Vikan - 20.04.1939, Qupperneq 6

6
VIKAN
Nr. 16, 1939
lega kolli, klippir síðan aftur, skoðar enn hárið o. s. frv. Hann er
mikill listamaður og honum finnst hann hafa gert kraftaverk.
Við höldum áfram. Hér kemur lítil stelpa, 6—7 ára að aldri, sem
ber litlu systur sína í poka á bakinu. Hún getur gægzt út úr honum
til að svala forvitni sinni, en annars sofið, ef hún vill. Minnstu börn-
in sofa venjulega í körfu, sem mæðurnar bera á höfðinu.
Nú koma uxakerrumar með fleiri vörur, þar á meðal bambuskörf-
ur, sem eru hálftilbúnar, en verða fullgerðar áður en deginum lýkur.
Þær em ágætar til að bera vömr í heim.
Þar er enginn sérstakur staður fyrir kerrurnar. Þær eru látnar
vera hvar sem er, jafnvel á miðjum veginum. Indverjarnir virðast
ekki hafa neinn smekk fyrir því, hvort það sé hentugt að setja þær
einmitt þarna. Ef ökumaðurinn verður skyndilega þreyttur, þá nemur
hann staðar og spennir uxana frá. Þetta hefir hann séð foreldra sína
gera, og því skyldi hann ekki fara eins að? En það er óþægilegt að
koma seint á nóttu í bíl og rekast á þessar kerrur hingað og þangað.
Aparnir eru oft nærgöng'ulir. Þeir rífa stundum steinana af hús-
þökunum og grýta þeim í jörðina.
vörur liggja á borði, sem er komið fyrir undir þaki. Fjórir
eða fimm Indverjar eru að verzla og það er mikið þráttað
um veðrið. Það líða oft margar stundir, áður en þeir verða
á eitt sáttir, en þeir hafa líka allan sunnudaginn til umráða,
og rifrildið eykur aðeins hrifninguna.
1 næstu búð em indversk, ódýr efni, sem aðeins Indverj-
ar nota. Hér sjást sjaldan hvítir menn, svo að það hefir
enga þýðingu að hafa
vörar við þeirra hæfi.
— Matsveinar fólks
kaupa alltaf matvör-
ur til vikunnar á
markaðinum. Þeir
hafa með sér 2 eða 3
stráka til að bera
vömrnar heim. Mat-
sveinninn gerir ekk-
ert annað en að
stjórna þeim.
I annarri búð sit-
ur skraddarinn og
saumar. Hann hefir
með sér saumavélina
sína, ef hann kynni
að fá eitthvað að
gera. Fólk safnast í
kringum hann þar, sem hann situr og
saumar, en hann má varla vera að því að
líta á vinnuna, því að hann þarf að tala
svo mikið og skoða svo margt. Auðvitað er
vinna hans ekki vönduð. Menn fara aðeins
einu sinni til hans, síðar snúa þeir sér til
skraddarans, sem býr í næsta húsi.
Hér er líka rakari. Hann hefir meira en
nóg að gera, og það er dásamlegt að sjá
árangurinn að hárklippingu og rakstri
hans. Rakarinn vandar sig, þegar Indverj-
ar eiga í hlut. Hann þagnar aldrei á með-
an hann er að klippa og raka. Hann situr
á hækjum sínum á jörðinni á móti við-
skiptavininum, sem líka situr á hækjum
sínum. Hann hefir ákaflega kynlega til-
burði og hreyfir sig mikið á meðan hann
er að verki. Þegar hann hefir klippt svo-
lítið, stendur hann upp, gengur dálítið frá,
athugar viðskiptavininn, kinkar ánægju-
Slanga og mungo í áflogum. Mungoinn drepur slönguna strax.
Fjölskyldumar steinsofa þá einhvers staðar í nánd. — Á
markaðsstaðnum rekur maður alltaf augun í eitthvað skemmti-
legt. Hér sitja nokkrir menn í hring og virðast ekkert hafa
fyrir stafni. Það em þeir, sem veita vínið á kvöldin. Grannvaxn-
ir, dökkbrúnir menn. Böm og fullorðnir, ungir og gamhr,
hreinir Indverjar og aðrir, sem em einna líkastir negrum. Þeir
tala ákaft saman og tyggja. Þeir gefa vegfarendum salta,
þurra brauðmola, svo að þeir verði þyrstir. Við hlið þeirra
situr móðir, sem er að gefa bami sínu að drekka. Nokkur böm
hlaupa um.
Skammt þar frá er fjölskylda að sjóða hrísgrjón. Hún getur
þrátt fyrir það haldið sölunni áfram.
Við tökum eftir nokkmm slöngum. Þær eru ekki hér af frjáls-
um vilja. Einhver kaupmaðurinn hefir haft þær með sér á
markaðinn. Hann liggur út af og mókir, en ef hann kemur
auga á Evrópumann, þýtur hann upp eins og örskot. Hann
Rakarinn er önnum kafinn. Hann situr á hækj-
um sínum fyrir framan viðskiptavininn.
1 frumskógunum eru kerrurnar látnar standa þar, sem hverjum bezt þykir. Það getur verið lífs-
hætta að fara í bíl í myrkri eftir vondum vegum, þar sem kerrur standa oft á miðjum veginum.