Vikan - 23.03.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 12, 1939
— Jæja, sagði Dick. — Hefir hún ekki
verið í Englandi?
Ronnie fór að hlæja.
— Lucille verður á ballinu. Hún verð-
ur með pabba sínum. Hefir þú nokkurn
tíma heyrt annað eins?
— Nei. Er þetta satt?
— Ég ætlaði ekki að trúa því, þegar
mamma sagði mér það. Ronnie fór aftur
að hlæja. — En, Dick,þú verður að dansa
við hana.
— Hversvegna?
— O, það getur ekki gert þér neitt.
— Ég er til allrar hamingju ekki skáti,
svo að ég þarf ekki að gera þrjú góðverk
á dag!
— Þú ættir að gera það, sagði Ronnie
ánægjulega, því að ungum stúlkum leiðist
svo, þegar þær eru ekki vinsælar og allt
það-------
— Hvað veizt þú um það?
— Hvað áttu við?
— Hvernig veiztu, hvernig ungri stúlku
líður, ef hún er ekki vinsæl. Þú hefir
aldrei reynt það.
— Hvað áttu við? spurði Ronnie.
Hljómsveit Keatons var að byrja á nýju
lagi, þegar Ronnie og Dick komu inn.
Þeim var tekið með miklum fagnaðarlát-
um.
Ronnie var dálitla stund frammi að laga
sig til, því að það átti nú einu
sinni við. Dick beið eftir henni
í forsalnum. Rétt á eftir fóru
þau að dansa.
Hún var að dansa við Dick,
þegar Lucille kom með pabba
sínum.
— Er þetta hún? spurði Dick
kæruleysislega.
Ronnie leit yfir öxl hans. —
Þegar hún hafði séð Lucillu
síðast, var hún stór og klunna-
leg stúlka með brúnt hár og stór,
dökk augu. En nú stóð hún þarna grönn,
ung stúlka með dökkt, hrokkið hár. Hún
var í fallegum, bláum kjól, sem fór ákaf-
lega vel. Hún stóð við hliðina á föður sín-
um og horfði í kringum sig.
— Hún er lagleg, sagði Ronnie.
Mrs. Elwyn Deacon gekk fram til að
bjóða Michael Caroll og dóttir hans vel-
komin og kynna þau fyrir ýmsu fólki.
Lucille var ekkert hrifin af stúlkunum,
þó að hún horfði dálitla stund á Ronnie.
Hún heilsaði ungu mönnunum kurteislega
og brosti sérstaklega vingjarnlega til
Dicks Hendricks. Ronnie heyrði nokkur
orð, sem þeim fór á milli.
— Hefi ég ekki séð yður áður? spurði
Lucilla blíðlega.
— Það held ég ekki, flýtti Dick sér að
segja. — Ég hefi aldrei komið út fyrir
bæinn hér.
— Hafið þér ekki verið í Princetown?
Þér minnið mig svo á stúdentana þaðan.
— Ég hefi oft hugsað um að fara til
Princetown, sagði Dick og eldroðnaði.
Ronnie þótti kynlegt, að Dick skyldi
aldrei hafa minnzt á Princetown við sig.
Ronnie. En í sama bili tók hún eftir því,
að Lucille brosti til Dicks.
Ronnie var ánægð, þegar ballið var úti,
og hún sat í bílnum á heimleiðinni. Dick
Hendricks grunaði ekki, að neitt væri að.
Að lokum nam bíllinn staðar við heimili
Ronnies. Þau höfðu talað um Lucille
Caroll alla leiðina.
Viku síðar sat Ronnie Perguson í þægi-
legum stól við gluggann og var að lesa.
En hún var alltaf að líta upp frá bókinni.
Enginn hafði komið enn til að kalla á hana.
Henni fannst sunnudagurinn aldrei ætla
að líða.
— Ég er að lesa svo skemmtilega bók,
sagði hún.
— Kemur Dick ekki til þín ? spurði faðir •
hennar.
— O, ég veit ekki. — Hann er hjá Luc-
ille Caroll, svaraði hún stuttaralega. —
Það er nýbúið að gera við tennisvöllinn
þeirra, og nú er allt unga fólkið í bænum
búið að fá þennan líka brennandi áhuga
á tennisleik.
— Það er allt of heitt til að leika tennis
núna, sagði faðir hennar rólega.
Vinir Ronnie voru búnir að svíkja hana.
Þeir voru allir farnir til Lucille, sem bjó
í stóra húsinu uppi á hæðinni.
Ginger Matthews hafði meira að segja
svikið hana.
I rauninni gerði það ekkert til með
Ginger. Dick var sá eini, sem hún sá eftir.
Að lokum var hringt. Ronnie hrökk við,
en hún áttaði sig fljótlega og gekk hægt
og rólega til dyra.
Það var Dick. John Ferguson brosti,
þegar dyrnar skelltust aftur á eftir henni.
— Góðan dag, Ronnie. En hitinn!
— Já, það er svo heitt, að ég hefi ekki
nennt að hreyfa mig.
— Við höfuð verið hjá Caroll-fjölskyld-
unni í dag og leikið tennis.
— Ég skil ekki, hvernig þið nennið því,
sagði Ronnie eftir stutta þögn. — Ég þyldi
ekki við.
— Já, það er heitt.
Samtalið dó út. Ronnie fann ósjálfrátt,
Framh. á bls. 17.
Þegar hún var að dansa við Slim Davies,
hátíðlegan piparsvein, tók hún eftir því,
að Dick var að dansa við Lucille og virt-
ist vera ákaflega vandræðalegur.
Það var enginn efi á því, að Lucille var
drottning kvöldsins. Það var hún, sem
sagði hljómsveitinni, hvað hún ætti að
spila, og hún kenndi mönnunum að dansa
spor, sem þeir höfðu aldrei séð áður. —
Ronnie sagði við sjálfa sig, að það væri
ekki nema sjálfsagt, að allir væru almenni-
legir við ókunnu stúlkuna.
— Ég vona, að þér kunnið vel við yður
héma, sagði Ronnie.
— Ég hugsa, að ég geti skemmt mér,
svaraði Lucille rólega. Dick Hendricks er
ljómandi maður — allt of fallegur fyrir
þennan litla bæ.
Ronnie varð orðlaus, en seinna um nótt-
ina lá hún andvaka í rúmi sínu og hugs-
aði um allt það, sem hún hefið getað sagt.
— Guð minn góður! hrópaði Lucille allt
í einu. Ég lofaði Dick næsta dansi, hann
verður reiður, ef ég kem ekki.
Þegar Ronnie gekk inn í salinn, var síð-
asti dans, og Dick kom þjótandi til henn-
ar og bauð henni upp. Það birti yfir