Vikan - 16.02.1939, Blaðsíða 19

Nr. 7, 1939
VIKAN
19
fáaJinGbSOjfya..
Hann sagði þeim, að hann væri að koma
frá lítilli stúlku, sem hefði orðið fyrir bíl,
þegar hún ætlaði að fara yfir götuna.
— Hvaða litla stúlka var það? spurði
frú Holm.
— Hún heitir Anna Hansen. Móðir
hennar er ekkja og þvær fyrir fólk, svar-
aði læknirinn.
\\ aja var alveg viss um, að það væri
ekki til eins fallegur hundur í öllum
heiminum eins og Bob. Hún var líka viss
um, að það væri engin stúlka til, sem
þætti eins vænt um hundinn sinn og henni.
Þetta var nú líka ákaflega fallegur hund-
ur með stór, gáfuleg augu og löng, dásam-
legu eyru. En þó var það af einni, alveg sér-
stakri ástæðu, að henni þótti svona vænt
um Bob. Hún hélt, að það væri engum öðr-
um að þakka en honum, hvað henni batn-
aði fljótt veikin síðastliðinn vetur.
Hún mundi greinilega, hvað hún hafði
verið veik. Mamma og pabbi gerðu allt fyr-
ir hana, og Jenssen læknir kom iðulega
til hennar, en það kom að engu gagni. En
dag einn kom Tommi frændi þjótandi inn
í herbergið til hennar og hrópaði:
— Maja, Molly er búin að eignast
hvolpa, og mamma sagði, að ég ætti að
gefa þér einn!
Stuttu síðar kom hann svo með lítinn,
fallegan hvolp. Þó að Maja væri mikið
veik, gat hún ekki setið á sér að rísa upp
í rúminu og segja:
— Ó, hvað mér þykir vænt um hann.
Og hvernig sem á því stendur, þá fór Maju
batnandi með hverjum degi, og áður en
langt um leið, var hún komin á fætur og
farin að leika sér með vinstúlkum sínum.
Öllum leiksystkinum Maju þótti Bob
ákaflega fallegur — og þau vildu öll leika
sér við hann. Maja var nefnilega búin að
kenna. honum að sitja á afturfótunum,
stökkva í gegnum tunnugjörð og margar
fleiri listir, sem fólk hafði gaman að.
Á meðal þeirra, sem þótti vænt um Bob,
var Anna, dóttir konunnar, sem þvoði fyrir
mömmu Maju, frú Holm. 1 hvert skipti,
sem konan þvoði, kom Anna með henni.
Bæði Maju og frú Holm þótti vænt um
Önnu litlu, sem átti ekki eins mikið af
leikföngum og Maja. Frú Hansen, móðir
Önnu, varð nefnilega að vinna fyrir sér og
dóttur sinni með því að þvo fyrir fólk -—-
og það gekk nú svona upp og niður. Bob
og Anna urðu fljótlega góðir vinir. Þegar
Bob sá til Önnu, hljóp hann á móti henni,
dillaði rófunni, hoppaði í kringum hana og
sýndi listir sínar.
Fyrst lá við, að Maja öfundaði Önnu,
enn mamma hennar benti henni á, hvað það
væri óviðeigandi, þar sem hún ætti miklu
meira af öllu en Anna litla. Upp frá því var
Maja alltaf ánægð, þegar hún sá Önnu og
Bob leika sér saman.
Á hverjum morgni, þegar Maja átti að
fara á fætur, opnaði mamma hennar dym-
ar á herberginu hennar, og Bob kom hlaup-
andi inn og sagði: — Góðan daginn, eins
greinilega og nokkur hundur getur boðið vera alveg batnað.
— Ó, hrópuðu mæðgurnar, báðar í einu.
— Það hlýtur að vera Anna okkar. Stór
tár hrundu niður kinnarnar á Maju, því
að henni þótti svo vænt um litlu leiksyst-
ur sína.
— Og hún var á leið heim til sín eftir
að hafa skilað Bob hingað. Frú Holm
sagði lækninum allt um Önnu.
— Eigum við að fara til hennar? spurði
Maja með ákafa.
Frú Holm og Maja fóru oft til Önnu
litlu á meðan hún lá á sjúkrahúsinu. Og
í hvert skipti gáfu þær henni eitthvað til
að leika sér að — en mest var gaman,
þegar Bob kom. Hann dillaði rófunni fyrir
veiku vinkonu sína og sýndi margar listir
— og Anna brosti.
.— Heldur þú ekki, að Önnu þyki vænna
um Bob en allar vinkonur sínar? spurði
Maja mömmu sína einn daginn.
— Jú, ég held það. Bob hjálpar henni
til að batna, alveg eins og hann hjálpaði
þér, þegar þú varst veik.
Að lokum var Anna orðin það góð, að
hún gat farið af sjúkrahúsinu, en læknir-
inn sagði, að hún myndi alltaf verða
hölt. Þegar Maja heyrði það, grét hún svo,
að hún ætlaði að springa. Mamma hennar
reyndi að gera hana eins rólega og hún
gat.
— Við skulum vera góðar við Önnu. Við
getum heimsótt hana á hverjum degi og
gefið henn bækur, myndir og spil.
— Já, sagði Maja, — ég á margt, sem
góðan dag. Hann settist á afturfæturna
og rétti fram aðra framlöppina.
En morgun ehm var það mamma, en ekki
Bob, sem vakti Maju. Mamma sagði:
— Bob er ekki í körfunni sinni. Það er
bezt, að þú farir á fætur og leitir að hon-
um.
Maja var ákaflega hrygg, þegar hún
var að klæða sig, og hún hafði enga lyst
á að borða. Hún fór strax að leita. Hún
leitaði í garðinum og úti á veginum, en
hún fann Bob hvergi. Síðan fór hún til
nágrannanna, en það bar engan árangur.
Það var eins og Bob hefði orðið uppnum-
inn.
Um hádegið sat Maja úti við gluggann
og starði út á hinn fáfama veg, og allt
í einu hrópaði hún:
— Mamma, mamma, þarna kemur Bob.
— Og það var satt, að hann kom þarna
trítlandi við hliðina á — við hliðina á
hverjum, haldið þið? Önnu litlu. Maja
hljóp undir eins á móti þeim og tók Bob
í fangið og þrýsti honum að sér. Mamma
kom nú út og spurði Önnu, hvar hún hefði
fundið Bob.
— Ég fann hann ekki. Hann fór heim
með mér í gærkvöldi, svaraði Anna.
— En hvers vegna komstu ekki með
hann hingað aftur? spurði frú Holm hana.
Anna leit undan og vissi ekki, hvað hún
átti að segja. Að lokum stamaði hún:
— Bob er svo fallegur, og hann svaf á
teppinu við rúmið mitt í nótt.
Bob dillaði rófunni
eins og til að stað-
festa það, sem Anna
sagði.
Frú Hohn skildi
allt. Hún klappaði
Önnu á kinnina og
sagði, að hún væri
dugleg stúlka. Síðan
bauð hún henni inn
og gaf henni mjólk og
kökur. Þegar Anna
fór, klappaði hún
hundinum vingjarn-
lega og sagði: —
Vertu sæll, Bob minn.
Síðar um daginn,
sátu Maja og mamma
hennar úti ágrasflöt-
inni, þá gekk Jenssen
læknir þar fram hjá
og notaði tækifærið
til að heilsa upp á frú
Holm og dóttur henn-
ar. Honum þótti vænt
um, að Maju skyldi