Vikan - 24.08.1989, Page 51

LEIKLI5T
ástríðu. Ég áttaði mig ekki á
því sem var að gerast og mér
leið illa. Pier sagði: „Ef það er
þannig sem þér liður þá ættum
við ef til vill að slíta trúlofun-
inni.“ Ég svaraði: „Líklega."
Hún tók litla trúlofunar-
hringinn af fingrinum og ég
tók við honum. Þetta var búið.
Ég fór heim og hringdi í Anne.
Það var ekki fyrr en þá sem
hún sagði mér það sem hún
hafði vitað allan tímann: Pier
hafði alltaf haldið framhjá mér.
Ég fór síðan aftur til Kaliforníu,
en var alltaf að hugsa um
Anne. Ég bauð henni í heim-
sókn og hún samþykkti að
koma og vera í tvær vikur. Ég
vissi að ef hún færi aftur til
Evrópu að heimsókninni lok-
inni væri ég búin að missa
hana — og það vildi ég ekki.
Það var fimmtudagur og
hún var í svefnherberginu þeg-
ar ég gekk inn og sagði:
„Heyrðu, ættum við ekki að
gifta okkur?“ Laugardaginn á
eftir, sem var 29. maí 1954,
flugum við til Las Vegas og
giftum okkur. Áður en langt
um leið var Anne orðin ófirísk
og ég var að vinna við fyrstu
myndina sem ég ffamleiddi
upp á eigin spýtur The Indian
Fighter en fyrirtæki mitt kall-
aði ég Bryna Company eftir
móður minni. Næsta mynd
sem mig langaði til að Bryna
Company gerði og ég léki í var
Lust for Life eftir samnefndri
bók Irving Stone sem fjallaði
um líf Vincent Van Gogh.
Þriðji sonurinn
Á meðan á tökum stóð, þann
23. nóvember 1955, fæddist
barnið okkar. Sonur, nærri 4
kíló og með ákveðið péturs-
spor í hökunni. Við nefhdum
hann Peter og miðnafnið var
Vincent, já eftir Van Gogh.
Óskarsverðlaunaafhending-
in nálgaðist og ég var tilnefnd-
ur fyrir Lust of Lifc, sem var
þriðja tilnefning mín. Allir
sögðu mér að ég ætti sigurinn
vísan. Ég var í Munchen við
tökur á Paths of Glory. Á ósk-
arsverðlaunaafhendingarkvöld-
inu sá ég a.m.k. 50 ljós-
myndara samankomna í mót-
tökunni á hótelinu mínu um
leið og ég fór upp á herbergið
mitt, en þeir voru að bíða eftir
að ná sigurvegarabrosinu um
leið og tilkynnti yrði að ég
hefði unnið óskar. Ég æfði
undrunarsvipinn sem ég ætl-
aði að hafa á andlitinu þegar ég
yrði vakinn af fastasvefhi og
mér sagt að ég hefði unnið.
Þegar ég vaknaði var undrun-
arsvipurinn ekta — Yul Brynn-
er hafði unnið fyrir The King
and I.
Þarna var ég aleinn - enginn
óskar og fjölskyldan langt í
burtu. Bankað var á dyrnar hjá
mér og ókunnugur maður
færði mér pakka. Gjöf eftir allt
saman. Óskarsstytta. Og á
henni stóð: „Til pabba, sem
alltaf er óskars virði fyrir okkur.
Stolz og Peter." Ég kallaði
Anne alltaf Stolz en það þýðir
stolt.
Rúinn inn að skinni
Við Anne höfðum í nokkurn
tíma verið að þræta um Sam
Norton, besta vin minn, um-
boðsmann, lögfræðing og
framkvæmdastjóra. Allar mínar
tekjur fóru beinustu leið til
hans og hann greiddi reikning-
ana. Anne hafði sínar efasemd-
ir í hans garð. Dag einn sagði
ég hlæjandi við Sam: „Konan
mín vill vita hversu mikla pen-
inga ég á.“
Þú ert milljónamæringur."
Ég færði konu minni þessar
góðu fréttir. „Hvar eru þær?“
spurði hún. „Það er eitthvað
ekki eins og það á að vera með
Sam Norton,“ sagði hún, „ég
finn það á mér. Ég held að
hann sé óheiðarlegur."
„Nei, heyrðu nú. Ég er bú-
inn að þekkja Sam í nærri 15 ár
og ég vil að við hættum að
ræða um þetta!“ sagði ég. En
Anne hlýddi mér ekki. Ég fór
að fá verulega bakþanka, ekki
um Sam heldur hjónabandið.
