Vikan - 25.05.1939, Qupperneq 19

Nr. 21, 1939
VIKAN
19
Svifflugan „Örin“
Barnasaga
ATei, nú stendur mér ekki á sama, sagði
' Baddi og tók tyggigúmmíklessu af
buxunum sínum. — Mér er sama, þó að
þú japlir þetta, en ég kæri mig ekki um,
að þú klínir þessu hér og þar, jafnvel á
stólana.
Nonni, yngri bróðir hans, varð vand-
ræðalegur.
— Ég skal aldrei gera þetta aftur, sagði
hann. — Ég athugaði þettá ekki.
— Nei, þú athugar aldrei neitt, hreytti
Baddi út úr sér.
— Jú, Baddi, sagði Nonni grafalvarleg-
ur. — Þetta er nú ekki satt, stundum er
ég athugull.
Baddi brosti. Það var ekki hægt að vera
lengi reiður við Nonna í einu.
— Jæja þá, sagði hann blíðlegar. — Þú
sleppur þá í þetta skipti. En ég vil ekki
hafa þessar tyggigúmmíklessur hér í her-
berginu á meðan ég er að vinna að svif-
flugunni, sem á að keppa.
Hann horfði ánægjulega á borðið, þar
sem hálftilbúin sviffluga lá innan um
allskonar verkfæri og efnivið.
— Heldurðu, að þú vinnir? spurði Nonni
ákafur.
— Ég veit ekki, svaraði Baddi. —
Andrés kennari segir, að það geti vel ver-
ið. Hann segir, að ég sé svo duglegur. En
þangað koma margir strákar úr skólan-
um, sem eru kannske enn duglegri en ég.
Svo er nú líka mikið undir heppninni
komið.
— Ég er með þér, sagði Nonni. — Þú
hefir búið til ágæta svifflugu. Heyrðu,
hefir þú skírt hana? Hún er að verða full-
gerð.
— Já, svaraði Baddi. — Ég ætla að
kalla hana ,,Örina“.
— Það er fallegt nafn. Ég er viss um,
að ,,Örin“ vinnur.
— En það er ég ekki, bróðir sæll. En
við reynum gæfuna. Það væri ekki ónýtt
að vinna fyrstu verðlaunin: Pallegan verk-
færaskáp með silfurplötu.
— Nei, það er satt. Ég vona að þetta
gangi vel hjá þér.
— Ég verð ánægður, ef þú hættir að
ráðast á mig með tyggigúmmíinu, sagði
Baddi. — Ef þú kemur einu sinni enn með
það hingað inn, rek ég þig út.
— Allt í lagi, sagði Nonni og hló. —
Ég skal syndga annarsstaðar, svo að ég
trufli ekki byggingarstjórann.
Hann þaut út, áður en Baddi gat náð í
• hann. 1 rauninni voru bræðurnir ágætir
vinir.
Þegar Nonni var farinn, fór Baddi að
vinna að svifflugunni. Hann átti aðeins eft-
ir að mála hana, svo var hún búin. Nokkr-
um tímum síðar hafði hann látið hana út
til þerris.
Snemma næsta morguns fór hann upp
í brekku til að reyna hana. Þar átti sam-
keppnin að fara fram daginn eftir. Hin
bratta brekka var alveg tilvalinn staður
fyrir svifflug. Bara, að byrinn yrði nú góð-
ur á morgun, svo að svifflugumar gætu
svifið lengi í loftinu. Auðvitað var það
aðalatriðið í samkeppninni, að svifflug-
an héldist sem lengst í loftinu og lenti
glæsilega. Allar svifflugurnar áttu að
vera búnar til heima.
Baddi sendi ,,Örina“ með mjúkri hreyf-
ingu fram og niður á við. Þar þaut hún
áfram. Hana, nú hækkaði hún sig. Hún
sveif í loftinu, ýmist hátt eða lágt. Baddi
tók tímann á klukkunni sinni. Hvað var
nú að ? Allt í einu stakkst hún beint áfram.
