Vikan - 15.06.1939, Blaðsíða 17

Nr. 24, 1939
V IK A N
17
Buxur Tarzans
BARNASAGA.
I áki og Tóti voru í rannsóknarferð í
garðinum. Strákana, sem voru 9 og 10
ára gamlir, langaði nú reglulega til að
leika sér. Láki var nýbúinn að lesa Tarzan
og gat ekki um annað hugsað. Hann sagði
Tóta frá því, hvernig villidýrin læddust
innan úr þéttu kjarrinu, hvernig Tarzan
stykki upp í trjágreinarnar og henti sér
síðan niður beint fyrir framan ljón. Eða
þegar hann væri í eltingaleik við apana,
þá sveiflaði hann sér grein af grein, þar til
hann kæmi að klettasnös, en þaðan styngi
hann sér út í fljótið til sunds.
Tóti hlustaði á þetta með athygli og sá
það allt ljóslifandi fyrir sér. Hann þreif í
handlegginn á Láka og hrópaði: — Þetta
verðum við líka að reyna. Við förum út
í skóg. Þú skalt vera Tarzan, en ég api,
sem hann er að elta.
Láki var strax til í það, og tveim mín-
útum síðar voru þeir komnir upp í stórt
tré. Þeir skemmtu sér vel um stund. Þeir
voru báðir fimir og duglegir að klifra. Það
var erfitt að gera út um það, hvor bæri
sigur úr býtum, Láki Tarzan eða Tóti api,
þegar Láki steig á gamla, þurra grein, sem
brotnaði undan honum. Til allrar hamingju
voru nokkur, lítil beykitré fyrir neðan.
Hann datt, hékk dálitla stund á grein, en
datt síðan niður.
— Meiddirðu þig? kallaði Tóti.
— Nei, ekkert að ráði, svaraði Láki um
leið og hann reyndi að losa sig úr trján-
um.
— Ég skal koma og hjálpa þér, sagði
Tóti. Skömmu síðar var hann einnig
kominn niður og hjálpaði Tarzan til að
losna.
— Þetta er fallegt, sagði Tóti þegar
hann hafði athugað Láka. — Þú hefir rifið
buxurnar þínar að aftan.
— Ég fann þetta, sagði Láki. — Ég
festist á grein. Hvað eigum við að gera?
Mamma sér þetta strax. Hinar buxurnar
mínar eru í þvotti, og ekki get ég verið í
þínum.
— Við skulum gera við þær sjálfir og
biðja svo vinnukonuna um að gera betur
við þær í kvöld þegar við erum háttaðir.
Ég skal sauma þær saman. — Tóti vildi um
fram allt hjálpa bróður sínum.
— Jæja, gerðu það, sagði Láki.
Strákarnir hlupu heim. Láki læddist inn
í þvottahús, en Tóti inn í borðstofu til að
ná í saumakörfu móður sinnar. Til allrar
hamingju var enginn þar inni, svo að hann
náði í nál og spotta og flýtti sér út til
Láka.
Og nú hófst saumaskapurinn. Láki lagð-
ist á magann á þvottabekkinn, en Tóti
saumaði. Hann vandaði sig eins og hann
gat, því að þetta átti að nægja til kvölds,
og ekkert mátti sjást.
— Saumatímarnir í 1. og 2. bekk koma
okkur að góðum notum. Ég hefði svarið
Láki lagðist á magann á þvottabekkinn,
en Tóti saumaði.
fyrir það, sagði Tóti. — Ungfrú Jakobína
hefði hlegið, ef hún sæi til okkar núna. Æ,
ég stakk mig!
— Þú virðist nú samt sem áður hafa
þurft að vera lengur í saumatímum, sagði
Láki. — En bara að þér nægði að stinga
sjálfan þig, en ekki mig — æ, æ, æ! Láki
veinaði upp. Tóti hafði stungið hann illi-
lega.
— Þegiðu, annars heyrist til okkar,
sagði Tóti. — Ég skal reyna að stinga
þig ekki aftur, þó að erfitt sé að komast
hjá því.
Láki varð að liggja kyrr í hálftíma og
sætta sig við að fá nokkrar stungur, sem
hann svaraði með velvöldum orðum.
