Vikan - 16.02.1939, Blaðsíða 9

Nr. 7, 1939
VIKAN
9
r
hækkun, sagði hann að lokum. Ég veit
sannarlega ekki, hvort ég . . .
— Það gerir ekkert til, sagði Hanna.
— Ég hélt bara, að ég væri þess virði —-
fyrir yður. En þér vitið bezt um það.
Sumum fyndist kannske ég vera tvö
hundruð punda virði. Það er meiri hækk-
un. En mikil hækkun er nú alltaf betri
en . . .
Hún þagnaði og það tísti í henni. Godd-
ard leit á hana.
-— . . . en mikið fall.
Húsbóndi hennar herpti saman varimar
þangað til þær voru nærri horfnar, og eitt-
hvað viðbjóðslegt kom fram í ljósgráum
augunum. Hann starði á hana, stóð á fæt-
ur og gekk til hennar. Hún stóð kyrr og
mætti augnaráði hans.
— Þér eruð gamansamar, sagði hann
að lokum.
— Stutt líf og skemmtilegt, sagði kon-
an.
— Mitt eða yðar?
— Ef til vill okkar beggja, var svar
hennar.
— Ef — ef ég léti yður fá hundrað, sagði
Goddard og vætti varirnar. Það ætti að
minnsta kosti að gera líf yðar skemmti-
legra.
Hanna kinkaði kolli.
— Skemmtilegt og langt, ef til vill,
sagði hún hægt. — Ég er gætin, skal ég
segja yður — mjög gætin.
— Það er ég viss um, að þér eruð, sagði
Goddard. Andlit hans var nú orðið eins
og það átti að sér.
— Gætin með það, hvað ég ét og drekk,
á ég við, sagði konan og horfði fast á
hann.
— Það er hyggilegt, sagði hann dræmt.
Það er ég líka. Það er þess vegna, sem
ég greiði góðri matreiðslukonu há laun.
En farið þér ekki of langt, Hanna. Drepið
þér ekki hænuna, sem verpir eggjunum.
— Það er ólíklegt, að ég
geri það, sagði hún kulda-
lega. Að lifa og lofa öðrum
að lifa, það er mín lífsregla.
Sumir hafa öðru vísi reglur.
En ég er gætin. Það kemur
mér enginn á óvart. Ég
skildi eftir bréf hjá systur
minni, ef eitthvað skyldi
koma fyrir.
Goddard sneri sér undan
og tók að hagræða blómum í
vasa, sem stóð á borðinu. Síð-
an gekk hann að glugganum
og horfði út. Hann var ná-
fölur og hendur hans skulfu.
— Það verður opnað eftir
dauða minn, hélt Hanna
áfram. — Ég hefi enga trú
á læknum, eftir það, sem ég
hefi séð til þeirra. Ef ég dey,
þá verður líkið rannsakað.
Ég hefi góðar ástæður til
þess.
Goddard kom aftur frá
glugganum. En ef hún er for-
úti og hún tók ráðin í sínar hendur smátt
og smátt og smjattaði á hverjum bita.
— Ég vona, að ég hafi gert það, sem
rétt var, sagði hún einn morguninn. —
Ég sagði Millu upp vistinni.
— Goddard leit upp frá dagblaðinu, sem
hann var að lesa. Er hún ekki góð þjón-
ustustúlka? spurði hann.
— Ekki að mínu áliti, herra minn, sagði
konan. — Og hún sagðist ætla að tala
við yður um það. En ég sagði henni, að
það hefði enga þýðingu.
— Það er bezt, að ég tali við hana og
viti, hvað hún hefir að segja, sagði hús-
bóndinn.
— Auðvitað, ef þér viljið, sagði Hanna.
— En ef hún fer ekki eftir að ég er búin
að segja henni upp, þá fer ég sjálf. Mér
þætti leiðinlegt að fara, mér hefir liðið
mjög vel hér, — en annað hvort fer hún
eða ég.
— Mér þætti leiðinlegt að missa yður,
sagði Goddard með vonlausri rödd.
— Þakka yður fyrir, herra minn, sagði
Hanna. — Ég hefi reynt að gera mitt
bezta. Ég hefi nú verið nokkuð lengi hjá
yður og þekki yður vel. Ég held ég skilji
yður betur en nokkur annar gæti gert. Ég
geri allt, sem ég get til að yður líði vel.
— Jæja þá, ég læt yður um það. Godd-
ard reyndi að gera rödd sína röska og skip-
andi. — Þér hafið leyfi mitt til að segja
henni upp.
— Það var líka dálítið ann-
að, sem ég ætlaði að tala um
við yður, sagði Hanna. Það
var um kaupið mitt. Ég ætl-
aði að biðja um hækkun, því
að nú er ég eiginlega ráðskona
hérna.
— Já, það er ekki nema
réttlátt, sagði hann og hugs-
aði sig um. — Látum okkur
sjá, hvaða kaup hafið þér
núna?
— Þrjátíu og sex pund.
Goddard hugsaði sig um
svolitla stund og leit svo upp
með góðlátlegu brosi.
— Jæja, sagði . hann vin-
gjarnlega. — við skulum hafa
það fjörutíu og tvö. Það eru
tíu shillings meira á mánuði.
— Ég hafði nú hugsað mér
hundrað, sagði Hanna þrjózku-
lega.
Honum varð hverftvið,
er hann skildi þýðingu
beiðninnar.
— Það er nokkuð mikil