Vikan - 15.06.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 24, 1939
og hann gat. En Mrs. Rommey lyfti hend-
inni.
— Bíddu, sagði hún og sneri sér að Jo-
anna. — Meinarðu, að hundinum hafi ver-
ið kastað út?
— Sástu það ekki? sagði Joanna undr-
andi. — Peter kastaði honum!
Síðan sneri hún burtu til þess að leita
að skútunni.
*
Hinu megin við hólmann rauf Elísa-
beth þögnina.
— En hvað þér róið fallega!
— Það er yður að þakka, sagði Sir
William. Hann ætlaði ekki að segja þetta,
en orðin sluppu af vörum hans áður en
hann varði. Sér til skelfingar sá hann, að
Elísabeth roðnaði.
— Ég býst við, að þetta sé það, sem
þér segið alltaf . . . ?
— Alltaf, samsinnti Sir. William, en
bætti svo við: — En ég meina það ekki
alltaf.
Hún sat hugsi góða stund, en sagði svo:
— Langaði yður út á vatnið?
— Auðvitað langaði mig. Hvers vegna
ekki?
— Af því, hélt Elísabeth áfram með
dirfskufullri hreinskilni æskunnar, — ég
hefi haldið, að þér væruð að forðast mig.
•— En, barnið mitt! Hvenær?
— Alla þessa daga. 1 gær sögðust þér
ætla að koma í reiðtúr, en gleymduð því
svo.
— Ég! Það voruð þér. Þér sögðuð kl.
þrjú við hesthúsið, og ég beið í stundar-
f jórðung.
— Þrjú? Ég sagði fjögur! hrópaði hún
og stökk nærri upp af æsingu.
— Þrjú? endurtók Sir William ákveðið,
en mér þykir samt sem áður vænt um, að
þér skylduð ekki gleyma mér.
— Ég mundi aldrei gleyma — ég meina,
ég gleymi aldrei svona, sagði Elísabeth.
Sir William leit á hana og brosti. Hún
var svo ósköp ung, svo alvarleg, að hann
fann hjá sér sterka löngun til að fara með
hana upp á hólmann og kyssa hana einn
koss eða tvo og tala svo kannske við hana
um hockey. Þetta var sennilega hennar
fyrsta ást, og hún tók það auðvitað alvar-
lega. En hann stillti sig. Það væri ekki
heiðarlegt að nota sér það. Hann sneri
því doríunni við og stefndi út á vatnið.
— Eigum við ekki að fara í land ? spurði
Elísabeth.
— Langar yður til þess? Þér munduð
vökna í fæturna.
Hún rétti út sterklegan, brúnan fót í
sterklegum, brúnum ilskóm. Allur líkami
hennar var stæltur eins og ungt tré.
— Þér eruð fallegar, sagði Sir William.
Hún’ sat grafkyrr. Augnalokin bærðust
ekki. Hún sat grafkyrr og beið.
— Auk þess, bætti Sir William við til
frekari varúðar, — er að koma rigning.
Kyrrðin var rofin. Hún yppti fyrirlit-
lega öxlum.
— Rigna! Mér er sama, þó að ég vökni.
— En mér er ekki sama, sagði Sir Will-
iam. — Ef ég vökna, þá fæ ég gigt. Þér
gleymið, að ég er orðinn svo gamall, að
ég gæti verið faðir yðar.
Elísabeth starði á hann undrandi.
— Víst er ég það! sagði Sir William.
— Hve gamlar eruð þér — 18 ára? Já,
en ég er fjörutíu og eins.
Hún starði ennþá á hann, en hann sá,
að í staðinn fyrir að verða fyrir vonbrigð-
um og leiðindum, varð hún hrifin. Hún
áleit auðsjáanlega, að fertugsaldurinn væri
sá dásamlegasti og rómantískasti, og þrátt
fyrir öll góð áform, fann Sir William, að
hann varð að láta undan.
— Ég er ekki hrifin af strákum, sagði
Elísabeth.
— Ekki einu sinni Peter? spurði Sir
William.
Elísabeth gretti sig. Hún virtist vera
alveg laus við ástleitni. — En sú kynslóð!
hugsaði Sir William og leit með ástúðar-
blandinni skelfingu á klæðnað hennar. II-
skórnir, pilsið, þykka prjónatreyjan, allt
var þetta tötralegt fram^úr hófi. Maður
varð að vera átján ára til þess að geta
borið uppi svona klæðnað. — Átján! hugs-
aði Sir William, — dásamlega rómantísk-
ur aldur! Stálheilsa, ósljófgaðar gáfur og
ósnortnar hugsanir! Og sú hugsun flaug
honum í hug, að þar sem hann myndi
áreiðanlega gifta sig einhverntíma, gæti
hann gert margt vitlausara.