Tóti virti verk sitt fyrir sér og lýsti því
yfir, að það væri harla gott, því að engin
verksummerki sæjust. Síðan tókust þeir í
hendur, fóru inn og settust við lestur.
Við kvöldverðinn voru þeir hljóðir.
Mamma þeirra stakk upp á því að fara í
boltaleik, en Láki sagðist heldur vilja
ganga úti. Hann var hræddur um, að bux-
urnar rifnuðu, ef hann beygði sig.
Klukkan átta komu þeir heim og vildu
fara að hátta. Mamma þeirra fór upp með
þeim eins og venjulega til að hafa eftirlit
með kvöldþvottinum. Strákarnir fóru að
klæða sig úr.
Láki hafði talað við vinnustúlkuna, svo
að það var allt í lagi.
Nú reið á að fara varlega úr buxunum,
þá var allt klappað og klárt. Tóti gaut
hornauga til Láka um leið og hann fór úr
sokkunum. Láki auminginn komst ekki úr
buxunum, hvernig sem hann reyndi. Hann
gaf Tóta bendingu um að hjálpa sér.
— Æ, hvíslaði Tóti. — Þær eru fastar
við skyrtuna.
í sama bili sneri mamma þeirra sér við
og sá, að eitthvað var að.
— Hvað er að, Láki? spurði. hún. Og
Láki varð að leysa frá skjóðunni.
— Ég reif buxurnar mínar og Tóti
saumaði þær við skyrtuna, svo að ég
kemst ekki úr þeim. — Láki var alveg
eyðilagður.
En sér til mikillar undrunar, sáu þeir,
að mamma þeirra veltist um af hlátri. Þeir
fóru þá að hlæja líka og sögðu henni alla
söguna.
Þegar þeir voru háttaðir, og mamma
þeirra var farin, sagði Láki:
— Það er skrítið, en við getum aldrei
leynt neinu fyrir mömmu. Hún kemst
alltaf að öllu, svo að það er eins gott að
segja henni það strax.
SKEMMTIFEBÐ. Frh. af bls. 11.
stokkinn og skipaði Peter að róa á eftir
hundinum.
— Ég er fljótari, ef ég syndi, muldraði
Peter.
Hann óskaði nú af öllu hjarta, að hann
hefði tekið doríuna, hann reyndi að ná
jafnvægi í bátnum og rétti annan fótinn
útbyrðis. Stelhngin var ekki beint djarf-
mannleg, minnti fremur á gamlan mann,
sem er að fara í bað. En nú kallaði Mrs.
Rommey aftur:
— Þér þurfið ekki. Joanna er búinn að
ná honum.
Peter tók fótinn innbyrðis og leit við.
Joanna var að innbyrða hundinn.
— Hann hefir það ágætt, kallaði Jo-
anna. — Á ég að koma með hann?
Mrs. Rommey leit á hundinn, rennvotan,
og hristi höfuðið.
— Nei, farðu með hann í land, við erum
að koma líka.
— En ég er ekki að fara í land, sagði
Joanna, — ég er að leita að skútunni
minni. Og án þess að segja meira, tók
hún að róa í áttina til þeirra.
— Róið á móti henni, skipaði Mrs.
Rommey.
í uppgerðar-flýti byrjaði Peter að róa.
Hann fann það á sér, að frekari samræður
við barnið væru miður æskilegar. En ef
hann tefði, mundi Joanna flýta sér, og
rétt á eftir lágu kajakarnir samsíða. Jo-
anna tók upp hundinn, og lét hann — ef
til vill í hugsunarleysi, en sennilega af
illgirni — í kjöltu Mrs. Rommey. Hún
sneri sér að Peter:
— Svona á maður ekki að kenna hund-
um að synda, sagði hún í ásökunarrómi.
Mrs. Rommey leit upp.
— Maður á að byrja upp við land, svo
að þeir verði ekki hræddir, hélt hún áfram.
Peter kinkaði kolli önuglega og byrjaði
að róa. Hann þorði ekki að andmæla. Það
eina, sem hann vildi, var að komast eins
langt frá þessum nærgöngula stelpuanga