Síðan datt hún, allt annað en glæsilega og
lenti í runni neðarlega í brekkunni.
Baddi hnyklaði brýmar. Það hafði byrj-
að svo vel, — en þetta var endirinn. Hann
sótti fluguna og setti hana aftur af stað.
Alveg sama sagan. ,,Örin“ gat flogið, en
það var eitthvað að. Það hlaut að vera
eitthvað að jafnvæginu. Hann reyndi að
negla lítinn nagla undir stélið. Nei, það
hafði enga þýðingu. Hann flutti naglann
framar og framar. Loksins batnaði það
dálítið, en ekki alveg. Hann gat ekki kom-
ið hinu rétta jafnvægi á fluguna, hvernig
sem hann reyndi.
Að lokum gafst hann upp og lagði af
stað heim til sín í vondu skapi. Það vant-
aði ekki, að „Örin“ svifi nógu vel, en hún
hafði brugðizt vonum hans. Og það var
áreiðanlega mjög vafasamt, hvort hún
stæði sig í samkeppninni.
Þegar Baddi sótti ,,Örina“ daginn eftir
til að fara á svifflugu-mótið, var hann
daufur í dálkinn, og ekki batnaði það, þeg-
ar Nonni stóð með sakleysissvip við borð-
ið, þar sem flugan lá.
— Þú hefir vonandi ekki snert á henni,
hreytti Baddi út úr sér.
— Nei, nei, stamaði Nonni ruglaður.
— Og ekki klínt tyggigúmmíinu þínu
neinstaðar hér inni?
— Nei, hvernig dettur þér það í hug?
Baddi þreif ,,Örina“ og þaut af stað. —
Hann var að verða of seinn.
Það leið ekki á löngu, áður en hann stóð
uppi í brekkunni ásamt tíu strákum. Þeir
voru allir með svifflugur.
— Ég vinn ekki, hugsaði Baddi.
— Viðbúnir! Veðrið er ágætt, kallaði
dómarinn. — Af stað, einn, tveir og þrír!
„Örin“ rann út úr höndum Badda.
— Hún fór laglega af stað, hugsaði
hann. — En til hvers er það, þegar jafn-
vægið er í ólagi?
Svifflugurnar svifu af stað. Þrjár,
sem höfðu farið of hranalega af stað,
duttu, áður en þær komust í loftstraum-
inn. Baddi fylgdi „Örinni“ með augunum.
— Hvenær skyldi hún detta? hugsaði
hann. Þarna duttu tvær enn. Sekúndurn-
ar liðu hægt. Eftir eina mín-
útu höfðu sex flugur dott-
ið. Tvær mínútur — þrjár.
,,Örin“ sveif enn eins og fugl,
hækkaði og lækkaði, hækkaði
aftur. Fjórar mínútur. Nú
voru aðeins átta eftir í loft-
inu.
— Hún stendur sig, hugs-
aði Baddi. — En hvað lengi?
Pimm mínútur. Aðeins þrjár
svifflugur voru eftir. Enn
leið hálf mínúta, og ein datt.
Nú varð Baddi alveg
þrumu lostinn af undrun.
„Örin“ var enn uppi. Hún
myndi, að minnsta kosti,
verða önnur. Sex mínútur.
Hálf mínúta. Þar lenti síðasti
keppinauturinn. En „Örin“
hélt áfram. Hækkaði sig enn.
Sjö mínútur. Sjö, fimmtán.
Sjö, tuttugu. Sjö, tuttugu og
fimm! Loksins lenti svifflug-
an neðst 1 brekkunni.
Fagnaðarlátunum ætlaði
aldrei að linna. Baddi hafði
unnið keppnina. Hann var
alveg orðlaus, þegar hann tók við verð-
laununum og hamingjuóskunum. Þegar
hann kom heim, vissi hann ekki sitt rjúk-
andi ráð.
Framh. á bls. 22.
-— Nei, þú athugar aldrei neitt, hreytti Baddi út úr sér.