, eins og flóðbylgja. Ég sé
allar bænirnar mínar í þessu geislaflóði,
allar ffá upphafi, og ég stend í hafi af kær-
leika. Ég sé að brjóst mitt vinstra megin, í
hjartastað, er eitt skínandi ljóshaf. Ég
skynja Guð og orð frelsarans koma mér í
hug: „Guðs ríki er innra með yður.“
Ég hrópa upp af óumræðilegri sælu. Ég
36 VIKAN 17. TBL. 1989