Þetta var alls ekki ný hugsun fyrir hon-
um. 1 návist fallegrar konu hafði hann oft
verið langt kominn. Meira að segja í gær-
kveldi hafði hann nærri verið búinn að
biðja Mrs. Rommey. Hann hafði sem sagt
verið viss um, að það, sem hann þyrfti,
væri veraldarvön kona. Nú, þegar hann
leit á Elísabeth, var hann ekki viss um
nema, að ung og ósnortin stúlka hæfði sér
betur.
— Elskan mín, sagði hann, leitandi fyrir
sér.
Augnatillit hennar var eins fölskvalaust
og hann gat frekast á kosið. Hún ljómaði
eins og — eins og sólargeisli. Hann varð
gripinn viðkvæmni. Þetta — þetta var
augnatillitið, sem hann vildi! Ekki þetta
ertandi augnatillit Mrs. Rommey, ekki
þetta rólega, kalda augnatillit kvenna á
hans aldri, heldur þetta útstreymi — sál-
arinnar. Sálarinnar! hugsaði Sir William,
en mundi ekki eftir sama ákafanum, þegar
hann hafði hugsað. — Gáfur eða tilfinn-
ingarnæmni. Hann leit á Elísabeth aftur
og sá, að varir hennar voru aðskildar, ef
hann hefði ekki verið með árina, hefði
hann beygt sig áfram og kysst hana og
beðið hennar um leið. Og þegar allt kom
til alls átti hann þá að láta árin standa í
vegi fyrir hamingju sinni. Því að ham-
ingjusamur vissi hann nú, að hann mundi
verða: eftir öll þessi ár hafði hann loks-
ins fundið það, sem hann vildi. Sir Will-
iam tók upp árina og lagði hana gætilega
eftir endilöngum bátnum.
Á sama augnabliki gerði Joanna það
sama, því að hún hafði eins og Sir Will-
iam fundið það, sem hana vantaði. Ekki
tvö skref frá henni maraði skútan Blue-
bell í kafi. Hún lagði inn árina og teygði
sig áköf eftir skútunni.
— Elísabeth! sagði Sir William lágt.
Allt í einu kváðu við hróp og skvamp.
Joanna hafði hvolft kajakinum og brauzt.
nú um í vatninu.
— Kann hún að synda? spurði Sir
William.
— Eins og selur, sagði Elísabeth óþol-
inmóðlega.
En Joanna var í þungum skóm og þykku
pilsi og hélt með annarri hendinni í skút-
una. Hún buslaði eins og hvolpur, teygði
lausu hendina eftir kajakinum, en hann
rann undan og hún fór í kaf. Sir William
greip árina og reri í áttina til hennar.
— Verið tilbúnar að grípa í hana, skip-
aði hann.
Elísabeth hlýddi þegjandi. Hún óskaði
ekki beinhnis eftir því, að barnið drukkn-
aði, en hún mundi hafa hætt á það . . .
— Nú! sagði Sir William.
Elísabeth greip í öxlina á Joanna. Jo-
anna gaf henni illt auga.
— Togaðu, — ýttu ekki! sagði Joanna
og greip andann á lofti. — Svona fer mað-
ur ekki að því að bjarga úr lífsháska!
Hún klifraði innbyrðis, rennvot, en ró-
leg og strauk vatnið úr andlitinu. Sir
William hafði það á tilfinningunni, að hún
ætlaði að hrista sig eins og hundur og
hörfaði eins langt undan og hann gat.
— Ég held, að við ættum að fara með
hana í land, sagði hann glaðlega. — Hún
þarf að fá þurr föt.
— Ó, nei, sagði Joanna, — ég ætla að
synda eftir kajakinum mínum, þetta er
í fyrsta sinni, sem ég syndi í ár.
— Hvaða vitleysa, sagði Elísabeth
byrst. — Þú kemst ekki upp í hann.
Joanna leit fyrirlitningaraugum á
hana.
— Ég get komizt upp í hann á báðum
endum. Ef þú hefðir látið mig vera, væri
ég komin upp í hann núna. Þú getur gætt
skútunnar fyrir mig.
Joanna sparkaði af sér skónum, smeygði
sér úr pilsinu og stökk útbyrðis.
Rétt í þessu byrjaði að rigna, eins og
Mrs. Rommey hafði spáð.
Mrs. Campbell vaknaði við fyrstu regn-
dropana, reis stirðlega á fætur og spennti
upp regnhlíf. Vatnið var nú ekki lengur
skemmtilegt og hún var ánægð yfir að sjá
alla bátana nálgast land. En þó þeir væru
ekki nema nokkra metra frá landi, gat hún
ekki, vegna vætunnar á gleraugunum,
greint útganginn á dóttur-dóttur sinni, né
svipinn á hinum fjórum. Hún sá aðeins
hóp af skemmtiferðafólki, sem var að
flýta sér í skjól undan rigningunni, sjálf-
sagt dálítið vott, en hvað gerði unga fólk-
inu það til?
— Hafið þið skemmt ykkur vel ? kallaði
Mrs. Campbell glaðlega.
Andartaks þögn.
— Ágætlega! kallaði Joanna.