Ég fór einn til London að gera
Devil’s Disiple og þegar ég
kom heim aftur fræddi
Anne mig á því að hún hefði
látið endurskoða fjárhald mitt
og það sem kom í ljós var að
ég átti ekki krónu í bankanum,
ég skuldaði skattinum 750.000
dollara (43,5 milljónir) og all-
ar pottþéttu fjárfestingarnar,
sem ég taldi mig hafa lagt í,
voru í gervifyrirtækjum sem
Sam Norton hafði skráð — og
þannig hélt listinn áfram. Þetta
þýddi að Sam Norton hafði
rúið mig inn að skinni.
Ég átti ekki krónu og var
stórskuldugur. Niðurbrotin
héldum við Anne fund með
nýjum lögffæðingi. Með
tímanum endurgreiddi Sam
mér um 200.000 dollara (11.6
milljónir) sem var ekki nema
örlítið brot af því sem hann
skuldaði mér, en það var allt
og sumt sem við fengum til
baka.
Hver stórmyndin
á fætur annarri
Við eignuðumst annað barn
og gáfum því gott víkinga-
nafh: Eric. Frumsýning á mynd
minni The Vikings stóð fyrir
dyrum á Broadway og var hún
auglýst á risastóru ljósaskilti,
sem mig langaði að mamma
sæi. í hvert sinn sem ég hafði
heimsótt hana í gegnum árin
þá hafði ég sagt: „Mamma.
Ameríka er svo ffábært land og
ég ætla að koma þínu nafhi á
ljósaskilti." Og núna hafði ég
gert það. Við ókum niður á
Times Square: „Sjáðu mamma.
Nafnið sem ég kenndi þér að
skrifa er þarna upplýst: BRYNA
PRESENTS THE VIKINGS."
Mamma horfði á það óttasleg-
in.
Ég var ánægður yfir því að
hafa gert þetta því aðeins
nokkrum mánuðum síðar
hringdi hún til mín og spurði
hæglátlega hvenær ég kæmi
aftur á austurströndina, hana
langaði að sjá mig. Svona hafði
hún aldrei verið fyrr, ég flýtti
mér út á flugvöll. Mamma var á
spítala þegar ég kom, í súrefh-
istjaldi vegna lungnabólgu, auk
þess sem hún var veik fyrir
hjarta og með sykursýki. Ég og
systur mínar vorum hjá
mömmu til skiptis dögum
saman á meðan hún varð veik-
ari og veikari. Ég hélt í hönd
hennar þegar hún leit upp til
mín og brosti: „Vertu ekki
hræddur, Issur. Þetta kemur
fyrir okkur ölL“ Ég kyngdi og
horfði á hvernig hún dró and-
ann hægt að sér og síðan frá
sér með miklum erfiðleikum,
þar til síðasti andardrátturinn
kom ...og svo ekkert meir.
Næst mynd mín var Spartac-
us sem varð afar vinsæl, jafnvel
í Rússlandi, mömmu og pabba
hefði líkað hún. Ég var viss um
að úr bókinnni „Seven Days in
May“ mætti gera frábæra
mynd. Þó margir yrðu til þess
að reyna að telja mér hughvarf
fór ég til Washington til að tala
við höfundana. Þar var mér
boðið í fínt hlaðborð. Þar sem
ég stóð þarna og var að vand-
ræðast með fullan disk af heit-
um mat þá er sagt við mig:
,/Etlarðu að gera kvikmynd
effir „Seven Days in May?“
Ég sneri mér við; Kennedy
forseti! ,Já, herra forseti."
„Gott.“ Hafi ég verið í ein-
hverjum vafa, þá drekkti þetta
sterka „já“ öllum „neiunum".
Mestum hluta ársins 1987
eyddi ég í að skrifa sjálfsævi-
sögu mína. Núna ligg ég í rúm-
inu og horfi á bókahillurnar
umhverfis mig, hver bók árit-
uð af höfundinum fyrir mig og
ég hef lesið hverja einustu
þeirra. Mamma og pabbi lærðu
aldrei að lesa. Ég lít á hillurnar
þrjár þar sem ég geymi inn-
bundin handrit að kvikmynd-
um mínum. Kannski mun
barnabarn mitt, Cameron, líta
yfir þessar myndir í framtíð-
inni. Ég hef svo margt sem ég
get verið þakklátur fyrir.
17. TBL 1989 VIKAN 49